“Is het niet gek dat mensen zo veel van je weten?” Ik dacht hier even over na. Vind ik het gek? Op een doordeweekse ochtend rolde ik zo in dit gesprek. Terwijl mijn teckel weigerde om nog maar een stap verder te lopen, zuchtte ik eens diep. Hij is de allerleukste hond die ik me kon wensen, maar soms is één rol behang niet genoeg. Die ochtend had ik net mijn zoon naar school gebracht. Een andere moeder kwam mijn kant op en zei: “Leuk hè, teckels?” Die kleine sodemieter vond dit gezelschap wél leuk genoeg om mee te wandelen, dus liepen we samen een stukje op en toen kwam die vraag.
Na 7 jaar bloggen en influencen blijft het bijzonder als mensen me vertellen dat ze mijn blogs lezen en/of me volgen op social media. Mijn hart maakt dan altijd een sprongetje van blijdschap. Want hé, iemand vindt mijn hersenspinsels leuk! In het begin werd ik er verlegen van, soms zelfs ongemakkelijk. Inmiddels voel ik me vooral trots, omdat mijn harde werk gezien wordt.
Ze vertelde me dat ze me was gaan volgen op aanraden van mijn buurvrouw, die superenthousiast was. Heerlijk, zulke ambassadeurs. Toen ze me vroeg of ik het niet gek vind dat mensen zo veel van me weten en ik daar even over nadacht, rolde het antwoord over mijn lippen. “Ik deel misschien 10% van wat ik meemaak en wat er speelt. Dus dat wat ik deel, mogen mensen ook gewoon weten.” Je leest op mijn blog niet veel (meer) over onze zoon Laurens en dat heeft een reden. Hij is inmiddels 8 en krijgt steeds meer zijn eigen leven. Daar horen ook de nodige struggles bij en ik vind het niet aan mij om daar veel over te delen, alleen maar voor de views of likes. Dus denk ik altijd goed na wat ik wel en niet deel en hoeveel ik prijsgeef. Twijfel ik? Dan overleg ik altijd met Etienne. Als het om mezelf gaat ben ik veel opener en dat is een bewuste keuze. Ik geloof er namelijk in dat mensen veel te vaak mooi weer spelen en denken dat alleen zijn last hebben van twijfels, onzekerheid, sombere gedachten en stress. Newsflash: da’s dus niet zo. Nu is het niet zo dat mijn leven aan elkaar hangt van ellende. (al doen sommige comments dat soms wel vermoeden. Zo heb ik weleens gehoord dat ik hoognodig hulp moest zoeken, want er was veel mis met me.) Mijn leven kent, net als dat van ieder ander, pieken en dalen. Van de pieken geniet ik intens en de dalen zijn vaak minder om van te genieten. Maar zolang ik er altijd weer een les uithaal en weer opkrabbel accepteer ik het zoals het is.
Het delen van mijn persoonlijke verhalen is ook heel waardevol. Ik krijg regelmatig mailtjes en berichtjes van mensen die zich erin herkennen en die me bedanken voor mijn openheid. Dat is toch geweldig? Dat ik iemand het gevoel heb gegeven er niet alleen voor te staan? En zolang ik zelf goed mijn grenzen bepaal van wat ik wel en niet deel, is het helemaal prima. Geloof me, als ik echt alles zou delen wat ik meemaak, om me heen hoor en beleef, was het juice kanaal van onze Keet een derderangs roddelrubriekje. Maar daarvoor zijn mijn vrienden en familie me toch te dierbaar. 😉
Deel jij veel persoonlijks op social media?
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
2 Reacties
Precies dit is de laatste tijd mijn worsteling. Wil ik nog delen? Ja. Maar dat mensen denken dat dat álles is, laat me twijfelen. Natuurlijk is wat ik deel niet alles. Het is echt maar een ministukje, waar ik bewust voor kies. Supermooi hoe jij je antwoord formuleert. O, en ook dat je trots kunt zijn. Ik ben nog in de fase blozende wangen en ongemakkelijkheid als mensen zeggen m’n blog te lezen;).
Ik heb een persoonlijke blog, dus ik deel best veel. Maar wel vooral over mezelf. Ik zal geen dingen delen over mijn man bijvoorbeeld. Vind ik ook helemaal niet relevant en hij zit er ook niet op te wachten. Wel kan ik er echt van genieten als ik berichtjes of mailtjes krijg over mijn blog! Dat contact vind ik fantastisch.