Tijdens een feestje liep ik met de 3-jarige dochter van vrienden op mijn arm. Mijn kleine vriendinnetje, waarmee ik zo lekker kan knuffelen en gek doen. En toen kwam de opmerking: “Dit had jij ook kunnen hebben!”
Ik lachte. “Ja, dat had gekund, maar of ik het had gewild is een tweede.” De dagen daarna dacht ik nog een paar keer na over dit gesprekje. Toen ik in 2013 zwanger raakte, was mijn ideaalplaatje van een gezin volgens het klassieke plaatje: 2 kinderen. Toen ik in 2014 na een helse bevalling en minstens zo pittige kraamtijd moeder was, verdween dat ideaalplaatje naar de achtergrond. De ziekenhuisopname van onze baby zorgde daarna voor een lange nasleep, vooral mentaal. De gedachte aan een tweede kind was er niet eens.
Na een jaar, anderhalf jaar, kreeg ik vaker de vraag: “Komt er nog een tweede?” Ik vind daar van alles van, maar bedenk altijd maar dat mensen het goed bedoelen. Dat zette mij, ons, aan het denken: kwam er nog een tweede? Wilden we dat? Was het handig? Mijn intuïtie vertelde me al gauw dat het goed was zo. Met zijn drietjes. We hadden na een bumpy ride een stabiel ritme gevonden en er was rust en balans in ons gezin.
Toch was ik af en toe jaloers. Op gezinnen die ogenschijnlijk gemakkelijk de keuze maakten voor een tweede, derde of soms zelfs vierde kindje. Hoe deden ze dat? Voelden ze niet dezelfde angst als ik? De angst dat alles mis zou gaan, de angst om weer mentaal en fysiek onderuit te gaan? Maar dan zag ik ook de andere kant van de gezinsuitbreiding, de vermoeidheid, zorgen en stress die het met zich meebracht en wist ik: alles heeft zijn keerzijde.
Na een paar jaar verdwenen deze gevoelens vanzelf naar de achtergrond. En toen kwam op de 8e verjaardag van mijn zoon die opmerking. Het verraste me. Ik heb er op mijn gemakje op gekauwd, over nagedacht. Niet omdat ik het gevoel heb dat ik alsnog een keuze moet maken of dat ik me moet verantwoorden, maar gewoon om er eens bij stil te staan. En ik kan niet anders concluderen dan dat we de juiste beslissing hebben gemaakt destijds.
We voelen ons al jaren compleet met zijn drietjes en helemaal met de komst van onze Gijs, die ons laat zien hoe je je handen weer vol hebt met een baby in huis die binnen zijn eerste jaar ook voor het gemak meteen de puberteit in vliegt. We genieten van de liefde van onze vrienden en familie. Want weet je? Een klassiek, traditioneel plaatje van 2 kinderen is allang niet meer de standaard. De ideale familie creëer je zelf. En dus geniet ik van de momenten met mijn kleine vriendinnetje, als ze haar mollige armpjes om mijn nek slaat en me natte zoenen geeft. En geniet ik van mijn eigen baby die veel te snel groot wordt en me elke dag weer de dankbaarheid laat voelen dat hij ons uitkoos als familie. ❤️️
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
5 Reacties
Mooi om jouw eerlijke gevoelens en gedachten te lezen. Ik snap wel dat je door zo’n opmerking toch even weer gaat nadenken.
Zo liefdevol om te lezen hoe jullie gelukkig en tevreden zijn met wat (wie!) jullie hebben.
Wat mooi hoe jij deze vraag ombuigt, maar persoonlijk vind ik het geen vraag die je moet stellen. Net als de vraag wanneer we aan kinderen denken te beginnen. Nu krijgen wij die vraag gelukkig niet, maar ik hoor het wel vaak om me heen. Ik vind gewoon niet dat het je wat aan gaat eigenlijk. Ik zou die vraag ook alleen van mijn ouders, schoonouders en beste vriendin kunnen accepteren. Maar ook dat is persoonlijk natuurlijk.
Wat een stomme opmerking die er gemaakt werd. Goed dat jij er zo mee omgaat. Ik vind dat je zo’n opmerking niet kan en mag maken. Je weet de redenen van iemand niet. Toen mensen mij jaren geleden altijd vroegen of ik kinderen wilde, was ik vrij makkelijk en zei altijd. Dat zie ik wel, nu in ieder geval nog niet. Wij hebben ook een pittig eerste jaar gehad door een kleintje met koemelkallergie (wat ontkend) werd door dokters en het waanzinnige slaapgebrek. Dus als mensen vroegen of ik een tweede wilde, merkte ik dat die vraag al andere voelde dan voorheen. Ook vanwege de angst dat er nog zo’n jaar komt. Dus ik snap jouw keuze absoluut en herken me helemaal in dit verhaal. Ik ben nu wel zwanger van de 2e, maar dat neemt de angst nog niet weg. Wel is de keuze weloverwogen gemaakt, omdat mijn vriend graag altijd 2 kindjes gewild heeft en ook zodat Jace een broertje of zusje krijgt. En uiteraard wil ik het zelf ook enorm graag. Maar de onzekerheid en de angst. Die zal nog wel even ergens in mijn hoofd blijven zweven. En op die momenten zeg ik altijd tegen mezelf dat vooral het eerste jaar chaotisch kan zijn. En hoop dan ook maar dat dat zo zal zijn 🙈
Dankjewel voor je lieve berichtje! En gefeliciteerd et je zwangerschap, wat ontzettend leuk! Liefs!
Mooi geschreven, zó waar.