Als ouder word je er sneller mee geconfronteerd dan je wilt: loslaten. Eerst je baby naar de opvang of opa en oma brengen, dan de kleuterschool, logeerpartijtjes en ga zo maar door. Elke keer als ik denk: nu heb ik het onder de knie, komt er weer een nieuwe fase. Inmiddels is hij bijna 8 en zijn we aanbeland bij loslaten, versie 7.0.

Loslaten went nooit. Punt.

Ik ben een moeder uit de sentimentele categorie. Eerste stapjes? Janken. Eerste keer naar de basisschool? Janken. Einde schooljaar? Janken. Ah well, je snapt het. Een ding weet ik wel: het went nooit. De afgelopen periode zijn er een hoop dingen veranderd en merk ik dat ik mijn loslaat-skills weer even moet afstoffen. Zo behaalde mijn lieve kind in november eindelijk zijn A-diploma, gevolgd door zijn B-diploma in maart. Ja hoor, 2 keer janken. Nu we niet meer elke week naar zwemles hoeven, mocht hij een andere sport kiezen. Hij besloot een proefles freerunning te doen.

“Mama, ik wil niet meer”

De dagen voor de proefles wisselden de emoties van “Ik heb er zin in!” naar “Zeg maar af, ik ga niet!”. Ik gaf hem de ruimte en uiteindelijk gingen we toch. Ietwat gespannen betrad hij de gymzaal. Hij werd welkom geheten bij de deur, maar daarna al gauw aan zijn lot overgelaten. Ik zag dat hij het spannend vond en zijn best deed, maar hij was niet op zijn gemak. Na een half uurtje vloog hij op me af. “Mama, ik wil niet meer. Ik kan al die dingen nog niet.” Ik troostte hem en hield hem stevig vast. Eén van de instructeurs zag het en nam hem bij de hand. Ik zag zijn zelfvertrouwen weer wat terugkeren en dapper maakte hij de les af. Mijn moederhart lag intussen in duizend stukjes op de vloer van de gymzaal. Ik weet dat dit erbij hoort en dat zijn wereld groter wordt, maar oh wat is het lastig om die worsteling te zien.

Keuzes maken

Eenmaal thuis praatten we er nog over en kwamen tot de conclusie dat freerunning het voor nu niet was. Ik legde uit dat dat helemaal prima is en dat hij altijd andere keuzes mag maken. Wat vond hij van judo? Dat was in de gymzaal van school en met kindjes die hij al kent. Ja, dat leek hem wel wat. En dus stonden we een week later opnieuw in een gymzaal. Ook hier gingen wisselende emoties aan vooraf. Vlak voor vertrek weigerde hij om mee te gaan. Ik zei dat we gewoon op de bank zouden gaan zitten als hij het te spannend vond, zodat hij het in ieder geval kon zien.

“Mama, kom eens!”

Hij werd hartelijk ontvangen en ik zag al direct zo veel meer ontspanning dan een week eerder. Hij luisterde aandachtig naar de uitleg en deed actief mee. Na 10 minuten liep hij naar de rand van de mat en wilde naar me toekomen. Dat mag niet tijdens de les, dus moest ik naar hem komen. Hij kroop weer bijna in me, net als een week eerder. “Fluister maar in m’n oor wat je wilt zeggen, het is goed schatje.” Ik hield mijn adem in, had ik dan verkeerd gezien dat hij het naar zijn zin leek te hebben? “Mama, ik vind judo superleuk en wil lid worden!” Ik gaf hem een knuffel en zei dat hij dat maar gauw tegen de instructeur moest vertellen, die een stukje verderop stond. Ik ging weer zitten en er viel een last van mijn schouders.

Loslaten V7.0

En nu gaat hij 2 keer per week naar de judo. Op donderdag rechtstreeks vanuit de bso, samen met zijn beste vriendje. “Nee hoor mam, je hoeft me dan niet meer te brengen, dat regel ik zelf wel.” Alsof mijn moederhart nog niet genoeg te verduren kreeg in deze weken, werd hij ook – na 1,5 jaar twijfelen – lid van de scouting. Dit weekend mocht hij meteen mee op kamp. Slik. Gelukkig ben ik gezegend met een vriendin die ook zo’n moederhart heeft en die tegen hem zei: “Weet je wat, ik breng jullie naar kamp. Dan kan je moeder niet gaan janken als ze je wegbrengt.” Daar moest hij zo hard om lachen, dat het meteen goed was. De dagen voor het kamp nam de spanning toch nog toe. Vlak voor vertrek had ik een aapje in m’n armen, dat het liefst thuisbleef. Toch pakte hij even later zijn spullen en vertrok. Met een grote glimlach op zijn gezicht. De foto’s die volgden spraken boekdelen: hij genoot.

Hoewel mijn moederhart dat loslaten maar ellendig vindt, ben ik vooral trots. Trots op zijn dapperheid, op zijn flexibiliteit en op de keuzes die hij maakt. Loslaten V7.0, het is de voorbode voor alles wat we nog gaan meemaken in zijn leven. En ik blijf gewoon lekker stiekem janken bij elke grote stap die hij zet. Dat er nog maar veel tranen mogen volgen.

Ben jij goed in loslaten? 

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

2 Reacties

  1. Wat mooi geschreven! En ik moest ook lachen om je vriendin, die dan zo’n uitspraak doet. Heerlijk!
    Heel mooi hoe je bij hem blijft, maar hem óók de ruimte geeft.

  2. Ik ben een held op sokken als het om loslaten gaat. Het gaat me allemaal veel te snel 😂 maar wat is Lau een doorzetter!! Toch naar kamp gegaan!

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.