Eens in de zo veel tijd gebeurt het: dan trap ik met open ogen, in volle vaart en zonder rem in mijn eigen valkuilen. Dan stapel ik mijn bordje vol, gooi ik nog een bal erbij in de lucht, en nog één, en nog één en dan gaat het natuurlijk een keer mis. Toen mijn man zei: “Je moet zo veel van jezelf.” wist ik dat het tijd was om stil te staan. Ik neem je mee in mijn gedachten en hoe ik hiermee omga.
In deze blog:
Rozengeur en maneschijn? Niet hier!
Als je mijn blogs al langer leest, kan het zomaar zijn dat je denkt: joh Breg, dit is niet de eerste keer, doe er eens iets aan. Precies de gedachte aan die gedachte (volg je het nog) maakt het spannend om deze blog te schrijven. En toch doe ik het. Want het is makkelijk om van een afstandje te oordelen. Om een ander advies te geven. (Doe ik zelf ook graag) Maar jij bent net als ik ook maar een mens en we doen allemaal maar wat. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn hier en ook die kant van het leven wil ik laten zien. Nu is het niet ernstig en gaat het goed met me, dat vooropgesteld. Ik ken alleen ook mijn periodes van worsteling en chaos.
Het moeten sluipt erin
Zo’n valkuil ligt niet open en bloot in het zicht, dat maakt hem zo verraderlijk. Vroegâh was het een kuil die bedekt werd met takken en bladeren zodat ie niet opviel. Nou, zo is het ook in het echte leven. Dan ga ik lekker, heb ik de boel op de rit en denk: ach, dat kan er nog wel bij. Zo zaten we midden in een verbouwing, kregen we een puppy en draaide mijn bedrijf op volle toeren. Oh ja, ik besloot ook nog met een studie te beginnen. Gijs, onze pup, bleek een enorme spiegel. Als hij aandacht wil, kan alles wijken. Letterlijk. Hij duwt met volle overtuiging en zelfverzekerdheid mijn laptop opzij als hij op mijn schoot wil liggen. Hij heeft elke dag behoefte aan wandelingen, het liefst in het bos. En daar maak ik met alle liefde tijd voor vrij. Het brengt me alleen wel in een dilemma: want ik heb geen extra tijd gekregen bij de aanschaf van onze pup. En dan begint het moeten. Het sluipt erin. “Ik moet nog even…”
Averechts effect
Al dat moeten heeft bij mij een averechts effect. Het verlamt me. Ik ga dan juist nog minder doen. En dan komt er stress, want er ligt wel werk. En was. En een sociaal leven. En. En. En.
“Je moet zo veel van jezelf.”
“Ik weet het. Het is zo druk in mijn hoofd.”
“Wat kunnen we eruit halen?”
“…”
Over die laatste vraag moest ik even nadenken. Inmiddels weet ik het antwoord. Ik vroeg namelijk om hulp. Ik zei letterlijk tegen mijn man: “Ik heb hulp nodig, want er moet te veel gedaan worden.” Dus trokken we samen het huis recht, werkten de berg was weg en verdeelden de momenten dat we met Gijs samen zijn. Ik ging een middag uitgebreid naar de kapper en voelde me weer mens.
“Dit overkomt me nooit meer!”
Ook al lijkt het niet zo, het gaat goed met me. Soms ontstaat deze situatie en is het tijd om te reflecteren. Hoe komt dit? Wat kan ik de volgende keer anders, beter of slimmer doen? En dat helpt om weer door te gaan, vol vertrouwen. Of het nu nooit meer gebeurt? Wat denk je zelf! Ergens is dit ook de aard van het beestje. Ik moet (pun intended) soms even tegen de lamp lopen, om weer op het juiste spoor te komen. Vergeleken met vorig jaar ben ik al zo gegroeid. Ik ben selectief in het werk dat ik aanneem, zeg niet meer overal ja tegen ‘voor het geld’, maar ik voel echt of ik er van ga sprankelen. Ik open deze week een webshop, waarmee ik een ander verdienmodel heb gecreëerd. Ik neem genoeg rust. En dat het dan soms toch even klapt en ik in alle chaos om me heen sta te kijken als een leeuw op de Noordpool, dan haal ik diep adem, ga op tijd naar bed en begin de volgende dag opnieuw. Om met de wijze woorden van Super Mario te spreken: Take one step and then again.
Weet dat het ideale plaatje dat je op social media ziet niets zegt over de werkelijkheid. Iedereen heeft momenten waarop de boel instort, er chaos is of je het gewoon even niet meer overziet. Je bent niet de enige en dat helpt al enorm om de volgende dag met frisse moed verder te gaan. Wees lief voor jezelf! ♥
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
1 Reactie
Ik vind het juist mooi dat je hierover schrijft. Omdat het zo heel erg herkenbaar is. En dan denk je inderdaad: nooit meer, maar voor je het weet… Blij dat je voor nu in ieder geval kon verwoorden wat je nodig had en dat dat wat hielp.