Het is woensdagmiddag, een uur of 2. Terwijl ik me op kantoor volledig stort op teksten voor een klant, hoor ik buiten geluiden. Ik hoor mijn zoon schaterlachen en kijk uit het raam. Ik verwacht een klein kereltje van 1 meter 30 te zien, maar in plaats daarvan zie ik mijn lieftallige echtgenoot door de tuin rennen, terwijl Laurens vanuit de keukendeur om hem lacht. Een gevoel van trots overvalt me.
Iedere woensdagmiddag zijn de mannen samen vrij. Mannenmiddag noemen ze dat. Waar ik op mijn vrije momenten bezig ben met to-do’s, sociale activiteiten of toch nog ‘even werken’, is de woensdagmiddag echt van de mannen. Ze bouwen hutten, spelen met Duplo, Lego of Playmobil of gaan samen klussen. Met volledige aandacht en vooral veel plezier. Oké, en af en toe een botsing.
Als ik mijn man zo door de tuin zie rennen, krijg ik een heel helder inzicht. Er mag meer gespeeld worden. Meteen galmt het liedje van Pink door mijn hoofd: Why so serious? Ja, waarom eigenlijk?
Natuurlijk is mijn werk belangrijk. Als ondernemer krijg ik niet maandelijks mijn salaris van de baas, maar moet ik het zelf regelen. Dat lukt heel goed, maar brengt regelmatig een bepaalde onrust met zich mee. In 2021 heb ik gezocht naar een balans die bij me past en ik kom er al aardig in de buurt. Zo was ik eigenlijk van plan om in de kerstvakantie door te werken, tot ik dacht: de rest van Nederland doet ook rustig aan, waarom zou ik dat niet doen? Door de druk van het doorgaan bij mezelf weg te nemen, kon ik én genieten van de vakantie én lekker luieren met mijn 7-jarige. Perfect.
Confession: een echte ‘meespeelmoeder’ ben ik nooit geweest. Op de één of andere manier zit ik te veel in mijn hoofd en heb ik te weinig geduld om te spelen. Maf eigenlijk, want als kind vond ik het heerlijk. Ik kon uren met mijn barbies spelen en bouwde met mijn broers, vriendjes en vriendinnetjes hele Legosteden op zolder. Ergens onderweg is dat spelende kind verdwenen en kwam er een (soms iets te) serieuze volwassene voor terug.
Meer spelen dus. Meer kiezen voor het moment. Mezelf de vraag stellen: moet het écht nu, of denk ik dat er eventueel iemand is die vindt dat het nu moet? Vliegt er iets in de fik als ik nu met een boek op de bank kruip, we lekker lui op de Nintendo spelen of als we midden op de dag een potje Qwixx spelen? Het zal je niet verrassen dat het antwoord op die vraag vaker nee dan ja is. Deadlines daargelaten, maar ook daar heb ik zelf invloed op.
En toch zijn we er met zijn allen zo goed in geworden om de hele dag als een legertje mieren druk, druk, druk te zijn. Om altijd maar bereikbaar te zijn, AAN te staan en niks te willen missen. Terwijl het allerbelangrijkste NU gebeurt. Onder onze neus.
Deze mijmering leidt me even af van mijn werk en ik pak direct een leeg Word-bestand om de woorden te vangen. Snel, voor ze vervliegen. Dat zou zonde zijn, want deze mijmering mag ik goed vastleggen en onthouden. Zodat ik de kans om te spelen, rennen en lanterfanten grijp als die zich voordoet.
Een paar weken na de bewuste woensdagmiddag zit ik op een dinsdagochtend op de bank, met mijn laptop. Ik wil de gevangen woorden omzetten in een blogpost en realiseer me wat het stuk dat ik schreef bij me heeft losgemaakt. Naast me zit niet Lau, maar ligt een teckelpup van 8,5 week oud. Onze Gijs. Hij dwingt me deze week om de boel de boel te laten. We leven volgens een schema van slapen, eten, spelen en rondjes door de tuin. Hij bepaalt wat nodig is en ik ga erin mee. Oké, soms bepaal ik voor hem dat hij moet slapen, omdat ie zichzelf anders gek maakt. Ik realiseer me dat de balans waar ik zo hard naartoe heb gewerkt, hier en nu op zijn plek valt. Ik kan deze week uren luieren op de bank, boeken lezen en als Laurens thuiskomt uit school lekker met hem kletsen. Tijdens de dutjes werk ik, maar er zijn geen dringende deadlines deze week. We zitten meerdere keren per dag als gezin samen op de grond en spelen met Gijs. Lau glundert van oor tot oor en mijn hart knalt uit elkaar van liefde. Ben ik toch meer een meespeelmoeder dan ik dacht.
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
1 Reactie
Mannenmiddag klinkt zo stoer en tegelijkertijd zo ontroerend lief!
Ik denk dat spelen voor iedereen ook wel iets anders is. Jij legde even je werk aan de kant om deze woorden te vangen. Is dat voor jou niet een manier van ‘spelen’? Heerlijk dat je door Gijs deze week rust vond.