Soms hoor ik je stem nog

Dag moppie, hoor ik je soms zeggen als ik in gedachten met je praat. Wat zou het fijn zijn om weer eens tegen je aan te kruipen op de bank, terwijl je met je zware, warme stem tegen me praat. Na vier jaar blijft het gek, dat ik je nooit meer kan zien en omhelzen. Soms hoor ik je stem nog en dat geeft troost.

Vandaag is het vier jaar geleden dat we je moesten laten gaan. Je deed die nacht precies datgene dat ik je had verboden toen ik je voor het laatst zag. “Niet stiekem ertussenuit piepen hoor!” zei ik met waarschuwende stem, terwijl we allebei onze tranen wegveegden. Diep vanbinnen wist ik dat het de laatste keer was dat we elkaar zouden zien. Ik hield vast aan de hoop dat ik na een nachtje slapen in mijn eigen bed de volgende dag opnieuw over de A2 en A16 naar Rotterdam zou rijden om bij je te zijn.

Waarom ben ik weggegaan? Die vraag heb ik mezelf de afgelopen jaren keer op keer gesteld. Het antwoord weet ik wel, ik was gesloopt na een intens weekend in het ziekenhuis. Een weekend vol emoties: angst, verdriet, onzekerheid, maar ook blijdschap en dankbaarheid. Die zondag, de laatste dag dat ik je zag, was zo bijzonder. We waren met zijn allen bij elkaar. Dat was helemaal niet zo gepland of afgesproken, maar het universum besloot dat het nodig was.

Het beeld van jou in de stoel met Lau op schoot staat als een foto op mijn netvlies gebrand. Dat was ook meteen de laatste keer dat je uit bed was. We konden niet echt meer gesprekken voeren in die dagen, maar jouw geruststellende stem was er, je maakte nog grapjes en kon mopperen als mama en ik weer eens te veel kletsten of in de weg zaten.

En nu is het al vier jaar stil. Vier jaar zonder jou. Afgelopen dinsdag zou je 75 zijn geworden. Een prachtige leeftijd die we zo graag groots hadden willen vieren met lekker eten en drankjes. Ik ben de hele dag zo verdrietig geweest. Van tevoren dacht ik: het gaat best goed, ik heb er niet zo veel last van al voorgaande jaren. En toen werd ik wakker. De hele dag schoot ik heen en weer tussen regen en zonneschijn.
Die vier jaar voelen aan de ene kant als een eeuwigheid. Aan de andere kant is het nog zo vers. Ik heb me inmiddels wel neergelegd bij het verlies en accepteer de gebeurtenissen zoals ze zijn. Veranderen kan toch niet meer.

De wereld draait door en ik merk soms dat voor anderen mijn verdriet niet altijd tastbaar is, tot ik er iets over deel. Ik snap ook wel dat het voor anderen lastig is om erover te praten, vooral als ze zo’n gemis zelf niet kennen. Des te fijner is het dat ik mijn verdriet kan delen met ‘lotgenoten’, met wie ik aan een half woord genoeg heb. In die gesprekken kan ik je levend houden en dat voelt fijn.

Ik hoop dat je trots bent, al hoef ik daar niet aan te twijfelen. Tijdens de healing die ik in 2019 deed werd dat maar al te duidelijk. Dat sterkt mij in de keuzes die ik maak en de stappen die ik zet.

Woensdagochtend zat ik met Etienne koffie te drinken. Ik had je dinsdag gevraagd om een teken, gewoon, omdat ik dat fijn vind. Terwijl we wat zaten te keuvelen klonk ineens In your arms van Chef’Special uit de speakers. Verrast keken we elkaar aan. De Nederlandse hertaling van dat nummer, Schuilen bij jou, draaiden we op jouw afscheid. Voor Lau is het echt het liedje van opa. Dit teken was overduidelijk en terwijl ik een traan over mijn wang voelde rollen ontstond er weer lucht. Je bent bij me, altijd. Na het zware, intense verdriet dat dinsdag weer zo hard omhoogkwam was dit een fijn gevoel.

Waar ik soms nog wel moeite mee heb is dat de dood zo definitief is. Dat je echt nooit meer terugkomt. Nooit meer grapjes, nooit meer gemopper, nooit meer wijntjes en kaasstengels samen.

We zijn de afgelopen periode actief op zoek gegaan naar een caravan. Wat had jij daar graag bij willen helpen. Met gevraagd en ongevraagd advies, met handige tips en tricks. Met de voorpret. Je vond dat soort dingen altijd heel leuk. Als we ergens over spraken en iemand zich iets hardop afvroeg, graaide jij al in je borstzakje naar je iPhone om het even op te zoeken. Hoewel ik dat vaak irritant vond, mis ik het ook heel erg. Ik hoop dat je de grootste lol hebt als wij voor het eerst de voortent gaan opzetten en als ik het vlees bijna laat aanbranden op de skottelbraai. (gebeurde jou uiteraard nooooooit) Ga maar lekker mee naar de camping, dat vind ik fijn.

Ik had je ook zo graag om advies gevraagd over mijn bedrijf, over situaties waar je als ondernemer in belandt, over financiële keuzes. Dat doe ik nu alsnog, maar dan in je hoofd. En dan hoor ik je stem in mijn hoofd. Maak je niet te druk moppie. Juist in deze wat donkere en moeilijke week vliegen de aanvragen voor nieuwe opdrachten me om de oren. Je zit daarboven weer lekker aan touwtjes te trekken, ter compensatie van mijn verdriet. Zo was je altijd: praktisch en ontzettend betrokken en behulpzaam.

Dag pap, ik heb je lief. ♥

Meer lezen over dit onderwerp?

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.