Zo, het zit erop: vijf weken thuisonderwijs. Een achtbaan van emoties die varieerden van “We gaan dit gewoon doen!” tot “Hoe dan, in hemelsnaam, hoe dan?” en van “Ik zet dat kind straks gewoon buiten.” tot “Wel knus zo samen thuis.” Ik blik terug op de afgelopen weken!
In deze blog:
Thuisonderwijs: feest of #fail?
Aan de vooravond van het nieuwe schooljaar had ik het even zwaar. Hoe moesten we dit aanpakken? Zou het allemaal lukken in combinatie met ons werk? Ik had net 3 weken vakantie gehad en stond op het punt om in volle vaart met mijn werk te starten. Ja, als je wilt zeuren kun je zeggen: had dan geen vakantie genomen, je wist voor de kerst dat dit eraan kwam. Klopt, alleen had ik in 2020 bijna non-stop doorgewerkt en was mijn batterij leeg. Hoe die vakantie verliep lees je hier.
Goed, zondagavond, 3 januari. Ik maakte een schema, zodat we wat houvast hadden. Dat bleek een goede zet, het gaf ons rust en overzicht. We spraken af dat we, wat er ook gebeurde, geen stress zouden krijgen. Lukte het een keer niet om iets af te krijgen voor Lau? Geen man overboord. Moesten wij schuiven met werk? So be it.
Een gebroken hart
De eerste drie weken gingen vrij soepel. Ons voornemen om zo veel mogelijk lachend door de lockdown te gaan leek goed uit te pakken. We vonden onze draai en wisselden de begeleiding van Laurens af. Hij had een knus werkplekje bij mij op kantoor of zat bij Etienne aan de eettafel.
Laurens had inmiddels twee keer per dag online les: lezen en rekenen. In het begin ging dat soepel en vond hij het leuk, maar na een tijdje veranderde dat. Hij kreeg het moeilijk en dat was intens. Ik wil er omwille van zijn privacy niet te veel op ingaan, maar hij heeft een pittige tijd gehad, wij hadden een gebroken hart. Als ouders doe je wat je kunt en help je waar je kunt, maar het blijft zoeken, gissen en proberen wat het beste is, zeker omdat een zesjarige niet altijd kan uitleggen wat hij voelt of denkt. Uiteindelijk hebben we de juf ingeschakeld voor wat extra support en dat was echt goud waard. Samen hielpen we hem weer op de rit.
In de laatste week waren er op donderdag en vrijdag geen online lessen meer en we hadden ineens een ander kind. Hij maakte zijn werk in rap tempo af, deed dat fluitend en bloeide helemaal op. Dat bleek dus mede de oorzaak te zijn van de stress die hij ervoer in de weken ervoor. Het zo’n verademing voor hem.
Zo trots als een aap met…
We zijn echt zo ontzettend trots op die kleine kabouter. Het is gewoon heftig als je als zesjarige ineens met zulke grote veranderingen te maken krijgt. De lesstof in groep 3 is al best veel en dat kan dan overweldigend zijn. We zijn er met zijn drietjes goed doorheen gekomen en daar ben ik heel blij om. We hebben geleerd hoe we dingen kunnen aanpakken, hoe we er voor elkaar kunnen zijn en vooral dat we een sterk team zijn.
Hoe ging de eerste tijd terug op school?
Deze week begon de school weer. op dag 1 ging hij er met gemengde gevoelens heen. Aan de ene kant zin om zijn vriendjes weer te zien, maar aan de andere kant maken alle maatregelen indruk. Overal mondkapjes bij leerkrachten en ouders, apart spelen in plaats van met heel groep 3, een continurooster en geen voorpret voor de carnaval. Er gaat veel in dat koppie om en daar probeer ik zo veel mogelijk over te praten met hem. Hij krijgt zo veel mee van de hele Tante Cor-toestand. Hij vindt het moeilijk als Etienne af en toe naar kantoor moet. We zijn ervan overtuigd dat we hier ook weer doorheen komen en maken er waar het kan een feestje van. Mannenmiddag met Etienne, een dagje tuttelen met mij, videobellen met oma, met wie hij uren kan kletsen en spelen. Hij zei laatst tegen haar: “Oma, jij hebt toch ook lego? Pak je dat er de volgende keer bij? Dan kunnen we samen iets bouwen.” Als ik dat hoor smelt ik van zijn flexibiliteit en creativiteit en hoe hij zo zijn best doet om het fijn te hebben.
Laten we hopen dat het tij gauw keert en onze kinderen weer kunnen zijn waar ze het beste in zijn: kind zijn.
Hoe heb jij de afgelopen periode ervaren?
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
2 Reacties
Zo mooi om alle liefde in deze blog te lezen, door alle pittigheid heen. Ik smolt een beetje toen ik las over oma en de lego. Zo lief!
Het is ook niet niks wat er van de kleintjes gevraagd wordt. Hier ging het thuisonderwijs best goed, de ene dag wat beter dan de andere. Naarmate de tijd verstreek, werd het wel steeds lastiger. De motivatie werd steeds minder. En inderdaad is het belangrijk niet te veel van jezelf en van de kinderen te vragen, maar dat is soms makkelijker gezegd dan gedaan.
Voor het slapen vullen wij vaak Slaapklets in en elke keer schrijft de oudste op dat corona supersuperstom is en dat ze hoopt dat het gauw voorbij is. Het breekt soms echt je hart.
Ik las laatst een mooi zinnetje: dat kinderen toch best flexibel zijn, maar dat zelfs de meest buigzame twijgjes een keer breken. Gelukkig mogen ze nu weer naar school!