F*ck het juk!

Oudjaarsavond 2020. Sowieso al een memorabele avond, vanwege de strenge maatregelen. Daarnaast ben ik vandaag 40 geworden, een enorme mijlpaal. Het is een uur of half tien als ik een gigantisch inzicht krijg. Zo eentje waarvan je denkt: waarom kwam ik hier niet eerder op?

Dat kan toch niet?

Etienne en ik zitten lekker te rummikubben als ik op de klok kijk en tegelijkertijd gaap. Het is pas half tien, ik wil eigenlijk wel naar bed. Direct duiken er allemaal stemmetjes op in mijn hoofd. Dat kan toch niet, het is oudjaarsavond! Wat suf zeg, om half tien al naar bed. Je hoort tot twaalf uur op te blijven!
Ik vertel aan Etienne wat er gebeurt in mijn hoofd. Hij kijkt me aan en is even stil. “Wat een juk liefje,” zegt hij. Ik begin te huilen. Hij legt de vinger precies op de zere plek. Het is inderdaad een juk dat ik zelf iedere dag op mijn schouders leg en met me meesleep. Het juk van denken hoe het hoort en moet.

“F*ck het juk!”

Dat juk is eigenlijk volkomen nutteloos. Etienne zegt: “F*uck het juk! We gaan lekker in bed liggen!” Met een mok thee en een voorraad koekjes en chocolade kruipen we even later onder de dekens. Youp van ‘t Hek neemt 2020 op de hak in zijn oudejaarsconference als ik even later naast me een diepe ademhaling hoor. “Nou, ga je nou liggen tukken? Gezellig hoor!” Etienne lacht en doet een dappere poging om wakker te blijven, die binnen een minuut al mislukt. Ik nestel me nog wat dieper onder de dekens en laat het gesprek dat we beneden voerden nog eens door mijn hoofd gaan. Waar komt dat gevoel toch vandaan? Dat ik denk dat dingen op een bepaalde manier moeten of horen? Ik bepaal toch zelf hoe ik mijn leven leid en wat ik doe? Het kwartje is gevallen en ik voel tot in mijn tenen dat hier echt een verandering is ontstaan. Niet veel later val ik zelf ook in slaap (de pot verwijt de ketel…) en om kwart voor twaalf schrik ik wakker. We tillen Laurens uit bed en leggen hem tussen ons in. We kijken naar de laser-vuurwerkshow op tv, wensen elkaar gelukkig nieuwjaar en om kwart over twaalf ligt iedereen weer in zijn eigen bed. Ik denk niet dat ik ooit een perfectere oudjaarsavond heb gehad.

Een juk is een houten balk, met een bepaalde pasvorm, die op de schouder wordt gedragen om een last te verplaatsen. Aan beide uiteindes zit een haak of een inkeping, waaraan een touw of een ketting met een mand of een emmer kan worden bevestigd. Een juk met twee emmers water is in Nederland het traditionele beeld.

Bron: Wikipedia

Welk juk draag jij met je mee?

Ik deel op mijn blog en Instagram veel over mijn persoonlijke ontwikkeling en daardoor weet ik ook dat ik niet de enige ben met dit soort worstelingen. Vraag jezelf eens af welk juk jij iedere dag opnieuw op je schouders hijst en de hele dag met je meesleept? Kun je het ook gewoon laten voor wat het is?

Op oudjaarsavond om 22.00 uur in je bed gaan liggen lijkt misschien iets waar je je helemaal niet druk om moet maken, maar er zit natuurlijk veel meer achter. Het is een bepaalde overtuiging die ik mezelf jarenlang heb opgelegd, waarin ik me altijd bewust ben geweest van een eventuele mening of norm die daar invloed op heeft. Bizar eigenlijk, vind je niet? Dat je dus in je hoofd bezig bent met wat anderen vinden, denken of zeggen, terwijl je op datzelfde moment de kans hebt om lekker te doen wat je zelf wilt.

Ik gun het jou van harte dat jij je juk achter je kunt laten en een stuk lichter verder kunt lopen. Dat je daardoor andere keuzes maakt en durft te kiezen voor wat jou blij maakt en niet voor een keuze die beter in de smaak valt bij een ander.

Herken je dit? Ik ben benieuwd welk inzicht deze blog jou brengt, deel je het met me?

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.