Column: Mist

Ik neem je even mee terug in de tijd, naar eind december. Een verhaal over mist.

Het is grauw in mijn hoofd. Onrustig. Ik doe mijn best, maar voel me alsof ik tegen de stroom in zwem. Het kost me allemaal veel moeite.

Ik weet van ellende niet wat ik moet doen, dus doe ik maar niks. Om me daar vervolgens weer rot over te voelen. Over drie dagen ben ik jarig. Ik kijk ernaar uit, maar vind het ook spannend. De emoties. niet kunnen knuffelen. Het is zo verwarrend allemaal. Die hele tante Cor overweldigt me. Ik word er moe van en dan daalt de mist weer over me neer.

Ik heb toch niks te klagen? Ik heb een huis, een man, een kind, een goedlopend bedrijf. Geld voor boodschappen en fijne mensen om me heen. En toch is er die mist.

Ik weet dat het ook weer voorbijgaat, maar wanneer? Hoelang zitten we nog gevangen in deze rare situatie? Hoelang moeten we 100x per dag switchen van juf naar mama naar werkende vrouw en weer terug? Ik ga na de vakantie weer werken. Gaat dat wel lukken? Waar begin ik? Wat ga ik doen? Ja hoor, daar gaat de piekermachine weer. De sprankel is even gedoofd. Het is te veel. Ik wilde uitrusten maar in plaats daarvan draait mijn hoofd op volle toeren. Mijn lijf is moe. Mijn lontje is kort. Ik leg de lat al lager, maar haal het niet. Er is verdriet. Er is angst. Er is soms paniek.

Ook deze storm gaat weer voorbij. Rustig meebewegen op de golven. Even niks moeten. Een dag tegelijk. Een ding tegelijk. Een stap tegelijk. En soms even stilstaan. Dat is ook oké.

Januari 2021. De mist is opgetrokken en ik voel me weer goed. Gelukkig maar. Als ik er middenin zit benauwt het me. Ik weet dat het weer voorbij gaat. Ik weet wat me te doen staat.

Wat meehielp in het verjagen van de mist is dat niemand het bagatelliseerde. Dat niemand zei dat het allemaal wel meeviel. Dat ik juist het gevoel had dat mijn emoties en gevoelens er mochten zijn. Daardoor lukte het me om mee te bewegen om te golven. Om het oké te vinden dat ik op een dag van dikke tranen naar keihard schaterlachen ging en weer terug. Dat het oké was dat het mistig was.

De afgelopen jaren maakte ik in mijn persoonlijke ontwikkeling een gigantische groei door. Ik kreeg inzichten, groot en klein, pijnlijk en fijn, die me steeds een stukje vooruit hielpen. Deze periodes van mist en onrust zie ik als iets waardevols. Ik groei er weer door. Ik word gedwongen om stil te staan en te ontdekken wat écht belangrijk voor me is. Ik leer ervan dat het leven niet altijd over rozen gaat en dat de zon altijd weer gaat schijnen. It’s all good.

Waarom ik dit kwetsbare verhaal deel? Omdat ik weet dat ik niet de enige ben die worstelt. Werken, lockdown, thuisonderwijs, je familie en vrienden moeten missen… het vraagt zo ontzettend veel van ons.

Weet dat het oké is, wat je ook voelt. En is er iemand in je omgeving die in de mist zit? Erken dan dat de mist er is. En dat die er mag zijn. Vraag wat diegene nodig heeft en help elkaar.

Ik schreef er onlangs ook een gedicht over, als hart onder de riem.

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.