Op 31 december vier ik mijn veertigste verjaardag, een hele mijlpaal! Ik kijk er echt naar uit, ouder worden voelt als een cadeautje dat ik iedere dag mag uitpakken. Vandaag deel ik graag een aantal belangrijke lessen die ik leerde als dertiger met je!

Lessen die ik leerde als dertiger

Toen ik dertig werd lag de wereld aan mijn voeten. Althans, zo voelde het! Ik was single, had een boel sociale contacten, een vaste baan, een betaalbaar huurappartementje en kon gaan en staan waar ik wilde. Dertig worden vond ik fantastisch, ik voelde me heel volwassen. Boy, was I wrong! Pas in de tien jaar die daarop volgden leerde ik écht om te leven. Met vallen en opstaan, met pieken en dalen. Maar bovenal: steeds meer op een manier die écht bij me past.

Les 1: Je mag je uitspreken

Ik heb jarenlang in een bedrijfscultuur gezeten waarin politieke spelletjes aan de orde van de dag waren. Voor iemand die daar weinig kaas van heeft gegeten is dat geen gezonde omgeving. Ik kon er maar moeilijk mee omgaan en kwam geregeld in ingewikkelde situaties terecht. Daardoor vond ik het steeds lastiger om mezelf uit te spreken. Ook in mijn privésituatie was ik altijd aan het pleasen. Het gevolg: ik liet over me heen lopen of joeg mensen tegen me in het harnas, omdat ik niet duidelijk durfde uit te spreken wat me dwarszat of bezighield.

De afgelopen jaren zijn voor mij heel intens geweest en hebben me vooral veel gebracht. Ik leerde dat ik mijzelf mag uitspreken. Dan gebeuren er namelijk de mooiste dingen. Weet je nog dat ik vertelde dat ik dacht dat onze bruiloft helemaal niet leuk was? Dat ik echt geloofde dat het een groot fiasco was? Toen ik dat durfde uit te spreken naar een vriendin liet ze mij de andere kant van het verhaal zien. Daardoor kon ik mijn -niet realistische- gedachten loslaten en daadwerkelijk geloven dat het wél een mooie dag was. Als ik me niet had uitgesproken had ik misschien nog steeds met dat rottige gevoel gezeten, stel je voor!

Ook in mijn werk spreek ik me duidelijk uit. Voelt een samenwerking niet goed? Wil ik dat de communicatie anders verloopt? Dan spreek ik me uit. Ik zou toch gek zijn als ik me volledig naar de grillen van een klant schik, alleen omdat diegene me betaalt? Nope. Mijn bedrijf, mijn koers, mijn keuzes. Dat wil niet zeggen dat ik heel star ben naar mijn klanten, integendeel! Ik vind goede service belangrijk en loop altijd een tandje harder. Maar het hele creatieproces van teksten doen we samen, dus daarin sta ik wel steeds sterker voor mijn business en mijn grenzen.
Ik ben hierin nog in ontwikkeling, maar weet steeds beter naar buiten uit te stralen hoe ik werk en daarmee trek ik de klanten aan die bij me passen. Wat een rust!

Les 2: Jij bent helemaal oké!

Vind jij het heerlijk om een hele dag te Netflixen, terwijl je kind op de tablet filmpjes kijkt? Ben je al blij dat er elke dag eten op tafel staat en dat het dan eens kant-en-klaar of gewoon een pan soep is? Ambieer je geen tonnenomzet, maar wil je vooral gelukkig zijn in wat je doet? Ben je een rommelkont en heb je daar zelf geen last van?

Dat is allemaal oké!

Echt, de wereld lijkt af en toe wel een etalage, waarin iedereen zijn leven zo mooi mogelijk oppoetst. Of het nou gaat om je business, je gezin, je baan of je prioriteiten: het kan je onzeker maken. Zo constateerde mijn moeder een tijdje terug dat ik een rommelkont was. Niet voor de eerste keer overigens. Daarop ontstond een bijzonder gesprek dat je zeker even moet lezen!

Ik ben nu – meer dan ooit – helemaal oké met wie ik ben. Ik maak rommel. Ik kruip soms op vrijdagmiddag in bed met Netflix. Ik ga midden op de dag in bad als ik het koud heb. Ik drink weleens te veel wijn. Ik zet Laurens voor de tv als ik even wil chillen. Ik ben impulsief en daardoor weleens onhandig.

Allemaal prima. Ik weet van mezelf dat ik goede intenties heb. Dat ik door het vuur ga voor de mensen van wie ik houd. Dat ik me graag inzet voor goede doelen. Dat ik hard werk om te kunnen doen wat ik wil doen. Dat ik trots mag zijn op het leven dat ik met en voor mijn gezin heb gecreëerd.

Wat kon ik onzeker zijn, als een dominante vriendin me aansprak op mijn gedrag en wat er allemaal mis was met me. Het ergste: ik nam alles klakkeloos voor waar aan. Ik ging geloven wat anderen over me zeiden en dachten en raakte mezelf kwijt. Dat wil ik nooit meer meemaken.

Les 3: Je kunt krijgen wat je wilt

Wil je meer vrijheid in je leven? Wil je een baan waar je van gaat sprankelen? Dat kan! Ik was vier jaar geleden dolenthousiast toen ik een nieuwe baan vond. Een jaar later was ik diepongelukkig. Ik zat totaal niet op mijn plek en zag mezelf in sneltreinvaart kleiner worden. Toen besloot ik: dit wil ik nooit meer meemaken. Ik raapte mezelf bij elkaar en kwam in actie. Ik onderzocht wat ik dan wél wilde en ging daarmee aan de slag.

En kijk nu: ik heb twee bedrijven, ik heb alle vrijheid om te doen wat ik wil, ik heb veel tijd met en voor Laurens en Etienne en ik word nog iedere dag blij van wat ik doe.

Dat heb ik allemaal zelf voor elkaar gekregen door:

  • hard te werken;
  • te geloven in mezelf;
  • vertrouwen te hebben dat het goedkomt, altijd;
  • te lezen;
  • te leren van en energie te steken in mensen, informatie en werk dat me vooruit helpt;
  • plezier te hebben in de dingen die ik doe;
  • duidelijk voor ogen te zien en uit te spreken wat ik wil.

In januari 2019 schreef ik het volgende als antwoord op de vraag: “Wat is rijk voor mij?”

“Een gezond gezin, waarin de rust is voor ons alledrie om te groeien, samen en individueel. Met de vrijheid om te kunnen doen wat we willen en wanneer we dat willen. Dat we samen een warm en comfortabel leven kunnen leiden met fijne (mini) vakanties en vrijheid om te genieten.”

Ik worstelde toen Laurens naar school ging met de vakanties. Hoe moest ik dat in hemelsnaam opvangen, zonder bso? Ik kon toch niet steeds maar vrij nemen? Zes weken lang zomervakantie, hoe dan?

Ik sprak duidelijk uit hoe ik het wel wilde en dat hebben we nu gecreëerd. In de zomervakantie nemen we drie weken vrij en in de andere drie weken gaat Laurens twee dagen naar de bso. Zielig? Welnee! Ze doen allemaal leuke dingen, spelen de hele dag, worden geëntertaind en ga zo maar door. En ik kan twee dagen werken, waardoor ik op de andere dagen de rust heb om met Laurens te zijn.

Les 3: Vriendschappen veranderen

Ik noemde al een voorbeeld van een vriendin die zich dominant opstelde. Die vriendschap ligt al jaren achter me, maar heeft grote impact gehad. Ik ga me door zulk gedrag namelijk onderdanig opstellen. Niet goed. Niet nodig. Niet fijn. Vriendschappen moeten je energie geven. Je moet elkaar supporten, versterken, steunen, laten lachen en vooral: accepteren zoals je bent.

Als je jezelf ontwikkelt, verander je. Dat is niet erg, dat is heel normaal. Als je verandert kan het ook gebeuren dat vriendschappen veranderen. Dat die ene vriendin die altijd alles bepaalde, ineens niet zo veel meer in de melk te brokkelen heeft. Dat die vriend die altijd klaagt en zeurt bij jou geen gehoor meer krijgt, omdat jij op een positieve manier in het leven staat. Is dat erg? Zo zou ik het niet willen noemen. Het is jammer als een vriendschap zulke fases van verandering niet overleeft. Je hebt toch vaak veel lief en leed met elkaar gedeeld. Maar moet je dan vrienden blijven omdat je elkaar al zo lang kent? Omdat het “zo hoort”? Nee, dat geloof ik niet.

Mijn les in de afgelopen tien jaar was dan ook dat vriendschappen veranderen en dat is helemaal oké. Je bent altijd met minimaal twee mensen in een vriendschap en dat maakt jullie samen verantwoordelijk voor die vriendschap. Zint iets je niet? Spreek het uit. Houd daarbij wel altijd in gedachten dat de ander het verdient om eerlijke en open feedback te krijgen. Ga je eigen pijn, emoties en frustratie nooit projecteren op de ander. Dat maakt je vriendschap kapot. Door elkaar te accepteren en op een positieve manier te bekijken haal je al veel angels uit de situatie.

Ik heb de afgelopen tien jaar vriendschappen verloren, waarvan ik dat nooit had gedacht. Dat is verdrietig en nooit leuk. Gelukkig heb ik ook vriendschappen opgebouwd en/of verdiept die onbetaalbaar zijn. Mensen met wie ik kan lezen en schrijven. Met wie het niet gaat om hoe vaak je elkaar ziet, wie het drukste sociale leven, de bestbetaalde baan of het grootste huis heeft of hoe je gedraagt. Het zijn mensen met wie ik kan lachen tot ik in m’n broek pies, die me uit huis slepen als ik mezelf laat verzwelgen door verdriet of die net zo dol zijn op lekker eten en drinken als ik. Mensen bij wie ik op ieder moment van de dag in m’n joggingbroek op de stoep kan verschijnen en waar de deur altijd openstaat. Dat is goud waard en ik koester het enorm.

Les 4: Verdriet hoort bij het leven

In mijn tien jaar als dertiger heb ik heel wat tranen vergoten. Het was me het decennium ook wel, als ik alles op een rijtje zet:

Zo. Daar wordt niemand blij van. Voor je denkt dat het alleen maar kommer en kwel is: nee hoor, maar deze voorbeelden gebruik ik nu wel om de geleerde les te illustreren.

Dat zulke dingen impact op je hebben is heel normaal en menselijk. Dat is ook een van de redenen dat ik daar heel open over ben. Want in een wereld vol pracht en praal vergeten we weleens dat verdriet net zo goed bij het leven hoort. Hoe fijn is het dan om te lezen of te horen hoe een ander daarmee omgaat? Hoe fijn is het om te weten dat je echt niet de enige bent die soms van ellende niet meer weet hoe ze uit bed moet komen in de ochtend?

Toen mijn vriendin overleed aan een hersenbloeding was ik helemaal van slag. Ik voelde een allesoverheersend verdriet dat ik niet kende. Hoe kon iemand van net veertig nou ineens weg zijn? Het verdriet zoog me linea recta een burn-out in, die al maanden op de loer lag en waar ik vervolgens een jaar lang mee dealde. Toen er weer licht verscheen aan het einde van de tunnel, na veel uren therapie, rust en gesprekken, lachte het leven weer naar me. Ik kreeg een pracht van een zoon, maar kon moeilijk genieten. Mijn lijf was kapot en ik voelde geen euforie. Achteraf realiseerde ik me pas dat ik er echt een jaar lang niet goed aan toe ben geweest.
Iedere keer als ik in zo’n grijs gebied van verdriet beland ben ik vastberaden: ik kom hier uit. Wanneer en hoe, dat wisselt. Maar ik heb de kracht om hiermee om te gaan.

Toen mijn vader in 2017 ineens heel snel overleed na een periode van ziekte en zorgen was ik het weer helemaal kwijt. Ik schreef en schreef en schreef en dat hielp. Ik was niet alleen. Mijn verdriet mocht er zijn. Het was oké.

Zo leerde ik door vallen en opstaan dat ieder verdriet er mag zijn en dat jij zelf in de hand hebt wat je ermee doet. Het is helemaal niet erg om een tijdje te zwelgen, als dat is wat je nodig hebt. Maar weet dat je de kracht hebt om er weer uit te komen. Een regenboog is prachtig, maar die zie je nooit zonder regen. De wolken verdwijnen altijd weer en dan zie je de zon weer. Die zon komt sowieso elke dag op. Doe wat goed voelt voor jou. Wat goed is voor jou. Maak een wandeling. Praat met je lief, een vriend(in) of een familielid over je verdriet. Zoek hulp. Gun het jezelf om jezelf te helpen. Je zult jezelf later dankbaar zijn!

Les 5: Rouwen doe je op je eigen manier

Twee dagen na mijn vaders overlijden belde een vriendin op: “Kleed je even aan, ik ben over tien minuten bij je, gaan we even naar buiten.”
Ik hing stomverbaasd op. Het was 10.00 uur ‘s ochtends, hoe wist zij dat ik nog in mijn pyjama zat? Ik vroeg haar het even later en ze zei: “Ik ken je langer dan vandaag. Je hebt de neiging hebt om je te verstoppen als je verdrietig bent en ik wil je graag helpen.” Dat moment bespreken we nog vaak en was echt zo waardevol voor me. Dat wandelingetje naar de Kruidvat en terug, met mijn ziel onder mijn ene en mijn vriendin aan mijn andere arm was precies wat ik nodig bleek te hebben. Het verdriet was er nog, mocht er zijn, maar ik mocht ook iets doen wat me blij maakte.

Nog steeds heb ik verdriet. Rouw gaat ook nooit over. Ik kan soms ineens heel hard huilen als ik een liedje hoor. Of als ik zit te klooien met pensioenen en papa niet kan bellen om zijn advies te vragen. De afgelopen jaren zag ik hem regelmatig, in de gedaante van een andere man die dan op hem leek. Janken. Foto’s kijken. Janken. Het rauwe gat voelen dat verlies achterlaat. Janken.

Er is in de loop der jaren een soort opvatting ontstaan die ons vertelt dat je na een tijdje maar weer “normaal moet doen” na een groot verlies. Maar normaal, bestaat dat eigenlijk wel? Ik spreek regelmatig met anderen over rouw en we trekken allemaal dezelfde conclusie: het is jouw verdriet en dat is helemaal oké zoals het is. Al duurt het honderd jaar, daar heeft niemand iets mee te maken. Zeg dus ook nooit tegen iemand die rouwt dat het wel lang genoeg heeft geduurd of dat ze het maar een plekje moeten geven. Zeker niet als je het zelf nooit hebt meegemaakt. Want pas dan voel je hoe het is en realiseer je je hoe fijn het is als iemand naar je luistert, er voor je is en je laat rouwen zoals je wilt.

Les 6: Niet iedereen heeft een mening over je

Iedere maand lezen zo’n 14.000 mensen mijn blogs. De een komt voor een artikel over de airfryer, weer een ander voor een blog over het moederschap en nummer drie geniet wellicht met een bak popcorn van al het leed dat ik beschrijf. Wat ze ook komen doen, ze hebben echt niet allemaal een mening over me. Datzelfde geldt voor de mensen in mijn (in)directe omgeving.

Jarenlang kon ik me druk maken. Had ik niets stoms gezegd op dat feestje? (Nee.) Waarom reageerde X niet op mijn appje? Was ze boos? (Nee, ze vergat te reageren.) Waarom is Etienne zo stil? (Omdat hij tv zit te kijken en hij is een man, dus dat is dan de enige activiteit.)

Je snapt wel waar ik naartoe wil. Ik was altijd zó bang dat iemand iets stoms van me vond, dat het me soms dagen kon beheersen. Met buikpijn, een opgejaagd gevoel en tranen zat ik me dan suf te piekeren. Ik ben erg gevoelig van aard en pik heel snel emoties en spanningen op, wat het natuurlijk niet makkelijker maakt in zo’n situatie.

Dankzij Etienne en lieve vriendinnen heb ik deze gewoonte afgeleerd. De les die ik eruit leerde: niet iedereen heeft een mening over je. En al hebben ze dat wel, wat maakt het uit?

Hoe vaak denk je zelf niet iets over een ander? En hoe snel vliegt die gedachte ook weer weg? Natuurlijk kan iemand wel echt niet blij met je zijn als je diegene kwetst. Maar verder? Laat ze maar denken. Laat ze maar kletsen. Dat wat een ander wel of niet denkt is sowieso iets van die ander. Jij hoeft daar niets mee, zolang diegene er niets over zegt. En zelfs dan heb je de keuze of je iets doet met de mening van die ander. En heb jij last van iets wat een ander doet of zegt? Ga dan maar even terug naar les 1.

Les 7: Het leven is zo leuk als je het zelf maakt!

Zo, dat zijn niet de makkelijkste lessen en ik heb sowieso al bewondering voor je als je tot hier bent gekomen. Ik begon met schrijven en hield niet meer op, zo veel heb ik te vertellen! Ik sluit graag af met een hele waardevolle les.

Het leven is echt zo leuk als je het zelf maakt.

Waar focus je op? Op je gebreken? Die kilo die eraf moet voor de zomer? Je baan waarin je je kapot verveelt? Of kijk je naar wat je wél hebt? Naar de rijkdom die je om je heen hebt in de vorm van vrienden, een gezin, fijne collega’s of wat je ook blij maakt? Kies je ervoor om te stralen of maak je alles dof?

Je hebt altijd een keuze.

Zo. Knoop die maar in je oren.

Voor ik verder ga wil ik even dit zeggen: ik weet dat het leven heftige dingen op je pad kan brengen. Ik heb zelf m’n portie ook gehad, zoals je hebt gelezen. Ik wil heftige gebeurtenissen zoals ziekte, verlies en andere heftige tegenslagen ook echt niet bagatelliseren. Oké? Mooi, dan ga ik verder.

Jij kiest hoe je je voelt. Jij kiest wat je doet. Dat zal niet altijd makkelijk zijn en ja, er zijn obstakels en beren op de weg. De vraag is alleen: wat doe je ermee. Toen Tante Cor dit jaar ons hele leven overnam raakte ik ook in paniek. Meerdere keren zelfs. Inmiddels heb ik ontdekt dat mijn introverte kant deze rust fantastisch vindt. Ik geniet van mijn nieuwe kantoor. Van de tijd met de mensen die ik lief heb. Van het feit dat ik gezond, met genoeg werk en zonder kleerscheuren door het afgelopen jaar ben gerold. Dat neemt niemand me meer af!

Dus: ga eens na voor jezelf: waar kun jij kleine stapjes zetten om je leven (nog) leuker te maken? En als je dan zegt: “Nou, hier en daar, MAAR….” ga dan eens onderzoeken hoe je die MAAR wegkrijgt? Wat is daarvoor nodig? Dat helpt mij altijd enorm. Als ik denk dat iets niet lukt/gaat/kan, onderzoek ik hoe ik wel kan bereiken wat ik wil. Soms is een gesprek met een vriendin genoeg, de andere keer schakel ik een coach in of lees ik een boek dat me inspireert. Of ik maak andere keuzes. Whatever works. Dat gevoel van vrijheid dat ik in de afgelopen jaren heb gecreëerd is zo veel meer waard dan geld of spullen en dat koester ik.

Ik hoop oprecht dat ik je een cadeautje heb gegeven door deze lessen te delen. Wie weet heb jij er iets aan in de toekomst, voel je de herkenning die je sterkt om jouw keuzes te maken of ben je geïnspireerd om nog meer uit jouw leven te halen. Wat het ook is, ik hoop dat het je iets goeds en moois brengt.

Wat is jouw grootste les van de afgelopen jaren? Deel hem en inspireer elkaar!

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

4 Reacties

  1. Wat een mooi artikel!!

    Hartjes voor jou.

    Ik herken erg veel van je punten (ik ben tien jaar ouder dan jij) en heb veel van mijn wijsheden voor het leven van o.a. Byron Katie, Kristen Neff en Brené Brown. Laatst las ik ook iets wat omschreven werd als je psychologische immuunsysteem op peil houden, net als je dus vitamine-D slikt in de winter, Vond ik een mooi idee.

  2. Wow, ademloos gelezen en de tranen sprongen me af en toe in de ogen. Wat zijn dat tien heftige jaren geweest, maar wat lees ik ook veel liefde en prachtige lessen. Dankjewel voor het delen!

  3. Pingback: Huidverbetering van Cosmedix: mijn resultaten na 2 maanden behandelen - Breg Blogt

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.