Recensie: Omkijken naar morgen – Wendy Brokers (+ interview!)

In de zomer van 2020 had ik de eer om Wendy Brokers te ontmoeten ter ere van haar nieuwste boek Omkijken naar morgen. Omdat vanwege de coronamaatregelen een traditionele boekpresentatie niet mogelijk was, reed Wendy het hele land door om zich te laten interviewen door lezers, bloggers en schrijvers. Het resultaat lees je in dit artikel! Ik schrijf eerst mijn recensie van Omkijken naar morgen, waarna je Wendy beter kunt leren kennen in het interview. Veel leesplezier!

Omkijken naar morgen – Wendy Brokers

Femke Martens lijkt alles mee te hebben: ze is jong, mooi, heeft een fijne baan waarvoor ze door heel Europa reist, en nooit gebrek aan aandacht van mannen. Huisje, boompje, beestje is aan haar niet besteed.
Maar er is ook een keerzijde. Niemand kent de echte Femke of neemt de moeite om haar te leren kennen. Verklaart dat de sluimerende onrust waardoor ze zichzelf steeds vaker tegenkomt en ze diep vanbinnen zo ongelukkig is? Als haar huisarts aan de noodrem trekt en haar werkgever haar op non-actief stelt, komt ze terug naar Nederland, waar ze een groot deel van haar jeugd heeft doorgebracht. Het lijkt hét moment om schoon schip te maken en onder ogen te zien wat ze zo wanhopig graag wil vergeten, maar hoe? En als ze dan voor het eerst in haar leven een connectie voelt met een man, waarom is het dan iemand die ze onder andere omstandigheden geen tweede blik zou gunnen en wiens privéleven al reden genoeg is om voor op de vlucht te gaan?

Prachtig, ontroerend en liefdevol met een rauw randje

Omkijken naar morgen is het derde deel van een reeks, waarvan de boeken ook los te lezen zijn. Zo begon ik mijn kennismaking met Wendy in 2019 met de roman Leven met een leugen. Het eerste deel, Baguette met jam voor twee heb ik ook gelezen, maar nog niet gerecenseerd. De drie boeken draaien om de vrienden Jelle en Nate, Jelles zus Femke, Nates zus Sofie en hun familieperikelen. Stuk voor stuk heerlijke boeken, waarin verleden en heden elkaar tegenkomen. Een thema dat we allemaal wel herkennen. Je kunt blijven wegrennen voor je verleden, maar vroeg of laat moet je er toch mee dealen.

In het verhaal van Femke zit nog eens een extra diepe laag. Femke heeft een verleden van geweld en misbruik, dat ze maar moeilijk kan loslaten. Sterker nog, ze verwijt zichzelf ontzettend veel. Daardoor kan ze zich moeilijk openstellen als ze recht in de armen van Gus loopt. Gus, die zelf ook de nodige bagage met zich meedraagt en een dochtertje van bijna vier heeft waar hij alleen voor zorgt. Hoe moet dat, met Femke die er altijd van overtuigd was dat ze geen moeder wilde worden? Kan ze al haar onverwerkte verdriet een plek gaan geven, om zichzelf een fijne toekomst te gunnen? Ik zal niets verklappen, want dit boek is gewoon het mooiste als je er onbevangen in stapt en je onderdompelt in het leven van Femke en Gus. Ook de andere vrienden en familieleden komen weer op het toneel. Het voelt na drie boeken alsof ze echt bestaan en wat was het fijn om een tijdje mee te lopen met hun levens.

Wendy heeft er echt een prachtig, ontroerend en liefdevol boek van gemaakt, waar je als liefhebber van feelgood zeker van geniet. Het rauwe randje geeft het boek extra gewicht, het blijft echt nog een tijdje na sudderen in je hoofd.

Bestel het boek eenvoudig via onderstaande afbeeldingen:

Paperback: E-book

Interview met Wendy Brokers

Ik interviewde Wendy met vragen van verschillende lezeressen én vragen van mezelf. Zij maakte hier leuke filmpjes van, die kun je hier bekijken! (Zelfs onze Laurens speelt er een rolletje in!)

Ilse de Vriendt wil weten: Stel je voor, je bent single. Welk personage uit jouw boek(en) zou jouw type kunnen zijn en waarom?

Misschien wel Jacco uit Geluk bij een ongeluk. Of het mannelijke hoofdpersonage uit mijn nieuwe boek… (de knappe droomman Gus, zo weet ik nu. red.) Jelle en Nate zijn van die knappe hunks, maar of ik daar nu zo blij van word.

En waarom zou Jacco dan je type zijn?

Ik denk doordat hij heel sociaal is en vanwege zijn medische achtergrond, omdat ik zelf ook in de zorg werk. Ik zou me bij hem op mijn gemak voelen.

Lieslot de Temmerman vraagt: Waarom werd de titel Omkijken naar morgen en niet bijvoorbeeld Terukgkijken naar gisteren. Oftewel: hoe weet je of je de juiste titel te pakken hebt?

Ja dat is lastig. Bij de boeken die begonnen als Facebook-vervolgverhaal, moest ik de titel al hebben, dus die staat dan. Het gekke is dat ik al wist wat ik in Omkijken naar morgen wilde behandelen en toen de titel op popte in mijn hoofd wist ik meteen: dit is het! Wat is geweest is geweest en je moet het ook af kunnen sluiten om naar morgen te kunnen kijken. Ik wilde het op een positieve manier uitdragen en de titel verwoordt dat goed.

Is dat bij je andere boeken ook zo gegaan, dat de titel snel opdook in je hoofd?

Ja, eigenlijk wel. Het geldt eigenlijk voor al mijn boeken. Het is niet gebruikelijk dat de titel waar je mee begint ook de definitieve titel blijft. Maar omdat ik met de verhalen op Facebook ben begonnen, vond ik het niet goed om de titels nog te veranderen. Daarmee haal je een stuk herkenning weg. Je wilt niet dat iemand denkt: Hé, maar dit boek ken ik al, als ze het lezen.

Kim Leeft vroeg via Instagram: Ik heb nog niets van jou gelezen. Met welk boek raad je me aan om te beginnen en waarom?

Dat hangt ervan af wat voor lezer je bent, ik weet niet waar je van houdt. Misschien met Baguette met jam voor twee, dan kun je de hele trilogie achter elkaar lezen. Geluk bij een ongeluk is mijn debuut, maar dat is een verhaal dat je ook wel moet liggen. Dat gaat over een schrijfster die na een auto-ongeluk met een dwarslaesie in een rolstoel belandt. Daar zit ook meer boosheid, frustratie en andere emoties in. Nu zit dat ook wel in mijn andere boeken, maar in deze iets meer.

Gewoon Sharon vraagt via Instagram: Hoe heb je de kracht gevonden om te blijven schrijven en je manuscripten op te sturen naar uitgevers. Heb je tips?

(Wendy lacht)

Ik schrijf al heel erg lang, al sinds mijn veertiende. Het leek me geweldig om ooit een eigen boek uit te brengen. Ik schreef jaren voor vrienden en familie, maar hoopte stiekem dat het ooit uitgegeven zou worden.

Ongeveer tien jaar geleden vroeg ik de docent Nederlands van mijn oudste zoon of hij eens wilde meekijken en vertellen wat hij van mijn boek vond. En die zei: “Het is niet mijn genre, maar ik denk wel dat je hier iets mee moet.” Dan nog is het heel lastig om ergens tussen te komen, dat realiseerde ik me wel. Maar een heel klein percentage van de manuscripten wordt eruit gevist als je ze ongevraagd opstuurt.

Mijn advies is: ga meedoen met schrijfwedstrijden, bij voorkeur met een jury en jurycommentaar, zodat je leert wat je valkuilen zijn en waar je nog aan moet schaven. Vaak merk je dat uitgevers die wedstrijden in de gaten houden. Als je vaker als winnaar of in de top 10 uit de bus komt, val je op.

Mijn debuut is uitgegeven bij een kleine uitgeverij. Oorspronkelijk was het een kort verhaal, dat ik heb uitgebreid naar een roman. Ik wilde graag meer opvallen bij het grotere publiek en dat lukte toen ik het op Facebook als vervolgverhaal plaatsten. Toen ben ik benaderd door Uitgeverij Boekerij en is de bal gaan rollen. Dat is niet zo als het normaal gesproken gaat, maar voor mij was het de manier om op te vallen.

Ik zie het inderdaad steeds meer, dat er vervolgverhalen op Facebook verschijnen. Social media spelen een steeds belangrijkere rol in het bereiken van je lezers.

Klopt, social media heeft ook twee kanten. Het is soms best lastig om op te vallen, maar via Facebook heb ik een prachtig contract in de wacht gesleept bij Boekerij, dat had ik nooit durven dromen toen ik met het verhaal begon!

En dan komen nu mijn eigen vragen, ben je er klaar voor?

Oh jee…

We hadden het net al even over het verleden. In de “baguette-trilogie” speelt dit een rol in elk verhaal. Nu vroeg ik me af, herken je dit thema uit je eigen leven, waardoor je het in je boeken terug laat komen?

Ik vind het geweldig om met emoties te spelen in mijn boeken. En als er in een boek niets gebeurt is het ook maar saai, dus daarom wil ik mijn personages wat bagage meegeven. Ze maken het in hun hoofd vaak nog groter, waardoor dat verhaal een eigen leven gaat leiden. Iedereen maakt dingen mee die je leven beïnvloeden en die je maken zoals je bent.
Een aantal lezers weten misschien dat het vijf jaar geleden was dat een basisschoolvriend van mijn zoon was overleden. Dat speelde wel in mijn achterhoofd mee toen ik Baguette met jam voor twee schreef. Ik wilde graag iets doen met de emoties die daarbij loskwamen. Ook omdat rouw iets wat iedereen kent in meer of mindere mate. Als je dicht bij een rouwend iemand staat, vind je dat vaak normaler. Mensen die verder van een rouwend iemand af staan vinden al vaak dat je maar weer aan de slag moet met de dagelijkse dingen. Daar kan iemand enorm mee worstelen. Het is voor mij heel mooi om iets met de emoties die ik zelf voel te doen en die dan over te brengen in mijn boeken. Je kunt je eigen verhaal niet een op een kopiëren, maar het is wel een soort leidraad voor mijn verhalen.

Als blogger merk ik dat ik altijd weer iets leer als ik zelf tips of adviezen deel op mijn blog. Heb jij dat ook? Dat je zelf leert van wat je schrijft?

Ja, zeker wel! Het gebeurt vaak zat dat lezers zeggen: waarom houdt dat personage dat zo lang voor zichzelf? Dat zijn dingen waar ik dan zelf over nadenk en ik hoop dat mijn lezers dat ook doen: wat zou ik zelf doen als ik in die situatie zou zitten? Dat maakt lezen ook zo leuk, je krijgt steeds weer nieuwe inzichten.

De volgende vraag komt van mijn man. We zaten te sparren over vragen die ik kon stellen en toen kwamen we er in het gesprek op: hoe bepaal je nou voor wie je schrijft? Begint dat met iets dat ontstaat in je eigen onderbuik of denk je ook na over welke onderwerpen aan zullen slaan?

Sommige onderwerpen zijn actueel, denk maar aan de coronatijd. Dus als je daar nu over schrijft is dat relevant, maar is dat over vijf jaar ook nog zo? Ik vraag me dan af of ik daar dan iets mee wil doen of dat ik liever tijdloos schrijf, over onderwerpen die minder onderhevig zijn aan trends of hypes.
Soms komen dingen wel naar boven, zoals #metoo. Dat komt nu in een klein stukje terug in Omkijken naar morgen. Ik bedenk een personage en vervolgens wat ik diegene ga meegeven qua problematiek.

En heb je dan ook een beeld van jouw gemiddelde lezer?

Ik denk dat het vooral de feelgoodroman-lezer is. Voornamelijk vrouwen die het leuk vinden om iets romantisch te lezen dat op een goede manier wordt afgesloten. Er mogen best wat hobbels in zitten, als het boek maar goed wordt afgesloten. Ik denk dus dat het de lezers zijn die houden van een romantisch verhaal met een bite, met diepgang.

Kun je als auteur, nog zonder enige vorm van beroepsdeformatie boeken van collega’s lezen?

(lacht) Nee!Ik vind het jammer dat ik niet meer kan lezen met dezelfde onbevangenheid als vroeger. Daardoor geef ik een boek ook niet zo gauw meer vijf sterren. Dat klinkt zo lullig, maar ik kijk gewoon anders naar een tekst en bijvoorbeeld ook naar de plot. Dan vind ik het wel eens jammer dat iemand zich er makkelijk vanaf maakt. 😉

Daarop inhakend, van welk boek van een collega denk je: dit is zó briljant, ik zou willen dat ik het zelf had geschreven!

Dat zijn er meerdere! Bijvoorbeeld Voor jou van Jojo Moyes. Het valt onder de feelgood, maar het is zo mooi, ook al is het een heftig verhaal.
(denkt even na)
Bij ieder boek waar emoties in zitten, waardoor ik moet huilen denk ik: wauw, dit heb je knap gedaan! Het kan soms een probleem zijn dat al langer speelt en dat er dan een personage opduikt die iets zegt, waardoor je ontroerd raakt. Maar echt één boek noemen vind ik lastig. 🙂

Ondertussen komt mijn zesjarige zoon Laurens even buurten om te laten zien welk boek hij leest. De Gorgels. Wendy vertelt dat Jochem Myjer het boek onder een pseudoniem heeft ingestuurd en er toch is uitgevist.

Laurens heeft ook een vraag voor je, daar gaat ie: Waarom zijn grotemensen–boeken altijd zo dik?

Wat een goede vraag van jou! Ik denk dat dat komt omdat grote mensen altijd zo veel te vertellen hebben. Als je een kinderboek leest, zie je dat kinderen sommige problemen veel makkelijker bekijken dan dat grote mensen dat doen. Stel je voor dat jij ruzie krijgt met je beste vriendje. Dan is dat morgen vaak weer over. Bij grote mensen duurt dat veel langer, ze maken het probleem veel groter dan dat het is. Zo is het met boeken ook denk ik. Kinderen denken wat makkelijker, waardoor je gewoon lekker kind kunt zijn.

We zijn alweer bij de laatste vraag aanbeland. Welke boeken liggen er op dit moment op jouw nachtkastje?

Geen! Want ik lees nooit in bed. Beneden ligt mijn e-reader, daarop lees ik meestal op de bank. Ik heb net Leef, Lach, Loch van Vanessa Gerrits uit. Zij schrijft normaal Young Adult en heeft dit jaar een feelgood uitgebracht. Daarvoor las ik De kleur van Colorado van Rebecca Yarros voor de leesclub van Hebban.

En wat staat er als volgende op je lijstje?

Ik heb een tijdje geleden een boek gewonnen, dat heet Vergeet me niet, die ga ik als volgende lezen.

Dank je wel voor het leuke interview, fijn om je zo weer wat beter te leren kennen!

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.