Anders is oké!

“Jij bent zo rommelig,” zei mijn moeder. “Ja, dat weet ik nu wel,” antwoordde ik lachend. Ik weet niet beter dan dat m’n moeder deze constatering doet en voelde me er lange tijd door aangesproken. Tot dit moment. Ineens floepte er een vraag uit: “Maar is dat dan eigenlijk verkeerd?” Mijn moeder dacht even na. “Nee, eigenlijk niet.”

Dit luchtige gesprekje zette me aan het denken. Over mijn eigen manier van omgaan met dit soort opmerkingen. Over mijn eigen gedachten over anderen die “anders” doen of zijn.

Hoe vaak oordeel jij over een ander?

We zitten allemaal zo vol met (onbewuste) oordelen. Let er maar eens op, hoe vaak vind jij niet stilletjes in je hoofd iets van een ander? Hoe vaak denk je niet bij jezelf: “Nou meid, die kleur fleurt je niet echt op.” of “Jij mag ook weleens naar de kapper.” Is dat erg? Nee, je mag lekker denken wat je wilt. Het gaat er alleen om wat je er verder mee doet. Ik schrik er soms van hoe ongenuanceerd mensen hun mening over een ander delen. Zo schrijft een zeer gewaardeerde collega-blogger momenteel een boek. Sommige “haters” lieten jarenlang gemene comments bij haar achter en kunnen het nu niet laten om alvast slechte recensies achter te laten op bol, terwijl het boek nog niet eens verschenen is. Wat ik me dan afvraag is: hoeveel pijn moet je toch hebben als je zo hatelijk naar anderen doet?

Waarom zou anders verkeerd zijn?

Ik leer mezelf om minder te oordelen Dat is niet zo makkelijk als het klinkt, want geloof me, ik kan er ook wat van hoor! Zowel over mezelf als over anderen. Het brengt me alleen zo weinig, oordelen hebben vaak een negatief randje. Weet je wat het is? Je bent altijd je eigen referentiekader. Dus als jij bijvoorbeeld super georganiseerd bent en altijd alles piekfijn in orde hebt in huis, zul je ongetwijfeld een wenkbrauw optrekken als je in mijn huis links en rechts rommel ziet liggen. In jouw hoofd is dat niet oké, want jij houdt van opgeruimd en netjes. In mijn hoofd werkt het anders. Ik ben creatief, ik stoor me niet aan rommel en ik heb andere prioriteiten. Ik lees liever een boek, schrijf een blog of lummel wat aan dan dat ik de hele dag poets en opruim. Oordeel ik daarmee over een ander? Nee absoluut niet. Ik doe waar ik me goed bij voel.

Een ander voorbeeld: misschien ben jij altijd heel rustig in gezelschap, misschien omdat je verlegen bent. Een ander is meer een gangmaker en floept er van alles uit. Is een van jullie dan minder dan de ander? En zo ja, wie bepaalt dat dan? Dat is een goede om over na te denken, toch?

Mijn chaos maakt mij wie ik ben

In de afgelopen jaren ben ik wel iets netter geworden, maar dat is puur eigenbelang. Ik vind ons huis steeds fijner en mooier en geniet dan van een opgeruimde slaapkamer of een kledingkast waarin al mijn favoriete items netjes ophangen of liggen. Ik geniet van een lege eettafel met een vaas met bloemen en allemaal leuke planten erop. Binnen een dag kan die tafel ook rustig weer veranderen in een chaos waar je u tegen zegt. Maar dat maakt mij niet minder leuk, slim, grappig of wat dan ook. Dat maakt mij gewoon mij. Net als we allemaal eigenschappen hebben die ons uniek maken.

Ik ben anders en jij bent anders en dat is oké

Mijn moeder bedoelt die opmerking overigens niet onaardig, laten we dat even vooropstellen, het is een constatering. Een constatering die ze al zo veel keren heeft gedaan, zij is van nature namelijk veel opgeruimder dan ik. Ik ben wat dat betreft echt een kind van mijn vader. Ik vind het wel opmerkelijk dat ik de opmerking nu heel anders ontving. Ik voelde me totaal niet aangevallen, omdat ik inderdaad rommelig ben. Wat wel anders is, is dat ik het niet meer zomaar accepteer als oordeel. Ik heb een paar jaar geleden zo ontzettend veel verdriet gehad toen een werkgever me volledig afbrandde op mijn chaotische werkwijze. Ik waagde zelfs pogingen om mezelf helemaal te veranderen, want dan zou alles goed komen. Gelukkig kwam ik op tijd tot de goede inzichten en leerde ik om mijn chaotische creativiteit te omarmen.

Ja, ik ben anders. Anders dan mijn man en zoon. Anders dan mijn moeder. Anders dan mijn broers. Anders dan mijn vrienden en vriendinnen. Anders dan collega-ondernemers. Heel lang zag ik bepaalde verschillen als een gebrek. Als iets waardoor ik minder was. Dat is pijnlijk. Het voelt niet oké om jezelf automatisch omlaag te halen. Om altijd maar voor waar aan te nemen wat een ander van je vindt. Ineens viel het kwartje: waarom zou het een slechter, minder of stommer zijn dan het ander? Dat is toch gek?

In ieder oordeel zit iets van jezelf

Ergens in al die oordelen zit iets van jezelf, wist je dat? Als jij je bijvoorbeeld ergert aan een ander, is dat vaak omdat diegene iets zegt en doet wat jij ook in je hebt, maar wat je niet je beste of fijnste eigenschap vindt. Of het is een eigenschap die je zelf totaal niet herkent en daarom niet goed kunt begrijpen.

Een voorbeeld is het verschil tussen mijn rommelige moeder en mijzelf. Ik heb ook nog een ander voorbeeld bij de eerste redenering: In het begin van de lockdown belde mijn moeder op en zei: “Jemig, dat kind van ons praat veeeeeeeel!” Mijn moeder begon keihard te lachen en zei: “Tja, de appel valt niet ver van de boom.” Oh ja. Ik hou ook zelden mijn mond. Dat verklaart waarom ik het superirritant vindt als mijn kleine man maar blijft ratelen.

Ik let erop dat ik bij irritaties richting anderen eerst naar binnen kijk. Waar komt de trigger vandaan? Waarom vind ik dit irritant of vervelend? Dat haalt vaak al een deel van de irritatie af. De volgende stap is begrip en acceptatie. Accepteer een ander zoals hij of zij is en er gaat een wereld voor je open. Maak het geen groter probleem dan nodig is. Kijk naar de kanten van die ander die je wel waardeert. Zo kan ik chaotisch, druk, impulsief en onhandig zijn. Daar heb ik al genoeg mensen mee voor het hoofd gestoten. Soms deed ik ze zelfs pijn of raakten we elkaar kwijt. Maar ik ben ook creatief, lief, sociaal, zorgzaam, grappig en liefdevol. En zeg nou zelf, dat zijn toch veel fijnere eigenschappen om je aandacht op te richten? Samen maken deze eigenschappen me uniek en hoe ouder ik word, hoe meer ik me realiseer dat ik daar hartstikke trots op mag zijn!

Laten we samen de wereld mooier maken. Deel de liefde!

Laten we samen de wereld een stukje mooier maken en met meer liefde naar elkaar kijken. We zijn allemaal anders en dat is maar goed ook. Bedenk je maar eens hoe saai de wereld zou zijn als we allemaal hetzelfde zouden zijn.

Weet je wat mij nou echt tof lijkt? Dat je vandaag minimaal een iemand een dik compliment geeft. Een compliment recht uit je hart, zonder oordelen of uitleg. Gewoon, omdat de ander het verdient. Zo strooien we samen wat liefde in het rond! Tag je iemand die je liefhebt in mijn post op Facebook of Instagram en vertel je waarom je diegene zo lief, leuk, grappig, inspirerend, mooi of geweldig vindt? ♥

p.s. delen is natuurlijk helemaal superlief en goed voor je karmapuntensaldo!

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.