Na een paar dagen op de camping durft hij het aan, zegt ie. Naar de animatie. Of ik wel mee wil lopen, dat vindt ie fijn. Natuurlijk liefje! We lopen over de camping naar de animatie toe, zijn handje stevig in de mijne geklemd. “Mama, ik vind het spannend.”


Mijn moederhart breekt in duizend stukjes en toch weet ik intuïtief dat ik hem best een zetje mag geven. Dat het goed voor hem is om dit te doen. Waarom het goed is? Zo leert hij dat je in je hoofd iets spannend kunt vinden, maar dat de praktijk negen van de tien keer meevalt. Sterker nog, het is vaak hartstikke leuk!

Hij gluurt eerst door het raam en houdt mijn hand nog steeds stevig vast. Op een gegeven moment til ik hem over de drempel, geef hem een dikke kus en kijk toe terwijl hij een kleurplaat van Cars uitkiest. Ik loop met hem mee naar een lege stoel en hij kijkt timide om zich heen. De animatiejuf verzoekt me om de ruimte te verlaten, vanwege corona mogen ouders niet binnen zijn. De leeuwin in mij vindt hier van alles van, maar ik luister toch maar. Ik gluur nog even door het raam en zie mijn kleintje timide om zich heen kijken. Niet veel later begint hij geconcentreerd te kleuren. Ik draai me om en loop terug naar onze kampeerplek.

Mijn onderbuik blijft de hele tijd onrustig. Ik vertel aan mijn man hoe het ging en wat ik erbij voel. Loslaten sucks. Hij zegt dat ik gewoon nog even mag gaan kijken als me dat rust geeft. Ik loop nog een keer naar het gebouwtje en gluur door ‘t raam. De kleine man zit geconcentreerd te kleuren. Ik steek mijn hoofd om de deur en vraag hoe ‘t gaat. “Goed hoor mammie, kijk eens wat ik heb gemaakt!” Trots laat hij zijn kleurplaat zien. Ik zeg hem dat ik hem wel zie verschijnen bij de tent als hij klaar is. Hij knikt blij en stort zich weer op zijn tekening.

Enigszins opgelucht loop ik terug naar de tent. Ik ben blij dat ik hem het zetje heb gegeven. Nu nog leren dat ik het zelf niet meer zo spannend vind…

Een uurtje later loopt hij trots de kampeerplek op. “Het was heel leuk mam! Ik heb ook nog reuze mikado gespeeld. Om twee uur gaan ze voetballen, mag ik dan mee?”
“Tuurlijk schatje.”

Hij telt de minuten af tot het zover is, ieder kwartier vraagt hij hoe lang het nog duurt. Ik breng hem naar het verzamelpunt. Eerst vindt hij het nog wat spannend. Na een tijdje zegt hij tegen me dat ik wel terug kan naar de tent. Ik hoor een van de meisjes van het animatieteam aan hem vragen of hij al een beetje kan voetballen. Ik zie nog net hoe hij quasi nonchalant bevestigend knikt en dapper achter de bal aanrent waarmee een aantal kindjes aan het spelen zijn.
Ik kijk nog één keer achterom, terwijl ik alle nieuwe gevoelens die erbij komen kijken een plekje geef. Hij grijnst breed naar me en zwaait. “Tot straks mammie!”

Ik voel me inmiddels al geruster dan die ochtend en maak het mezelf gemakkelijk met een boek in de zon. De rust duurt niet lang, want in mijn hoofd ontstaan de wildste beelden. Wat als hij valt? Wat als hij het niet leuk vindt? Wat als… Wat als…

Na een tijdje is het klaar en vraag ik aan m’n man of hij misschien even mee wil gaan naar het voetbalveld. Nieuwsgierig als we allebei zijn, lopen we ernaartoe. Wat we daar zien is een feestje. Een blond mannetje van een-meter-nogwat loopt als scheidsrechter over het veld. Hij roept willekeurige aanwijzigingen naar het team en houdt de score bij. Binnen een minuut is hij weer volledig afgeleid en zie ik hem een ander kindje aan het lachen maken. Hij is volledig in zijn element. De juf komt naar ons toe en zegt: “Wat een heerlijk kind hebben jullie! Hij doet zo gezellig mee en vindt het helemaal geweldig!”

Vol trots zitten we nog even glunderend toe te kijken vanaf de kant, wanneer we allebei opstaan. Terwijl we weglopen, weten we allebei dat er een nieuwe fase is ingegaan. We dachten dat loslaten bij de schoolpoort al een ding was, maar dit gaat weer een level hoger. Het is net als Super Mario spelen en dan in een nieuw, moeilijk level belanden. Na een tijdje krijg je het wel onder de knie, maar de weg ernaartoe duurt even. Getroost door de gedachte dat hij in goede handen is, het ontzettend naar zijn zin heeft en niet in zeven sloten tegelijk loopt, ploffen we weer neer voor de tent. Na een tijdje komt hij enthousiast aangerend. “Papa, mama, het was echt zooooo leuk! Morgen ga ik weer hoor!”

En ze zag dat het goed was.

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

1 Reactie

  1. Zo lief en mooi! En ook extra moeilijk nu, dat loslaten, omdat je vanwege corona bijna altijd nét iets eerder los moet laten dan je zou willen.

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.