“Ik weet alles over jou!” – Hoe is het voor mij om online veel te delen?

“Ik weet alles over jou!” Als ik een euro krijg voor iedere keer dat ik die opmerking hoor, kan ik toch al gauw eens lekker uit eten! Ik deel veel over mijn persoonlijke leven, maar alles? Nee hoor. Mensen vragen ook weleens of ik het niet gek vind, dat anderen veel van me weten. Tijd om mijn gedachten daarover eens met jullie te delen!

Wat in 2015 begon als een veredeld online dagboek met 1000 lezers in de maand, is uitgegroeid tot een persoonlijk inspiratieblog met meer dan 15.000 bezoekers per maand. Zet ze maar even in je voortuin, het is gewoon een hele ZiggoDome vol! Die mensen lezen veel over mijn persoonlijke leven, mijn ups en mijn downs. Het is een bewuste keuze om open en eerlijk te zijn op mijn blog en ik sta er dan logischerwijs ook voor de volle 100% achter.

Jezelf kwetsbaar opstellen is niet altijd makkelijk

Wanneer ik een persoonlijk verhaal deel, doe ik dat met klamme handjes. Neem nou de column: paniek, die ik een tijdje terug plaatste. Ik beschrijf hierin hoe ik werd overvallen door paniek en wat ik op dat moment deed. Schrijven is voor mij een manier van verwerken, maar het is ook veel meer. Ik wéét namelijk dat ik niet de enige ben die dit soort dingen meemaakt. Hoe fijn is het dan dat ik mijn verhaal deel, zodat anderen zich minder eenzaam voelen in datzelfde schuitje?

Het was dan ook even slikken toen ik een reactie kreeg, waarin iemand waar ik nooit eerder interactie mee had gehad, me vertelde dat ik depressief was en in therapie moest. Ik ben een gevoelig en emotioneel persoon, maar depressief? Nee. Vatbaar voor donkere gedachten? Ja. Ik weet alleen hoe ik ermee om moet gaan en waar ik terecht kan als ik hulp nodig heb. Zulke reacties vind ik lastig. Ja, ik deel mijn verhaal openbaar. Maar is dat dan ook een vrijbrief om ongevraagd diagnoses te stellen en advies te geven? Nee, dat denk ik niet. Ik vind dat een hele lastige kant van social media. Het gemak waarmee mensen reageren op iets waar ze zichzelf niet in herkennen of waar ze het niet mee eens zijn. Ik begrijp heus dat niet iedereen zich in mijn denkwijze en ervaringen herkent. Gelukkig maar, want juist het verschil tussen mensen maakt de wereld zo mooi. Het betekent echter niet dat je een ander dan de les moet lezen of moet veroordelen. Lief zijn voor elkaar brengt je zo veel meer.

De kracht van open en eerlijk zijn is magisch

Gelukkig vergeet ik negatieve reacties ook weer snel als ik berichtjes krijg waarin (meestal) vrouwen me bedanken voor mijn openheid. Dat ze blij zijn dat ze niet alleen in dat eerdergenoemde schuitje zitten. En dan weet ik weer waarom ik het doe. Als ik iets een vervelend gevoel vind, is het wel als ik denk dat ik de enige ben die iets voelt, denkt of ervaart. De stap om jezelf te veroordelen is dan makkelijk gezet. Des te fijner is het om te weten dat je helemaal niet raar of gek bent. Het kan je kracht geven om door te zetten, dingen te veranderen of je situatie te accepteren. Dat heeft allemaal weer mooie en soms zelfs magische gevolgen!

Weten jullie alles van me? Nee!

Het is bijzonder dat ik mijn lezers en volgers op social media het gevoel geef dat ze alles van me weten. Want geloof me, dat is bij lange na niet zo. Er zijn veel dingen die ik niet online deel. Zo vertel ik niet in geuren en kleuren over mijn huwelijk. Af en toe post ik wel iets, maar geen privé-details. Ook houd ik Laurens steeds meer buiten de schijnwerpers. Ik verwerk herkenbare ervaringen weleens in een column of blog, maar ik schrijf bijvoorbeeld niet over zijn schoolresultaten of persoonlijke uitdagingen die we hebben, zoals die in ieder gezin voorkomen. Ik overleg altijd met Etienne als ik iets persoonlijks en/of kwetsbaars deel. Hij is de nuchtere van ons twee, wat mijn gevoelige en emotionele persoon mooi in balans houdt.
Waar ik ook niet gedetailleerd over schrijf zijn de relaties met vrienden en familie. Dat is te privé en mijn naasten kiezen er ook niet voor om op mijn blog te beschrijven. Als ik al iets schrijf wat ermee te maken heeft, check ik altijd of ze het oké vinden of ik anonimiseer het een en ander. Het laatste wat ik wil is dat mijn dierbaren zich ongemakkelijk voelen onder mijn openheid.

Hoe voelt het voor mij om me zo veel te delen?

Ik noemde al even de reacties die ik krijg, zowel offline als online. In het begin vond ik het echt heel erg ongemakkelijk als iemand vertelde dat hij mijn blog las. Inmiddels neem ik complimenten met een grote glimlach in ontvangst. Kritische noten zijn ook altijd welkom en als ik er iets mee kan, ga ik daar zeker mee aan de slag. Dat is natuurlijk wel het mooie van een persoonlijk blog: ik ben de kapitein die de koers bepaalt. op momenten dat ik mezelf te veel laat leiden door wat anderen weleens zouden kunnen denken, hou ik mezelf dit weer voor. Dat geeft me dan weer rust en het vertrouwen om verder te gaan.

Er zijn ook echt wel momenten dat ik de stekker eruit wil trekken. Dan overvalt het me ineens en vraag ik me af of ik nog wel zo veel wil delen. Als ik dan weer achter mijn laptop kruip en mijn gedachten en gevoelens, ideeën en inspiratie als vanzelf uit mijn vingers op het scherm verschijnen, weet ik dat stoppen nog lang niet aan de orde is. Zolang ik er nog 100% achter sta en ik de steun heb van Etienne ga ik lekker door. Ik ben dankbaar dat ik op deze manier mijn steentje mag bijdragen aan een mooiere wereld. Een wereld waarin ik anderen mag inspireren en mag helpen om liever te zijn voor zichzelf. Om mensen te laten lachen, huilen en genieten. Dat is met goud niet te betalen! ♥

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.