Liever luisteren? Dat kan! Ik lees deze column met liefde aan je voor. ♥

Al een paar dagen voel ik me niet zo fijn. De wereld is grauw en grijs. Een deken van verdriet drukt op mijn gemoed. Wat de oorzaak precies is? Ik weet het niet. Het is ongrijpbaar, ik kan mijn vinger er niet precies op leggen.

Ik ga in standje selfcare en doe heel rustig aan. Enkele lichamelijke ongemakken dwingen me ertoe. Ik lig op bed, op de bank en in de hangmat. Tussendoor knuffel en klets ik met de kleuter en de man. De uren kabbelen voorbij, maar de zon gaat niet schijnen. Ik heb inmiddels geleerd om dit soort dagen te accepteren. Om ze te laten zijn. Verzetten heeft geen zin, daar wordt het grijze alleen maar donkerder van.

Op zondagavond lig ik diep te zuchten in bed. Mijn man vraagt wat er is en ik vertel hem over mijn gedachten. Een wervelwind aan woorden verlaat mijn mond. De onzekere, gekke tijd waarin we leven. De angst voor het onbekende. Ik mis mijn vriendinnen. Ik mis mama, ook al bellen we elke dag. En dan is er nog een groot verdriet van vorig jaar dat me niet loslaat. Ik zou zo graag willen dat ik het touwtje kon doorknippen, zodat alle vervelende gedachten als een ballon worden meegevoerd door de wind. Weg uit mijn hoofd. Weg uit mijn buik. Want in die buik nestelt het zich zo graag, het grauwe en het grijze. Het donkere, dat me soms de adem beneemt. Het donkere dat me soms zo bang maakt.

Het praten helpt, het is fijn om van hem te horen dat mijn gedachten niet gek of vreemd zijn. Dat ik alles heb gedaan om dingen te fixen, dat ik niet verantwoordelijk ben voor de daden van anderen, dat ik soms gewoon moet afwachten. En ook dat ik mezelf niet moet straffen en pijnigen met ‘wat als..’ en ‘had ik maar…’ Dat ik vertrouwen mag hebben dat het goed komt.

Ik verdwijn in een boek om mijn gedachtenstroom een halt toe te roepen. Het is al diep in de nacht als mijn luikjes dichtvallen. Gelukkig zijn mijn gedachten ook moe en val ik direct in slaap. Ik word in de ochtend wakker en voel. Wat gebeurt er in mijn lijf? Er is nog steeds onrust. Ik ga vandaag buiten de deur werken. Verandering van spijs doet eten en ik hoop dat een andere omgeving me helpt naar een lichtere gemoedsrust.

Ik ga vol goede moed aan de slag in mijn comfortabele hotelkamer. Na een uur of wat gebeurt het ineens. Paniek. Niet in de categorie ‘Waar liggen mijn sleutels?’ maar echt paniek die zich vanuit mijn tenen omhoog wringt. Paniek die me bang maakt. Paniek die me verlamt. Ik ben bang dat ik ieder moment flauwval.

Ik weet wat me te doen staat. Ik ga op bed zitten, pak de telefoon en bel mijn man. Mijn stem lijkt in mijn schoenen gezakt. ‘Het gaat niet goed,’ mompel ik zachtjes. Hij luistert, stelt gerust en is er. Samen halen we een paar keer diep adem.

‘Mama?’ klinkt het ineens, ‘mammie, gaat het goed met je? Niet verdrietig zijn mammie.’

Ik slik mijn tranen weg. De paniek zakt een beetje. Mijn veilige haven is er altijd voor me.

Ik ben bang, maar ik weet niet precies waarvoor. Dat maakt me nog banger. Het zweet breekt me uit. Ik haal nog een keer diep adem en luister naar die geruststellende stem aan de andere kant van de lijn. Mijn rots. Al vervloek ik hem ook heus weleens, het gras is nergens groener. Hij weet me te kalmeren. Hij geeft me geen enkele seconde het gevoel dat ik vreemd, gek of raar ben. Hij begrijpt dat het veel is. Dat mijn gevoelige aard moeite heeft om deze veranderingen allemaal bij te benen. Dat ik het moeilijk vind om het verleden de lucht in te laten zweven. Dat ik het zo graag voor alles en iedereen goed wil doen, dat ik mezelf daarin weleens vergeet.

Hij geeft me alle ruimte en een veilige cocon tegelijk.

‘Moet ik je komen halen? Als je je zo rot voelt, heb ik je liever hier thuis dan alleen in een hotelkamer.’ Ik zucht nog eens diep. ‘Nee, het gaat wel weer. Ik eet zo wat en ga nog even schrijven. Dankjewel.’ Er klinkt wat geritsel en dan danst dat lieve stemmetje opnieuw mijn oren in.

‘Mammie? Ik mis je. Ik ben blij als je straks weer thuis bent.’

‘Ik ook liefje, ik ook.’

De paniek zakt weer naar de geheime plek in mijn tenen. Wachtend om opnieuw toe te slaan. Wachtend om me lam te leggen. Maar ik geef niet op. Nobody puts Bregje in the corner.

Na een paar uur schrijven en een telefoontje met een klant doe ik mijn schoenen aan. Ik haal nog eens diep adem. Ik kan dit. Ik stap het hotel uit, de stoep op. Het is vreemd om weer rond te lopen in de stad. Twee maanden geleden was dit zo normaal en nu voelt het eng, onzeker en bijna illegaal. Ik doe een boodschapje en trakteer mezelf op lunch. Goed voor mezelf zorgen, dat moet. Wat er ook gebeurt, ik moet door.

Doorgaan is soms ook stilstaan. Doorgaan is soms verlamd worden door paniek. Doorgaan is blijven ademen, wat er ook gebeurt. Dat kan ik. Adem in, adem uit.

Ik voel me langzaam weer wat rustiger. Ik neem de laatste hap van mijn lunch. Pak de laptop. Begin te schrijven. Schrijven is mijn redding. Ik haal nog eens diep adem en duik in de wereld van letters, punten en komma’s. Met elke letter die ik op papier zet, geef ik de paniek een dikke middelvinger. Mij krijg je niet klein.

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

17 Reacties

  1. Wat eerlijk, open en rauw geschreven! Stiekem meer herkenbaar dan ik per se wil toegeven… Wees lief voor jezelf en koester je veilige haven, maar volgens mij die je dat al lang… Fijne dag! <3

  2. Hoi Bregt.

    Herkenbaar en heftig.

    Heb zelf een paar jaar met paniekaanvallen gezeten waarbij ik tig keer per dag dacht dat ik dood ging. Ook mijn man was en is mijn redding dan. En ook ik kan hem af en toe achter het behang plakken😆

    Bij mij bleek het hormonaal te zijn, jong in de overgang. Nu na een jaar met hormonen kan ik zeggen dat het bijna over is. Maar het gevoel dat jij beschrijft herken ik 100%

    Lieve groet, yvonne

    Ps: maak er een mooie dag van😉

    • Oh jeetje, dat is ook wel heftig geweest denk ik! Fijn dat het beter met je gaat! Vandaag gaat het met mij gelukkig ook weer beter, mede dankzij alle liefdevolle reacties op mijn verhaal. Fijne avond! ♥

  3. Wat ontzettend mooi geschreven en wat goed dat je dit deelt met ons. Het ontroert me!

  4. Hoi Bregje, wat kun je je gevoelens en verschillende situaties toch altijd goed verwoorden. Sterkte hè! Liefs uit Italië, Bauke

  5. Mooi eerlijk en open stuk Bregje! Ik herken je paniek en angst wel. Het kan je soms zo overvallen en lijkt soms net zo makkelijk weer te overwinnen. Gek is dat hè?! Het is ook zo’n bizarre tijd nu. Ik denk dat we dat pas achteraf écht goed kunnen beseffen.

    Jij kunt dit Breg, ik ben trots op jou! Nobody puts Breg in a corner!

  6. Pingback: Helpt CBD olie bij stress en veranderingen?* - Breg Blogt

  7. Pingback: "Ik weet alles over jou!" - Hoe is het voor mij om online veel te delen? - Breg Blogt

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.