Column: stomme rotjuf

Hij balt zijn vuistjes samen en zijn oogjes spuwen vuur. ‘Weet je wat jij bent? Een stomme rotjuf! En dit’, hij zwaait driftig met zijn armpjes, ‘is een stomme rotschool!’

Het is ook geen kattenpis, ineens 24/7 met je moeder opgescheept zitten. Niet meer grappen en grollen met vriendjes, niet meer in het vertrouwde ritme van de klas. Niet meer knuffelen met de juf als het even tegenzit.

Daar zitten we dan met z’n allen. In een paar weken tijd belandden we in een bizarre film. Nou ja, was het maar een film, dan konden we de afloop wellicht nog bepalen. Nu is het afwachten, veilig blijven en je aan de regels houden. En juf (of meester) spelen, als je kinderen hebt.

Wekelijks bellen we met de juf. Wekelijks spreek ik mijn alsmaar toenemende bewondering naar haar uit. Wekelijks lachen we erom. Want wat moeten we anders?

Geloof me, ik heb al menig traan gelaten. Als dat kleine kleuterlijfje voor me staat en al zijn frustratie op mij en mijn stomme rotschool botviert breekt mijn hart. Hij snapt er niks van en moet het er maar mee doen. Alsof het leven van een kleuter niet al avontuurlijk genoeg is.

Gelukkig is het leven van een kleuter ook gevuld met een flinke dosis flexibiliteit. Zo snel als hij tot uitbarsting komt over de stomme rotjuf, zo snel ben ik weer de liefste mama van de wereld. Wellicht heeft dat laatste er ook mee te maken dat hij eerst via mij moet om iets uit de snoepkast te krijgen. Of misschien vindt ie me wel echt de liefste mama van de wereld. Ik hoop het.

Want laat ik eerlijk zijn: ik ben soms echt een rotmens. Nee wacht, pedagogisch verantwoord geformuleerd: ik gedraag me soms als een rotmens. Dan ben ik het woord mama voor de honderdste keer die ochtend gewoon zat. Dan verlang ik naar een minuutje stilte. Naar rust. En ja, dan ontplof ik soms. Dan roep of zeg ik iets waar ik helemaal niet trots op ben. Dan maak ik mijn kleine kleutertje verdrietig. En mezelf minstens zo veel. Gelukkig is daar altijd weer die kus en die knuffel. Samen kroelen en grapjes maken. En dan realiseer ik me dat deze tijd ook zo bijzonder en waardevol is. Dat ik nooit meer zo ontzettend intensief samen zal zijn met mijn beide mannen. En dat we het heel erg goed hebben samen. We hebben een comfortabel huis, een gevulde koelkast, vinden elkaar gemiddeld 95% van de tijd leuk en aardig en het is mooi weer.

Af en toe barst er een klein bommetje, waardoor onze drie-eenheid op scherp wordt gezet. De kleuter merkte laatst op, na een kleine ruzie-estafette, ‘Mam, die ruzie leek het coronavirus wel, het ging zo van de een over op de ander. Gelukkig is het nu weer weg.’

Noem me een stomme rotjuf, huil je tranen op mijn schoot, vertel me wat je bang maakt, vraag me wat je wil weten. Ik blijf voor altijd jouw stomme rotjuf en liefste mama.

Hoe gaat het met jou in deze bijzondere tijd?

p.s. op Instagram deelde ik onlangs een persoonlijke update over het reilen en zeilen hier in huis.