Eerder deze week las ik een bericht op Linkedin, dat me daarna niet meer losliet. Het begon met een meneer die het nodig vond om een tekst van een andere tekstschrijver belachelijk te maken. Een ander deelde dit bericht en zette erbij dat “zulke sukkels nog opdrachten kregen ook” of iets van die strekking. Pardon?

Het liet me niet los. Niet omdat ik me persoonlijk aangesproken voelde. Maar omdat het allemaal zo onaardig is. De tekst waar het over ging was juist origineel, grappig en volledig in de stijl van de schrijver. Waarom zou je dit dan bashen? Het is zo kinderachtig. Neerbuigend en arrogant. Alsof zij de keizers van het schrijversrijk (of het moederrijk, want daar zitten ze ook) zijn. Onprofessioneel is ‘t ook, als je ‘t mij vraagt niet de beste reclame voor jezelf. De vraag die vervolgens in mijn brein opdook was:

“Doe jij dan wel alles perfect?”

Want dat lijkt wel eens zo, bij de mensen die graag neerbuigend doen over en tegen een ander. Ze floepten uit het geboortekanaal, stonden op en liepen weg. Ze hoefden niet te fietsen met zijwieltjes, maar stapten de 1e keer dat ze een fiets zagen op en reden weg. Ze doorliepen hun school- en studietijd en nu hun carrière fluitend en zonder enige tegenslag. Ze maken nooit fouten en begonnen als tekstschrijver, waarmee ze meteen meteen tienduizenden euro’s per maand omzetten. Ze baarden een kind dat nooit huilde, waarbij ze meteen alles wisten en die nooit eens dachten: what the f…? Deze mensen kunnen alles meteen en nog “perfect” ook. Applaus!

Tenminste, dat is wat ze je vertellen als je het ze vraagt. Deze mensen zullen niet gauw toegeven dat het leven één grote leerschool is, waarbij je nooit stilstaat. Je leert, valt, staat op, valt nog tien keer, staat steeds weer op en gaat door. Je wordt steeds beter in het werk waar je blij van wordt en je doet daar je stinkende best voor. En daarnaast: er is naar mijn weten geen wet of regelgeving voor hoe je jezelf presenteert aan de wereld. Gelukkig niet.

Als ik naar mijn eigen teksten uit 2015 kijk en naar de teksten van nu, zie ik een groot verschil. Minder spreektaal, minder grammaticale foutjes en vooral een eigen stijl. Een stijl waar ik trots op ben. Een stijl waar ik iedere dag opnieuw hard aan werk. Een stijl die mijn klanten blij maakt. Dat telt, want zij beleggen uiteindelijk mijn boterham.

Misschien bekijken deze kritische keizers van het schrijversrijk mijn website ook wel een keer en scharen ze me ook onder de sukkels. Wat ik me sowieso afvraag is: waarom ga je überhaupt websites van andere ondernemers bekijken om ze vervolgens belachelijk te maken op social media? Da’s niet echt sociaal als je het mij vraagt.

Eerlijk gezegd: ook ik zie wel eens teksten bij andere tekstchrijvers, contentcoaches of bloggers, waarvan ik een beetje ga fronsen. Ik ben heus niet roomser dan de paus. Ik kies er alleen voor om er 1. niks mee te doen of 2. die personen, als ik ze persoonlijk ken, er privé op te wijzen dat er een foutje in hun tekst of blog staat. Af en toe een duwtje in de goede richting brengt je zo veel meer dan een trap omlaag. Ik ben zelf altijd heel blij met appjes van mijn lezers, wanneer er een foutje in mijn blog is geslopen. Kan gebeuren, ik ben ook maar een mens tenslotte. En: er is meer dan genoeg werk voor iedereen, juist omdat we allemaal onze eigen stijl en kwaliteiten hebben. Dus doe lief en support elkaar gewoon.

Dit hele betoog is overigens niet alleen van toepassing op tekstschrijvers. Ik zie en hoor het overal, en dan vooral online. Moeders kunnen er ook wat van. Of de kritieken die je leest wanneer je in actie komt voor de minderbedeelde medemens en daarvoor een inzamelingsactie start. Neerbuigende en gemene opmerkingen maken, lekker veilig achter je toetsenbord. Voel je jezelf dan écht beter? Geeft het je een kick om een ander omlaag te trappen? Of ben je zó onzeker, dat je wel naar anderen moet kijken, omdat je niet goed weet hoe je het zelf moet doen? Jij bent jij, de ander is zichzelf. We doen allemaal ons best. En dat is maar goed ook, want als we allemaal precies hetzelfde zouden zijn, was de wereld een saaie plek.

#doeslief

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

2 Reacties

  1. Van A tot Z met je blog eens. En ik zie inderdaad ook af en toe iets waarvan ik denk: hm. Maar denken is iets anders dan zeggen, zéker in het openbaar op allerlei sociale media.

    • Helemaal mee eens. Als beginnende blogger weet ik ook dat ik wel eens een foutje maak/schriif. Zou het erg op prijs stellen positieve feedback te krijgen. En de online wereld is groot genoeg voor iedereen. Bregt, ga zo door! Ik leer veel van je.

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.