Persoonlijk: hoe is het met de herfstblues?

Tijdens de herfstvakantie vielen bij mij letterlijk de blaadjes van de boom. Ik voelde me leeg, bedrukt en niet fijn. Inmiddels zijn we bijna 2 weken verder en geef ik graag een persoonlijke update!

Herfstblues, een dip of…?

Toen ik me voor de herfstvakantie steeds slechter en onrustiger ging voelen, raakte ik in paniek. Het zou toch niet echt misgaan? Ik denk op zulke momenten altijd terug aan mijn burn-out. Niet dat het uit het niks weer zover zou komen, maar het is wel een goede reminder van hoe ik me nooit meer wil voelen. De zwaarte, het donkere, de angsten en de paniek zijn verschrikkelijk.

Op het moment dat ik me neerslachtig voel en het duurt langer dan een dag of een paar dagen, ben ik extra alert. Gelukkig heb ik in de loop der tijd manieren gevonden om ermee om te gaan. Zo spreek ik mijn gedachten uit naar Etienne. Dat is niet altijd even makkelijk, maar het helpt me wel om orde te scheppen in de chaos in mijn hoofd. Gedachten die de overhand dreigen te nemen, worden ineens tastbaar en daardoor kan ik ze beter interpreteren. Want dat is nog weleens nodig.

‘Ik ga stoppen met bloggen.’

Laat ik je vertellen dat ik me rot schrok toen deze gedachte door mijn hoofd schoot. Stoppen met bloggen? Waarom? Ik voelde niet meer de drive om te schrijven, zat zo diep in mijn dal dat ik dacht dat ik niemand iets te vertellen heb en jullie met z’n allen toch niet op mijn schrijfsels zitten te wachten. Nu scheelt het dat ik op zo’n moment zelden meteen tot actie overga, want anders had ik mooi een probleem gehad. Stoppen met bloggen, what was I thinking? Ik vind het juist heerlijk om te schrijven, te inspireren, te vermaken en te ontroeren. En dat allemaal door met 10 vingers over een toetsenbord te vliegen! Van stoppen met bloggen is dus geen sprake, maar het was wel een eyeopener. Want de gedachte komt niet voor niks opzetten.

Waar komt de onzekerheid vandaan?

Ik ging op onderzoek waar die onzekerheid vandaan komt. Want ik wéét dat ik goed kan schrijven. Ik wéét dat ik nog zoveel moois in de wereld kan brengen in de komende jaren. Ik wéét dat ik er een boterham mee kan verdienen. Die onzekerheid wordt gevoed door niemand minder dan mijzelf. Door aandacht te geven aan het geringste beetje twijfel, wordt het monster der onzekerheid groter en groter. Het gevolg: ik ga al die onzin ook nog geloven. En je raadt het al: daar wordt een mens niet vrolijker van.

De zon ging weer schijnen!

De maandag na de herfstvakantie deelde ik mijn verhaal op Instagram. Ik kreeg veel lieve reacties en ook bedankjes. Bedankjes voor het delen van mijn eerlijke verhaal. Dat deed me ontzettend goed. Want, gevoed door onzekerheid, vond ik het heel eng om erover te praten. ‘Ze zullen me wel een aansteller vinden.’ ‘Wat nou als ik me over een paar dagen weer beter voel, ben ik dan ongeloofwaardig?’ en nog meer van dat soort gezellige gedachten schoten door mijn hoofd. Ik was vastberaden om niet verder weg te zakken en pakte de dagelijkse dingen weer op. Wat ik vooral ook niet heb gedaan is me ertegen verzetten. En ik geloof echt dat ik mezelf daarmee help. Zo ging het ook toen mijn vader overleed en ik me afvroeg of het leven nog weleens normaal zou worden.

Na een paar dagen knapte ik op. Ik was minder angstig, voelde me helderder en kreeg weer inspiratie. De regelmaat van het werken, de afleiding en het letterlijke zonnetje dat scheen hielpen me vooruit. Maar echt dankbaar ben ik voor de fijne gesprekken die ik heb gehad met een aantal van mijn lieve vriendinnen. Zij zijn er voor me en hebben het direct in de gaten als ik mooi weer speel. En dat is zo fijn, want dan hoef ik niet opgesloten te zitten met mijn eigen ellendige gedachten, maar kan ik erover praten en ontdekken dat het leven zoveel mooie kanten heeft.

Het universum staat achter me

Het klinkt zweverig, maar het universum staat achter me. Nadat ik echt even ben gecrasht krabbelde ik op en kwamen er allerlei mooie opdrachten en kansen op mijn pad. Ik genoot weer van kleine dingen en de rust in huis keerde terug. Dit geeft me vertouwen dat het steeds weer goedkomt. Dat ik met rust, liefde en aandacht voor mezelf na een tijdje weer opkrabbel en de wereld weer lachend tegemoet treed. En dat is een hele geruststelling. ♥

Heb jij dit jaar last van herfstblues?

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.