Een tijdje terug schreef ik een column die zorgde voor een stroom aan reacties. Ik vertelde over de rol van mijn werkgever in mijn burn-out en hoe machteloos ik me destijds voelde. Ik was overdonderd door de berichtjes die ik kreeg, van vrouwen die hetzelfde hadden meegemaakt of sterker nog: nog steeds meemaken. Mijn eerste gedachte? Het hoeft niet zo te zijn hè?!

Het is echt niet oké dat jij jankend op kantoor zit

Terwijl ik de reacties las, die bijna allemaal het woord ‘herkenbaar’ bevatten, wist ik niet wat me overkwam. Vrouwen die een slechte beoordeling kregen tijdens hun ziekte. Vrouwen bij wie in het dossier werd gezet dat hun ziekte niet echt was. Vrouwen die verschrikkelijk zijn behandeld en uiteindelijk hun baan opzegden en vertrokken. Het is bizar wat ik allemaal te horen kreeg.

Laten we even één ding duidelijk maken: het is niet oké dat jij zit te janken op kantoor. En dan bedoel ik niet dat het stom of gênant is, maar dat het gewoon niet goed is dat jouw werk dat met je doet. Ik bedoel ook niet dat het verkeerd is dat je een keer huilt omdat je net slecht nieuws hebt gekregen of je je niet lekker voelt. Ik bedoel dat het niet oké is als iemand van machteloosheid niet anders kan dan huilen. Huilen, omdat die eens zo leuke baan niet meer zo leuk is. Huilen, omdat je niet begrepen, gepest, vernederd of slecht behandeld wordt.

‘Het is allemaal je eigen schuld!’

Er zullen mensen zijn die nu denken dat we het allemaal aan onszelf te danken hebben. Voor je dat doet, wil ik je vragen om er eens over na te denken. Want is het niet een beetje té toevallig, dat ik een stortvloed aan reacties krijg, als ik openlijk schrijf over een onderwerp waar een taboe op rust? Hoewel er steeds meer openheid is rondom burn-out en mentale gezondheid in het algemeen, blijven veel mensen het nog zien als een teken van zwakte. En dat is echt niet terecht.
Een burn-out wordt vaak getriggerd door een hoge mate van perfectionisme. De drang om alles voor iedereen perfect te willen doen. En er dan vervolgens op afgerekend worden als je -menselijk als je bent- een steekje laat vallen. En daardoor laat je nog meer steekjes vallen, tot het moment dat jouw breiwerk een berg draad is en je moedeloos met de naalden in je handen zit toe te kijken.

Perfect bestaat helemaal niet!

In de wereld van nu lijkt het wel of alles perfect moet zijn. Een goede baan, een mooi huis, 2.3 kinderen en een labrador. Je moet over de wereld reizen en je moet naar de vetste feestjes. Moet. Moet. Moet. Dat is voor geen enkel mens vol te houden. Dus waarom zou je deze hele illusie dan in stand houden? Ik zal je iets verklappen: perfect bestaat helemaal niet. Die ene collega die er altijd zo goed uitziet, een leuk sociaal leven heeft en een knappe man? Die ligt ‘s avonds te huilen in bed, omdat ze de druk niet aankan. En dat stel dat op Facebook altijd het perfecte plaatje laat zien? Die hebben elkaar thuis niets te vertellen. Die ene sterke, succesvolle buurvrouw? Die is net zo onzeker als jij en vraagt zichzelf geregeld af of ze het allemaal wel goed doet. Niets is wat het lijkt.
Ga bij jezelf na wat jou gelukkig maakt en maak daar je doel, je plan van. Want, echt waar: het hoeft niet zo te zijn!

Dankbaar voor wat ik heb geleerd

Ik schreef in mijn column ook dat ik zo dankbaar ben. Dankbaar dat ik nu doe wat ik het allerliefste doe. Dankbaar dat ik lessen heb geleerd van mijn burn-out, waardoor ik het sneller in de gaten heb als ik over mijn grenzen heen ga. Helaas is dit niet voor iedereen normaal. Dagelijks worstelen duizenden mensen hiermee. En tegelijkertijd wordt er van alles van ze verwacht.

Het kán ook anders!

Een tijdje terug sprak ik met een ondernemer die mij liet zien hoe het óók kan. Zij vertelde vol passie over haar bedrijf en de waardering die zij had en liet zien voor en aan haar medewerkers. Hoe ze aandacht en een goede, gezonde werkomgeving voorop stelt en wat de verbluffende resultaten daarvan zijn. Ik begon er spontaan van te stralen. Er zijn dus wel degelijk werkgevers die het begrepen hebben. En ik ben ervan overtuigd dat er voor iedereen een werkplek is, waar je helemaal jezelf kunt zijn. Dit kan als zelfstandig ondernemer zijn, maar misschien ook in een hele andere branche of baan. Vind je het spannend om iets nieuws te gaan doen? Dat is begrijpelijk. Maar stel je zelf ook een aantal kritische vragen: Waarom vind je het spannend? Vergaat de wereld? Nee, want wat je vandaag besluit hoeft niet voor eeuwig te zijn.

Het hoeft niet zo te zijn

Sinds ik zelf heb ervaren hoe het is om je écht heel ongelukkig te voelen in een werksituatie, voel ik nog meer de drang om anderen te  inspireren met mijn verhaal. Het maakt me zo verdrietig om alle verhalen te horen. Vaak gaat het om hele loyale werknemers, die het graag goed doen voor hun werkgever en collega’s. Mensen met genoeg ideeën, inzet en kennis. Mensen die heel waardevol zijn. En toch zijn het juist die mensen die het onderspit delven. En tegen die mensen wil ik zeggen: het hoeft niet zo te zijn! Neem een coach in de arm, ga op ontdekkingsreis naar wat jou echt gelukkig maakt, praat met je dierbaren, maar DOE IETS! Neem vandaag die eerste stap in de richting van jouw gelukkige (werk)leven.

Jij hebt altijd een keuze!

Je merkt dat ik hier behoorlijk voor op de barricades klim. Ik vind het zo ontzettend rot voor al die mensen die worstelen met een baan die ze niet gelukkig maakt, waardoor hun privé-situatie ook in het gedrang komt. Waardoor ze een schim van zichzelf zijn. En erger nog, waardoor ze gaan twijfelen aan zichzelf. Dat laatste is zo gevaarlijk, want voor je het weet ga je het nog geloven ook. Laat mij je één ding vertellen: voor jou is het geluk van een fijne werkplek ook weggelegd. Heb vertrouwen en durf te kiezen voor jezelf. Komen er nu gedachten bij je op als: Ja Breg, lekker makkelijk, maar er moet toch brood op de plank komen? dan begrijp ik dat helemaal. Echt. Maar geld is niet het allerbelangrijkste. Ik ben nog in de opstartfase van mijn onderneming en mijn salaris is, mede door de investeringen die ik doe, echt nog niet wat het was toen ik nog in loondienst werkte. Toch ben ik gelukkiger dan ooit. Want ik voel me goed bij wat ik doe. Staar je dus niet blind op zekerheden, want die zijn er niet. De enige zekerheid die je hebt is dat jij zelf de keuze hebt of je een onprettige situatie verandert of dat je erin blijft hangen. Een ander gaat het echt niet voor je oplossen.

Ik hoop dat ik hiermee in ieder geval één iemand heb kunnen helpen. Je helpt me enorm door deze blog te delen, zodat we er nog meer mensen mee kunnen bereiken. Want niemand verdient het om zich ongelukkig te voelen op zijn of haar werk.

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

6 Reacties

  1. Mij heb je zeker geholpen. Ik was iemand die op kantoor zat te huilen. Ik verliet, na mijn ziekmelding, dat kantoor getraumatiseerd. Vanwege de reactie van mijn werkgever. Want ja, ik zag er helemaal niet ziek uit en werkgever mocht het dus zelf maar uitzoeken allemaal? O, en vergeet de vinger tegen het voorhoofd niet. Nog heel vaak heb ik er nachtmerries over. Pas nu ik weg ben, zie ik in dat het inderdaad anders kan. Neem mijn moeder. Zij vertelde haar werkgever dat ik naar de arbo moest. Haar werkgever zei: ‘Dan ga je toch zeker mee?’ Het was onder haar werktijd. Diezelfde werkgever toen ik in het ziekenhuis was opgenomen tegen mijn moeder: ‘Ik wil jou hier deze week niet zien. Je kind heeft je nodig.’ Mijn eigen werkgever toen ik belde dat ik in het ziekenhuis lag: ‘O. Ja. Hoe moet dat dan?!’ Oeps, lange reactie, maar ja, er kwam weer even wat boven. En doodeng, want wat als iemand nu weet wie ik ben, door dit verhaal? Weet je wat, so be it. Want dit mag niemand anders gebeuren.

    • Mooi hoe je het contrast tussen twee werkgevers beschrijft, zodat ook wordt getoond dat het anders kan ❤️ en fijn dat ik je heb kunnen helpen met mijn verhaal! ?

  2. Zo goed dat je hierover schrijft! Ook ik barstte in tranen uit op mijn werk. En na 9 maanden thuis zitten heb ik besloten om mijn baan op te zeggen en van mijn hobby mijn werk gemaakt. Bij mij was het de angst om iets anders te gaan doen wat geen brood op de plank zou brengen en het stemmetje van mijn vader dat zei: ‘Geen oude schoenen weggooien voordat je nieuwe hebt’ Maar wat je zegt, niets is voor eeuwig en je kan altijd wat anders doen. Mijn burn out heeft uiteindelijk alleen maar mooie en goede dingen gebracht, maar de weg naar mijn burn out is een weg die ik nooit meer wil bewandelen…

  3. Pingback: Tijd nemen voor jezelf, zo doe je dat! - Breg Blogt

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.