Ik kijk naar je en knipper nog eens met mijn ogen. Wanneer is dit gebeurd? Ik wil huilen, lachen en schreeuwen. Heel hard schreeuwen: STOP!
Je dartelt vrolijk over het tuinpad. Je fietshelm stevig op je blonde koppie, je schooltas op je rug. Ik sta even stil om naar je te kijken. ‘Mama? Maak je even een foto van me? Dat ik hier zo loop?’ Ik schiet de foto en staar ernaar. Ineens klinkt het in mijn hoofd: STOP!
De broek die je aanhebt moest ik vorige week nog 10 keer omslaan en het elastiek in de taille trok ik aan alsof mijn leven ervanaf hing. Gisteren zei je alleen nog maar ‘papa’ en ‘mama’. Drie dagen geleden verschoonde ik je luiers nog.
Nu vraag je of je al naar groep 3 mag, zet je ons regelmatig verbaal klem en wordt jouw verwondering voor de wereld alleen maar groter. Je laat volwassenen lachen met jouw humor, onbevangenheid en oneindige interesse in de wereld.
Wat is het leuk om je te zien groeien, maar wat gaat het soms snel. Te snel. Dan mis ik mijn kleine knuffelbaby, waarmee ik uren kon liggen. Dan mis ik die mollige spekbeentjes en je piepstemmetje.
Het maakt me soms ook onzeker. Ik vraag me weleens af of we er goed aan hebben gedaan om je geen broertje of zusje te geven. Ik vraag me af of we het allemaal wel goed doen. Of je later met een warm en tevreden gevoel terugkijkt op je jeugd. Ik vraag me af wat voor puber je straks zult zijn.
Ik ben weleens bang voor de toekomst, die niet altijd zonnig kan en zal zijn. De tijd gaat zo snel en dat betekent dat we allemaal ouder worden. Ik wil helemaal niet zo snel ouder worden, want dat betekent dat ik op een dag té oud ben. Dat we zonder elkaar moeten. Ik kan wel janken bij de gedachte.
Je draait je om en kijkt me stralend aan. ‘Kom mam, ik maak ook een foto van jou. Je ziet er mooi uit. Ja ga maar zo staan. En nu zo.’ Vol trots maak je foto’s. Je hebt geen idee van de gedachtenstroom in mijn hoofd.
De tranen die net nog sneaky een weg naar boven zochten, zakken weer. Het brok in mijn keel wordt langzaam kleiner. Ik geef je een stralende glimlach en een dikke knuffel. Op de tijd heb ik geen grip, op de intensiteit waarmee ik ervan geniet wel.
Het laat me stilstaan, het leert me om écht te genieten van wat er nu onder mijn neus gebeurt. Intens dankbaar dat ik dit mag meemaken, ik had het voor geen goud willen missen. ♥
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
13 Reacties
Wellicht je mooiste blog tot nu toe… Chapeau en snik
♥️♥️♥️
Mooi geschreven en zo herkenbaar. Als ze eenmaal naar school gaan, gaat het zo snel.
Ik vertel Anna wel eens over dit soort gedachten, maar dan draait ze zich om en gaat verder spelen haha 😉
Mooie nieuwe lay-out trouwens!
Dankjewel!! ♥️
Zo mooi! <3
Prachtig Breg ?
Zo mooi geschreven…zo herkenbaar ???
Beetje stil van. Heel mooi!
Heel mooi en herkenbaar Breg!
Ah mooi onder woorden gebracht. En heel herkenbaar 🙂
Prachtig kanjer! Zo ontzettend herkenbaar ook, de kleintjes gaan allemaal maar veel te snel…..
Zo ontzettend mooi ❤ en zó herkenbaar