Een goede ruzie op zijn tijd is helemaal niet verkeerd. Het klaart de lucht en zorgt ervoor dat alles weer uitgesproken wordt. Als je tenminste op een goede en volwassen manier ruzie kunt maken. En laat ik daar nou juist niet zo goed in zijn…
In deze blog:
Confrontaties zijn niet zo mijn ding
Laat ik even vooropstellen dat ik sowieso niet zo’n liefhebber van ruzie ben. Ik mag dan -volgens sommigen- wel vrij direct zijn in mijn reacties, maar dit komt eerder voort uit een emotie die een opmerking oproept, dan dat ik met liefde mijn harnas aantrek en ten strijde trek. Als de man iets doet wat ik irritant vind, haal ik 9 van de 10 keer mijn schouders op. Dan denk ik: ‘Jij bent zo.’ en ga ik wat anders doen. En op anderen kan ik heus weleens boos zijn, maar ik kies er steeds vaker voor om er niks mee te doen. Dan gaat het vanzelf weer over. Maar als het dan toch tot ruzie komt, laten we het voorbeeld hier even bij de man houden, dan gaat het ook echt los…
Ik sla met deuren
Als je Etienne vraagt wat hij irritant aan me vindt, is het zeker weten dat ik met deuren sla. Hij probeert dit namelijk consequent af te leren bij onze kleuter. Lekker handig als zijn moeder het dan gewoon wel doet. Oké, niet elke dag hoor, het is voornamelijk heel gezellig hier. Maar soms… BAM! Zie het als een stukje machteloosheid. In de tijd van mijn burn-out was het nog erger. Dan kon ik me zó machteloos voelen, dat ik weleens een glas kapot smeet. En heel veel lichtjaren geleden maakte mijn ex me zo pissig dat ik een bord met eten op de grond smeet. Beetje jammer dat het nasi was en we vloerbedekking hadden…
Ik hou niet op
Als ik eenmaal op dreef ben en alles eruit komt, ben ik niet meer te stoppen. Dan hoor ik mezelf praten en denk ik: ‘Joe, Breg, anders hou je NU gewoon effe je mond ofzo?!’ Mijn mond trekt zich daar niks van aan en gooit er nog een schepje bovenop. Met een man die niet van heel veel woorden is, is dat natuurlijk gegarandeerd vlammen.
En dan…zand erover
Je hebt nu waarschijnlijk een beeld van me van een deurensmijtend-gillend-viswijf. Komt wel aardig in de buurt. Daar staat wel tegenover dat ik behoorlijk vergevingsgezind ben. Ik kan gewoon niet lang boos blijven. Op een gegeven moment is de ergste boosheid gezakt en wil ik de boel zo snel mogelijk weer lijmen. Etienne heeft hier een gouden uitvinding voor gedaan. Die zegt middenin een ruzie rustig: ‘Maar je hebt wel een mooie bril.’ Dan kan ik niet anders dan in de lach schieten. Meestal dan. Anders gaan we weer terug naar stap 1 of 2…
Maar dan dus zand erover. Ik heb mezelf ook echt aangeleerd om niet in dingen te blijven hangen. Het kost alleen maar energie en levert me niets op.
We zijn allemaal mensen en we hebben allemaal onze valkuilen en tekortkomingen. Wat heeft het dan voor zin om iemand voor eeuwig na te dragen dat hij of zij toen en toen dit en dat heeft gezegd of gedaan? Praat het uit en laat het rusten. Mijn motto: ‘Hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen!
Hoe ga jij om met ruzie? Ben je een conflictvermijder of ga je vol in de aanval?
1 Reactie
Ruzie maken is bij mij ook niet één van mijn talenten. Ik ben er zó bang voor dat ik het altijd probeer te vermijden. Dat kan dus resulteren in een week lang m’n mond houden ofzo. Of ik doe net of er niets aan de hand is.
Ik vind ruzie trouwens zo eng dat ik in m’n eigen huis bang word als ik de bovenburen ruzie hoor maken. Heb ik natuurlijk niks mee te maken, maar het idee, het geschreeuw, het gehuil. Brrr…
Soms vraag ik me af of ik ruzie zo eng vind omdat ik er ‘vroeger’ bijna niet mee te maken had. Mijn ouders hebben oprecht nooit ruzie gemaakt (of dat zo gedaan dat wij het als kinderen niet hoorden) en dat voelde zó veilig. Elke ruzie voelt voor mij als heel onveilig.