Jacques. Hij was er ineens en na een tijdje viel me op hoe irritant hij was. Hij keek continu op mijn neus. Irriteerde me. Werd steeds groter en aanweziger. Ik vond Jacques niet zo gezellig en besloot in actie te komen.

Jacques is een stalker. Hardnekkig en bloed irritant. Hij besloot op een dag op mijn neus te gaan zitten, precies onder mijn bril. Ik dacht eerst nog dat Jacques daar zat vanwege die bril, maar vond dat ook gek. Want ik draag al zeker 7 jaar een bril en dan zou hij nú ineens opduiken? De mallerd. Ik liet Jacques regelmatig aan Etienne zien. Hij bedacht ook de naam voor dit ongewenste nieuwe familielid. Klinkt toch een stuk gezelliger dan ‘het plekje’. Etienne keek er dan aandachtig naar en hield in de gaten of Jacques veranderd was. Dat kon ik zelf niet zo goed, aangezien ik hem alleen zonder bril kan bewonderen. En ik ben een beetje kippig zonder bril.

Na een week of drie besloot ik om toch met Jacques naar de huisarts te gaan. Ik doe dat niet zo gauw, maar gezien de omstandigheden leek het me verstandig. Die omstandigheden zijn specifiek de huidaandoeningen van mijn ouders. Mijn vader had een kwaadaardige huidziekte en bij mijn moeder zijn al regelmatig huidkankerplekjes weggehaald. Voldoende reden om onze Jacques serieus te nemen dus!

De huisarts wilde het zekere voor het onzekere nemen en verwees me door naar de stadspoli. Dat is de 1.5 lijns zorg, tussen huisarts en ziekenhuis in, zo leerde ik. De dermatoloog aldaar vond Jacques ook een beetje gek en gezien de situaties van mijn ouders en mijn leeftijd en lichte huid, wilde ze een biopt laten nemen. De volgende ochtend zat ik wat wiebelig op een stoeltje in de wachtkamer van het ziekenhuis. Jacques zou een kopje kleiner gemaakt worden en dan zou ik horen wat het was. In de behandelkamer hing een poster met daarop verschillende huidaandoeningen. Ik bekeek ze nauwkeurig en zocht naar overeenkomsten tussen Jacques en de afbeeldingen. Nu ben ik natuurlijk geen arts, dus daar kwam vrij weinig wijsheid uit. Een hele parade aan artsen, verpleegkundigen en zelfs een fotograaf kwamen naar Jacques kijken. Ik kreeg een verdovende prik in mijn neus, er ging een boortje in en hop-tjop, Jacques was 3 millimeter kleiner. Pleister erop en weer naar huis. De uitslag? Die kwam 11 dagen later.

Als je een plekje hebt dat voor je gevoel niet op je lichaam thuishoort, zijn 11 dagen best wel lang. Gelukkig heb ik genoeg te doen, dus veel tijd om me zorgen te maken was er niet. Het schoot wel af en toe door mijn hoofd. Wat als het mis is? Ik kon niet eens verder denken, want dat is zo akelig. Ik besloot vertrouwen te hebben. Vertrouwen in die gekke Jacques.

Maandag 22 juli, 9.00 uur. De telefoon gaat, er staat privé-nummer in beeld. De arts zou na 15.00 uur pas bellen, maar ik neem toch op. (Ik hou niet zo van anonieme oproepen). Het is de dermatoloog en ze heeft goed nieuws! YES! Jacques blijkt een ontsteking te zijn en er zijn verder geen kwaadaardige cellen of kenmerken gevonden. Hoera! Ik krijg een gel waarmee Jacques weer moet verdwijnen en over een paar weken wil de dermatoloog me nog een keertje zien. Opgelucht hang ik op. Blij dat ik wel even naar Jacques heb laten kijken en vooral heel blij dat Jacques geen gekke, gemene mannetjes in zijn leger heeft.

Dag Jacques!

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.

Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

6 Reacties

  1. Oh wat fijn dat alles goed was! Maar zou ook flink in de stress hebben gezeten. Bye bye Jacques! 🙂

  2. Gelukkig zeg, dat Jacques geen blijvende gast is! En ik kan me voorstellen dat je schrok toen de telefoon veel eerder ging dan was afgesproken.

  3. Wat een opluchting Breg! Erg fijn om te horen. Hopelijk is Jacques binnenkort helemaal verdwenen!

  4. Ik herken je verhaal maar al te goed, ik liet vorig jaar ook een plekje van mijn wang afsnijden waar uiteindelijk onderzoek naar is gedaan. Ook in mijn familie zit het vol met kleine melanoompjes, dus ik vond het ook maar wat spannend! Bleek uiteindelijk gewoon een wratje. Nou goed, ook weer van geleerd 😉

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.