Op een vol treinperron sta ik wat rond te kijken naar de mensen om me heen. Een vrouw naast me is druk verwikkeld in een telefoongesprek. Al gauw is duidelijk dat het werkgerelateerd is en niet veel later barst ze in tranen uit. Haar machteloosheid brengt me terug naar een machteloze periode in mijn leven en ik voel me dankbaar.

Een op hol geslagen TGV

We gaan zeven jaar terug in de tijd. Ik ben begin dertig en heb een leidinggevende functie bij een grote multinational. Dat klinkt goed, zou je denken. Toch is niets minder waar. Ik ben diep ongelukkig en voel me er totaal niet meer op mijn plek. Na ruim acht jaar meedraaien in de mallemolen van politieke spelletjes, beeldvorming en een ongezonde werkdruk voel ik me machteloos. Zo machteloos dat ik aan het begin van die zomer instort. De oplossing ligt vast in de uren, denk ik naïef, dus ik ga minder werken. Het machteloze en knagende gevoel blijft. De multinational is een op hol geslagen TGV en als je hem niet bij kunt houden word je alle kanten op geslingerd. Ik ploeter dapper door en ga op vakantie. Na een maand vakantie zal het vast wel over zijn, denkt mijn manager en ik wil hem zo graag geloven.

‘Het valt toch wel mee?’

Als ik na een maand weer voet over de drempel zet, doe ik dat met een steen in mijn maag en de tranen in mijn ogen. Ik kan het niet eens opbrengen om de lift naar mijn werkplek te pakken en wacht beneden op mijn manager. Als ik hem vertel dat ik niet meer kan werken, dat ik opgebrand ben, kijkt hij me stomverbaasd aan. Het viel toch allemaal wel mee, dit had hij niet zien aankomen? Ik ben op mijn beurt net zo stomverbaasd over zijn reactie en hou dapper voet bij stuk.

‘Kunnen we meteen je beoordeling doen.’

In de maanden die volgen werk ik aan mijn herstel met behulp van een therapeut en door heel veel rust te nemen. De gedachte aan werk zorgt ervoor dat ik direct over mijn toeren ben. De empathie is ver te zoeken bij mijn werkgever en het is een heftige tijd. Zeker wanneer ik een verplicht contactmoment plan met mijn manager en hij achteloos zegt dat we dan meteen mijn halfjaarlijkse beoordeling kunnen doen. Wait, whut? Ik ben ziek, lig in duizend stukjes op de vloer en deze beste man wil me een beoordeling geven? Iedere dag realiseer ik me een stukje meer dat dit niet de omgeving is waar ik thuishoor. Dat ik behoefte heb aan menselijk contact en niet aan targets, issues en ander jargon om mee te schermen.

De opluchting is onbetaalbaar

Bijna een jaar na mijn nervous breakdown trek ik voor de laatste keer de deur van het gebouw achter me dicht. Na negen jaar scheiden onze wegen en ik kan de opluchting die dat met zich meebrengt maar moeilijk onder woorden brengen. Het is niet gezond dat je jezelf niet kunt zijn op de plek waar je een groot deel van de dag doorbrengt. Het is niet gezond dat je in een keurslijf moet, dat helemaal niet lekker zit.

Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, toch?

Dat ik geen ezel ben, moge inmiddels wel duidelijk zijn. Ik ben iemand die leert in de praktijk en dat betekent dat je soms hard op je smoel gaat. Na mijn vertrek bij deze werkgever heb ik verschillende uitdagende en leuke jobs gehad. Toch ging het niet altijd van een leien dakje. Een keer scheelde het niet veel of ik verloor mezelf opnieuw uit het oog. Ik was in no time nog maar een schim van de enthousiaste, vrolijke Breg. Ik was veranderd in een angstig vogeltje dat twijfelde aan haar eigen kunnen. Op het moment dat ik me dat realiseerde heb ik op de rem getrapt. Ik ben zo blij dat ik in de afgelopen jaren een flinke dosis zelfreflectie heb opgebouwd en dat ik daardoor kritisch en goed kan kijken naar mijn rol in bepaalde situaties. Ja, ik ben onhandig. Ja, ik ben emotioneel. Maar ik ben ook enorm betrokken, loyaal en heb een goed hart. En niemand heeft het recht om mijn positieve en waardevolle eigenschappen weg te duwen in een hoekje. Nobody puts Breg in the corner weetjewel.

Ik ben dankbaar

Terwijl ik daar op dat volle perron sta en de machteloze tranen van de vrouw zie, hoop ik dat dit geen vaste prik is voor haar. Dat ze gauw weer blij is met het werk dat ze doet. Dat ze anders een plek vindt om te werken waar ze niet machteloos hoeft te huilen, terwijl niemand haar lijkt te horen. Dat ze kan zien dat het leven zoveel moois te bieden heeft.

Ik ben intens dankbaar voor de vrijheid die ik nu heb. Dankbaar dat ik in de afgelopen jaren, met vallen en opstaan, heb geleerd om mijn gevoel te volgen. Dankbaar dat ik steeds meer lak heb aan ‘hoe het hoort’ en durf te kiezen voor mijn eigen pad. Het leven is te kort om niet jezelf te kunnen of mogen zijn. En die dankbaarheid gun ik iedereen. ♥

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

15 Reacties

  1. Heel eg mooi geschreven! Ik ben blij voor je dat je nu staat waar je nu staat. Dat heb je echt super goed gedaan, ik weet uit ervaring dat dat geen makkelijke processen zijn om te ‘doorlopen’…je mag echt trots zijn op jezelf!
    Groetjes, Annelies

  2. Je dankbaarheid kan ik me heel goed voorstellen. Hoe heerlijk is het als je je eigen pad kunt volgen. Helaas kan ik me dat opgebrande gevoel ook voorstellen, inclusief botte reacties van de werkgever. Die reacties hebben me letterlijk getraumatiseerd, maar ik durf er nog altijd niet over te schrijven. Bang dat de werkgever me vindt op het web. Zoveel macht heeft die werkgever dus nog over me. En eh…typisch genoeg ook na negen jaar werken en op dertigjarige leeftijd én direct na een vakantie eruit geknald. Sorry, heel verhaal, maar het raakt me gewoon. Ik hoop voor de vrouw op het perron dat dit inderdaad eenmalig was en anders zou ik toch echt aanraden om z.s.m. te vertrekken bij dat werk!

  3. Mooi stuk, Bregje, en helaas voor mij ook herkenbaar. Ik zat bij een eerdere werkgever ook tegen een burn-out aan en vooral mijn laatste maanden daar heeft mijn baas echt tot een hel gemaakt. Gelukkig ben ik er weg en hoef ik noooooit meer terug.

  4. Heel mooi en krachtig geschreven en zeer herkenbaar! Fijn dat je nu bent waar je hoort te zijn. ❤️

  5. Mooi dat je zo dankbaar bent. Vervelende periodes zijn op het moment zelf even doorbijten, maar achteraf oh zo goed en zo leerzaam (al voelt dat op het moment zelf helemaal niet zo). Ik ben ook dankbaar dan mijn mindere periodes ook vaak uiteindelijk goed hebben uitgepakt.

  6. Oh Bregje, heel herkenbaar. Wees blij dat je voor jezelf gekozen hebt. Er is bij die grote multinational nog niets veranderd.

  7. Mooi verwoord! Herkenbaar! Niks zo erg om met een steen in je maag te gaan werken. Ik ben blij dat ik in 2017 voor mezelf koos en nu de baan heb die ik graag wilde.

  8. Pingback: Ik was advocaat, nu ben ik mezelf - Judith Noordzij - Breg Blogt

  9. Pingback: Het hoeft niet zo te zijn hè? - Breg Blogt

  10. Pingback: Heb ik dan toch geen fibromyalgie? - Breg Blogt

  11. Pingback: Ondernemen op je eigen manier, hoe doe je dat? - Breg Blogt

  12. Pingback: De nieuwe Samsung Galaxy S20 komt eraan! * - Breg Blogt

  13. Pingback: Deze vijf lessen leerde ik na mijn burn-out! | Breg Blogt

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.