Mijn kleine oogappel werd deze week vijf jaar. Ik krijg nog weleens de vraag of we nog een tweede kindje zouden willen. Tijd om de balans op te maken!

Vijf jaar moeder

De tijd tikt vanzelf door, daar hoef je niets voor te doen. Hoewel mijn zwangerschap en bevalling op mijn netvlies gegrift staan, lijkt het tegelijkertijd alweer een eeuwigheid geleden. Vijf jaar, het is en blijft bijzonder dat Laurens al zolang bij ons is. Dat we elke dag mogen genieten van zijn lieve, grappige, nieuwsgierige en creatieve persoontje. Oké, eerlijk: en soms denken: waar zijn we aan begonnen? Als hij weer eens een klassieke kleuter-tantrum beleeft.

Traumatische bevalling

Al vrij snel na de geboorte realiseerde ik me dat het moederschap zwaarder was dan ik ooit had kunnen bedenken. Voor je denkt, ja duh, hoe naïef was je?! zal ik dit even uitleggen. Laurens werd geboren na een bevalling van 37 uur. Ik was persend en wel, op de achterbank van de auto naar het ziekenhuis vervoerd. Op dat moment stond de teller op 35 uur. Na nog eens 2 uur polonaise aan mijn lijf en letterlijk een hoop geduw en getrek was mijn baby daar om 19.09 uur in de avond. Ik was volledig uitgeput en wist niet goed wat ik met dat hummeltje aanmoest. Die eerste 24 uur in het ziekenhuis waren een ramp: er was niets meer te eten voor mij, behalve 1 droge boterham met rookvlees. Etienne kon niet bij me blijven en moest naar huis. Daar lag ik dan, in een donkere en warme kamer met een baby waar ik niks van snapte. Het was zo verdrietig.
De volgende dag mochten we pas in de avond naar huis. Inmiddels had ik wel wat te eten gekregen, maar verder was het geen fijne ervaring. Ik voelde me een lastpak en verging van de pijn.

Heftige kraamtijd

Eenmaal thuis hielp een tijdelijke kraamhulp ons met opstarten en de volgende ochtend stond onze reddende engel Veerle voor de deur. Zij bleef 8 dagen bij ons en hielp ons op weg. Dankzij haar rust en liefdevolle zorg krabbelde ik een klein beetje op, tot de volgende tegenslag. Mijn lijf was helemaal aan gort, ik kon amper lopen of zitten. Borstvoeding en ik waren geen vrienden en ik raakte er van in paniek. De druk om het goed te willen doen wierp een grijze schaduw over de toch al pittige kraamweek. Tel daar nog wat strubbelingen in de directe omgeving bij op en je snapt dat ik weinig genoot.

Baby in het ziekenhuis

Toen we na een paar weken eindelijk een beetje op de been waren en onze draai vonden, volgde een nieuwe tegenslag. Onze baby kreeg een urineweginfectie en belandde in het ziekenhuis. Wat begon als ‘één nachtje ter observatie’ eindige in twee weken ziekenhuis. In mijn toch al fragiele toestand was dit een nekslag en ik stortte in. De maanden die daarop volgden stonden in het teken van herstellen. Ik moest zowel mentaal als fysiek herstellen. Fysiek was de schade groot, ik ben nooit meer gecontroleerd door een arts. Sterker nog, het ziekenhuis heeft me ontslagen en ik heb nooit meer wat gehoord. In de jaren die volgden werd pas duidelijk hoeveel de bevalling had aangericht. In 2016 ben ik geopereerd aan een stel heftige aambeien, die mij continu belemmerden in mijn dagelijks leven. Ik volgde bekkenbodemfysiotherapie en als klap op de vuurpijl kreeg ik in 2018 de diagnose fybromyalgie.

‘Je moet het niet zo zwaar maken.’

Op mentaal vlak hebben de bevalling, de kraamtijd en de ziekenhuisopname hun sporen nagelaten. Ik heb met behulp van mijn therapeut op kunnen krabbelen, maar merkte dat alle ervaringen voorgoed iets veranderd hadden. Waar ik mezelf voorheen altijd had gezien als een moeder van twee kinderen, wist ik nu dat het er niet in zat. Mijn lijf en mijn hoofd zouden teveel belast worden door de komst van een tweede kindje. Ook toen de hormonen na 9 maanden naar de achtergrond verdwenen bleef dit gevoel hetzelfde.

Als ik mijn bezwaren eerlijk tegen mensen vertel, krijg ik vaak goedbedoelde reacties. ‘Ach, je kunt het toch bespreken met de verloskundige? Misschien is een keizersnede dan een optie.’, ‘Nou, je weet toch niet of het weer iets met je lijf doet?’ of ‘Het valt allemaal wel mee hoor, je moet het niet zo zwaar maken.’ Super lief en goedbedoeld dus, maar ook niet tof om te horen. Ik weet hoe mijn lijf voelt en ik weet wat er gebeurt als mijn hoofd wordt overbelast. Ik ben daar heel eerlijk over op mijn blog, maar geloof me: hoe het echt is en voelt is met geen pen te beschrijven.

Het is goed zo

Gelukkig zitten Etienne en ik op één lijn en weten we dat het goed is zo. Ik geniet ervan om de verse baby’s van vriendinnen te knuffelen. Ik geniet ervan om vriendjes van Laurens over de vloer te hebben. Ik vind het fijn om vriendinnen met meerdere kids te helpen als zij even omhoog zitten met opvang. Maar zelf ga ik er echt niet meer aan beginnen.

Enig kind, zielig?

Of we het zielig vinden voor Laurens dat hij enig kind is en blijft? Nee, hij krijgt nu alle liefde en aandacht die we hem kunnen geven. Maar, ik zal je eerlijk vertellen dat ik me echt weleens schuldig voel. Hij heeft nu het ‘vervelen’ ontdekt en komt dan bij me hangen en klaagt – met al het gevoel voor kleuterdrama dat hij in zich heeft – dat hij NOOIT IEMAND HEEFT OM MEE TE SPEEEELEEEEEEN! Op zulke momenten moet ik even slikken, maar ik weet dat het voor ons alle drie het beste is. Een tweede kindje zou zoveel overhoop halen en ik wil er niet eens aan denken wat de fysieke gevolgen zouden zijn. Laat ons maar lekker met zijn drietjes zijn, in alle rust en omringd door lieve familie en vrienden. Dat is het grootste geluk dat er voor ons is.

Tot slot: ik schrijf dit artikel niet om me te verantwoorden. Ik schrijf het om andere vrouwen, die met hetzelfde worstelen, een hart onder de riem te steken. Ik schrijf het om mijn verhaal open en eerlijk te delen. Want deze wereld vol perfecte plaatjes kan best wat eerlijkheid gebruiken dacht ik zo. De keuze voor 0, 1, 2, 3 of 12 kinderen is heel persoonlijk en is en kan nooit verkeerd zijn, omdat je hem maakt vanuit je hart.

Heb jij kinderen? En heb je bewust voor een bepaald aantal gekozen?

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

13 Reacties

  1. Ik heb er twee. Ik zou er wel meer willen maar helaas staat mijn gezondheid dat nu niet toe en bovendien zitten mijn gezinsleden daar ook niet op te wachten. En zo’n bevalling/kraamtijd valt inderdaad niet mee. Ik vind dat altijd wel schokkend dat sommige vrouwen wat dat betreft geen inlevingsvermogen hebben, omdat het bij hen blijkbaar wel makkelijk ging. Ik kijk ook niet fijn terug op de bevalling van de eerste. Het was voor mij het meest heftige wat ik heb meegemaakt. Gelukkig lag mijn 2e in stuit en kon ik kiezen voor een keizersnede. Veel vrouwen vinden dat ook super heftig maar voor mij voelde het als een cadeautje.

  2. Lieve Breg,

    Ontzettend leuk om je artikel te lezen! Wij hebben een heel vergelijkbaar verhaal en het doet mij zo goed dat je zo open bent over het feit dat het niet altijd geweldig gaat in het “moederland”. In mijn omgeving zijn de meeste dames ervan overtuigd dat bevalling het mooiste is wat je overkomt. Gelukkig zijn er ook vrouwen die het tabboe durven te doorbreken! Bedankt voor dit klein stukje girlpower!

  3. Vanuit je hart geschreven.
    En of er nou wel of geen broers zijn… vervelen doen ze allemaal op zijn tijd…!
    Voor jezelf kiezen en genieten zoals het is… super knap

  4. Uiteindelijk maakt het allemaal niets uit wat voor reden je hebt om wel of niet aan een tweede kindje te beginnen. Andere hebben er niets over te zeggen of over te oordelen.

  5. Ik heb heel lang getwijfeld of ik überhaupt wel moeder wilde worden. Over die twijfels gaan bloggen op TwijfelMoeder.nl. Zelf in 2017 moeder geworden en dan komen ook meteen de vragen over een tweede. Sorry, daar ben je op dat moment echt nog niet mee bezig. Gelukkig mag ik meewerken aan de bewustwording rondom al die wanneer komt er een baby/twee/derde/en ga zo maar door, want ik mocht een boek schrijven over de twijfels. Tijdens de research bleek dat vrouwen die twijfelen aan hun kinderwens behoefte hebben aan eerlijke verhalen. Fijn dat jij je verhaal dus hier eerlijk deelt.

  6. Wat een eerlijk, openhartig artikel. Ik kan me heel goed voorstellen dat de zwangerschap en de bevalling zo’n enorme impact op je hebben gehad en dat je er ook mentaal een behoorlijke klap van hebt gehad.
    Goed dat je hier de taboes doorbreekt, ook over dit soort dingen.
    En ik vind dat anderen er sowieso niet over zouden moeten ‘oordelen’ hoeveel kinderen je hebt en waarom.

  7. Wat een mooi, eerlijk artikel. Ik heb nog geen kinderen, maar ik denk dat het inderdaad een behoorlijk ingrijpend iets is, zeker met al die pech die er bij jullie bij kwam kijken. Lekker genieten van dit mooie gezinnetje dus!

  8. Wat een oprecht en eerlijk artikel. Heftig allemaal. Ik kan mij er niets bij voorstellen, simpelweg omdat ik geen kinderen heb. Maar ik kan het wel begrijpen wat je allemaal meegemaakt hebt.

    Zelf heb ik nu (27) totaal geen behoefte aan kinderen en weet niet of dat ooit gaat komen.

  9. Mooi geschreven! Hoewel ik voordat ik zwanger werd altijd riep dat ik het liefst 3 kinderen wilde, viel het moederschap me vooral het eerste jaar zwaar…. Ik merkte dat ik mezelf kwijtraakte en dat ik vooral eerst Linda ben en daarna moeder/echtgenote/vriendin/dochter/zus enz van. Daarom is het er ook bij eentje gebleven. Onze dochter is inmiddels 19, super sociaal met heel veel vrienden en vriendinnen en sinds een paar maanden woont ze in Amsterdam, waar ze ook studeert.
    Even in een notendop: ik had het moederschap absoluut niet willen missen, ben ontzettend blij met en supertrots op onze dochter en sta nog steeds 100% achter onze keuze!

  10. Ik heb 1 dochter van 15. Ik wilde ook altijd twee kindjes toen ik nog niet wist wat het moederschap inhield. Mijn bevalling was top, in drie uurtjes klaar maar als baby huilde onze dochter veel en ik was kapot. Ik stelde het steeds uit en nu ben ik er te oud voor. Ook ik voel me schuldig, vooral als ze zich verveelt inderdaad, maar toch weet ik dat het goed is zo. Ik ben nou eenmaal geen turbomoeder die alles aan kan…..dus gewoon lekker genieten van wat we WEL hebben ❤️

  11. Heel begrijpelijk. Wij hebben twee kindjes en de laatste bevalling was echt traumatisch. Ik heb beide keren een keizersnede gehad en waarbij de eerste ontzettend goed ging, ging de tweede dramatisch mis. De ruggenprik werkte niet, dus ik heb alles van het snijden en trekken gevoeld en echt heel veel pijn gehad. Op sommige momenten dacht ik dat ik dood ging, maar ik wilde perse mijn kindje geboren zien worden. Erna hebben ze me onder narcose gebracht. Ik dacht kort erna dat het wel vanzelf goed kwam, maar ik heb er ptss aan overgehouden. Eerst heel heftig en nu na behandeling is het minder, maar ik zal er altijd de littekens (letterlijk en figuurlijk) van blijven dragen. Een derde kindje is voor mij dus ook echt geen optie meer.

  12. Denise Hereijgers Antwoord

    Heeeeel herkenbaar, wij hebben een zoon van nu 2 jaar. Bevalling ging oké maar hij kwam
    Dismatuur ter wereld. Ook alleen de eerste nacht doorgebracht in het ziekenhuis, verschrikkelijk!
    Kraamtijd was niet leuk, kon alleen maar huilen en bv lukte niet. Ook na twee weken kwam onze zoon in het ziekenhuis met een bloedvergiftiging.
    Erna zijn er nog een aantal dingen gebeurt. Ik heb er tot op de dag van vandaag last van, en wil daarom ook geen tweede. Krijg nu wel hulp!
    Ergens fijn om te lezen maar voel ook de pijn die je hebt doorgemaakt.
    Bregje jij powervrouw! Mooi hoe je dit op papier hebt gezet!

    Mijn man heet toevallig ook Etienne 🙂

    Liefs Denise

  13. Pingback: Column: STOP - Breg Blogt

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.