Help! Ik heb heimwee!

Als kind had ik er last van. Soms zo erg, dat mijn vader heel wat kilometers moest rijden om me op te pikken bij logeerpartijtjes. Later ging het over en had ik er geen last meer van. tot ik laatst vier dagen wegging, zonder mijn mannen. Ik kreeg weer last van heimwee.

Heimwee als kind

Toen ik een jaar of vijf was logeerde ik bij mijn oma, de moeder van mijn vader. Papa zou namelijk met mijn broers op mannenweekend gaan. Mijn oma was niet van het type gezellige knuffelkont, dus ik was eigenlijk helemaal niet zo blij met die hele logeerpartij. Zo gebeurde het dus dat ik mijn vader ‘s avonds opbelde met het verzoek om me op te halen. Dat deed hij. 75 kilometer heen en 75 kilometer terug om zijn kleine meisje op te halen. We hebben het over 1986, dus de snelwegen waren nog niet zoals nu. Arme man. Ik mocht moest mee op mannenweekend naar de Belgische Ardennen. Om daar vervolgens te klagen dat ik terug wilde naar Nederlands België, want ik verstond al die mensen nieeehieeeet. Je snapt dat dit verhaal het nog altijd goed doet aan de kerstdis…

Heimwee als volwassene

Op mijn 18e vertrok ik naar Maastricht om te gaan studeren. Last van heimwee had ik toen niet, ook niet toen ik in 2002 een paar maanden naar Parijs verkaste voor mijn stage. Pas sinds ik zelf een gezin heb, steekt de heimwee zo nu en dan de kop op. Ik kom dan steeds weer tot de conclusie dat ik andere mensen vaak heel leuk en gezellig vind, maar dat ik gewoon het allerliefste samen ben met mijn twee mannen. De wee zit dus niet zozeer in het fysieke thuis zijn, maar het samen zijn met diegenen die ik als mijn thuis beschouw. Jemig, wat zoetsappig…

Heimwee tijdens een werkreis

Ik twijfelde geen seconde toen ik het aanbod zag voor een workation in april. Ik stond er zelfs niet eens bij stil dat vier dagen best wel lang is. Aan de vooravond van ons vertrek zaten we te appen met de deelnemende meiden. De één had wat meer moeite met het achterlaten van het thuisfront dan de ander. Ik verheugde me er enorm op en stond er eigenlijk geen seconde bij stil dat ik mijn mannen weleens zou kunnen missen. Tot het me keihard in mijn smoel sloeg op vrijdag. De eerste dag was gevuld met reizen, enthousiaste kennismakingen en veel wijn en geklets. toen ik de volgende ochtend wakker werd en even videobelde met mijn mannen, had ik het ineens heel moeilijk. Ik pinkte een traantje weg en vertelde ze dat ik ze zo miste. Dat de kleinste man op de ochtend van mijn vertrek met grote uithalen, snot en een hoop gesnik had verklaard hoeveel hij mij zou missen, had natuurlijk ook niet geholpen. Toen ik bij het uitpakken van mijn koffer ontdekte dat hij allemaal voorleesboekjes en zijn favoriete knuffeldoekje voor me had ingepakt, gingen de sluizen open, dat snap je wel.

Heimwee, wat doe je eraan?

Door voor mezelf te erkennen dat ik last had van heimwee en te accepteren dat het even rot voelde, kreeg ik vanzelf meer rust. Ik wilde de workation hartstikke graag doen en genoot ook echt van de sessies, de gesprekken en het plezier. Ik liet het rottige gevoel voor wat het was en genoot van wat ik op dat moment had. Dat hielp. Zwelgen in dat rotgevoel maakt het alleen maar erger. Dus ik stortte me vol overgave op de inspiratie, fijne gesprekken, bitterballen en – ja, daar is ie weer – wijn en voor ik er erg in had was het weer zondag. Bij thuiskomst kreeg ik een enthousiaste knuffel van allebei en al gauw was het weer alsof ik nooit was weggeweest.

Ik laat me er door de heimwee niet van weerhouden om dit soort toffe trips te maken. Al moet ik mijn stoere gedachten als ‘Ik ga lekker een week in mijn eentje naar een zonnig eiland’ wellicht een tikkeltje bijstellen…

Ga jij weleens meerdere dagen in je eentje weg? En heb je dan last van heimwee of totaal niet?