Persoonlijk: op de handrem

Joe, je favoriete TGV heeft weer even wat te vertellen hoor! De afgelopen weken waren een achtbaan van emoties, prikkels en nog veel meer, waardoor ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt. Mijn lijf drukte even op CTRL-ALT-DEL en daar lag ik dan…

Iedere dag een schepje erbij

Ik ben niet echt geboren in de categorie gematigd. Ik kan flink pieken, maar daardoor ook flink dalen. Op zich heb ik daar zelf geen moeite mee, want dat enthousiasme aan de ene kant en het daadwerkelijk kunnen voelen van verdriet en andere emoties, maken mij tot wie ik ben. De afgelopen weken besloot Mr. Murphy echter dat hij wel héél veel op mijn bordje ging gooien en dat liep niet helemaal goed af.

In het begin van de week van mijn vaders sterfdag dacht ik nog bij mezelf: ik heb er niet zoveel last van dit jaar, fijn, want dat had ik niet verwacht. Helaas juichte ik te vroeg, want op die bewuste woensdag sloeg het verdriet me loeihard in mijn gezicht. Ik begon de dag met een verfrissend potje huilen, liet me daarna onder handen nemen door de fysio en werkte nog wat. Die middag kwam mijn moeder en ‘s avonds stond er iets spannends op het programma. Ik mocht niemand minder dan musicalster Brigitte Heitzer interviewen! Het filmpje en het verhaal over de aanloop ernaartoe kun je bekijken op mijn zakelijke website. Goed, het was dus een dag met de nodige emoties en (gezonde) spanningen. Je snapt wel dat ik de dag erna een beetje katerig was en tijd nodig had om alles te verwerken.

Door naar het volgende

Veel tijd was er echter niet, want op vrijdag had ik een zakelijke lunchafspraak staan en die avond nog een verjaardag. Deze waren allebei een goede afleiding voor wat er zaterdag ging komen: mijn vrijgezellenfeest! Ik wist de datum al een tijdje, dus was echt aan het aftellen. En wat was het leuk en intens en bijzonder! Je leest het hele verslag in deze blog!

De kater komt later

Etienne en ik namen het er goed van en kwamen uiteindelijk rond 3.00 uur ‘s nachts thuis. Laurens was uit logeren, dus we hoefden niet vroeg uit de veren. Dachten we. Om 11.00 uur ging de telefoon. Die arme prul was van de trap gevallen en had een flinke buts op zijn voorhoofd. Dikke tranen en grote snikken. ‘Mama, ik wil zo graag naar huii-h-uiiiissss.’ Dus zaten we een half uurtje later in onze campingsmoking op de bank, met een slapende kleuter naast ons. Filmpje kijken, beetje napraten en uitrusten. Want, maandag moest ik weer gewoon aan de bak!

De man met de hamer

Op maandag had ik een werkafspraak die ik met opzet buiten de deur had gepland. Zo had ik een stok achter de deur om niet in mijn Tokkie-outfit een beetje half te werken, maar moest ik meteen in de actiemodus. Het was een vruchtbare en inspirerende ochtend, die uiteindelijk veel langer duurde dan verwacht. Ik haalde Laurens uit school en ineens liep mijn batterij helemaal leeg. Ik had continu het gevoel dat ik moest huilen en voelde me paniekerig. De man met de hamer had me gevonden.

Een stap tegelijk

Uit angst voor een echte paniekaanval liet ik alles uit mijn handen vallen en kroop met Laurens – die ook nog niet helemaal fit was – op de bank. Etienne had avonddienst, dus ik kon niet gaan sporten. Toen Laurens in bed lag ben ik er ook meteen ingedoken. Met de laptop wel, om het verslag van zaterdag te schrijven. Dit werkte therapeutisch en ik voelde me daarna al een stuk rustiger. De dagen daarna was het nog steeds huilen met de pet op. Mijn hele lijf deed pijn, ik had mist in mijn hoofd en de tranen zaten hoog. Ik was boos op mezelf, boos dat ik over mijn grenzen heen was gegaan. Boos dat ik maar zo weinig kan hebben qua prikkels en fysieke inspanning. Boos op alles. Met boos kom je alleen niet zo ver, dus besloot ik één stap tegelijk te zetten.

Balans zoeken

Ik werkte op de uren dat ik energie had, meestal in de ochtend en in de avond. In de middag was het tijd voor Laurens en rommelden we samen een beetje aan. Ik praatte met mijn vriendinnen en Etienne en langzaam trok de mist weer een beetje op. Door weer balans aan te brengen en rust in te bouwen, kon ik mijn batterij weer opladen.

En toen…

Op donderdagavond kroop ik in bed en zei tegen Etienne, die naast het bed stond: ‘Ik begin me weer beter te voelen, het voelt weer rustiger in mijn hoofd en mijn lijf doet minder pijn. Ik keek nog eens goed naar hem, want er klopte iets niet. ‘Je ziet er gek uit,’ zei ik. ‘Hoe bedoel je, gek?’ antwoordde hij. ‘Nou, je gezicht is niet compleet.’ Ineens viel het kwartje. Ik kreeg weer een oogmigraine aanval! De vorige keer raakte ik enorm in paniek met alle gevolgen van dien. Dit keer wist ik wat me te wachten stond en ik leunde achterover in de kussens. Etienne gaf me meteen wat pijnstillers en ik deed mijn ogen dicht. Mijn hoofd bonkte en daar waren ze: kleurrijke flitsen en figuren. Ik lachte er dit keer zelfs om, want wat moet je anders? De inspanning was niet mis en volgens mij ben ik nog tijdens de aanval in slaap gevallen. De dag erna heb ik nog de hele dag hoofdpijn gehad en plat gelegen en dat was het. Nou ja, fysiek dan. Want dit was weer even een flinke eyeopener. Die migraine komt niet uit de lucht vallen en was het gevolg van twee intensieve weken. Tijd om even goed voor mezelf te zorgen dus.

Offline het weekend in

Ik gooide op vrijdagmiddag de apps van Instagram en Facebook van mijn telefoon en dook het weekend in. Er stond niets op de planning en dat gaf meteen rust. Bizar eigenlijk, hoe social media zo’n groot onderdeel van mijn dagelijkse leven is geworden in een relatief korte tijd. De eerste 24 uur had ik er nog wat moeite mee, ik wist niet zo goed wat ik met mezelf aanmoest, maar al gauw nam de rust het over. Ik heb uren geslapen in de hangmat, lekker gelezen en aangerommeld met mijn gezin. Op zondag haalde ik mijn trouwjurk op bij de coupeuse en dat was ook meteen de meest inspannende activiteit van het weekend.

Er is maar één Breg…

Wat ik van deze periode heb geleerd? Er is maar één Breg en daar moet ik verrekte zuinig op zijn. Het is al een spannende periode met de aankomende bruiloft en daarnaast een bedrijf dat afhankelijk is van mijn inspanningen. Dit hoeft echter niet te betekenen dat ik maar steeds over mijn grenzen heen moet gaan. Ik heb voor mezelf besloten om goed te kijken waar ik mijn tijd aan besteed en om dit dan ook goed te doen. Wil ik een middag lummelen met Laurens? Prima, maar dan ga ik niet streng tegen mezelf zitten zeiken dat ik eigenlijk nog een berg werk heb liggen. Dat werk is er toch altijd. Wil ik over een tijdje weer verder met Instagram? Oké, maar wel op een realistische manier en zonder me er totaal in te verliezen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik voel me nu weer stukken beter en zie het als een waarschuwing dat ik weer migraine heb gekregen in mijn mistige hoofd. Deze week staat in het teken van mijn eigen ontwikkeling. Ik vertrek donderdag naar Overijssel om samen met vijf andere ondernemende vrouwen te werken en sparren met en te leren van elkaar. Ik verheug me er ontzettend op, om even alle aandacht voor mezelf en mijn bedrijf te hebben, zonder de belemmeringen die ik mezelf zo goed op kan leggen.

Zo, het is nogal een epistel geworden, heerlijk om dit zo van me af te schrijven. En hopelijk inspireer ik jou er ook mee om zuinig te zijn op jezelf. ♥

Wat doe jij als je merkt dat je tegen je grenzen aanloopt?

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.