Column: knapperige croissants op je billen

Zoals veel andere zzp’ers kies ik er af en toe voor om mijn kantoor aan huis in te ruilen voor een andere werkplek. Vaak combineer ik dit met een of meerdere afspraken op een leuke plek. Op een winderige en natte woensdagochtend zit ik in een grand café vlakbij mijn huis. Ik heb mezelf getrakteerd op een cappuccino en een knapperige croissant. Zodra ik mijn tanden in die croissant zet, komt er een stortvloed aan herinneringen over me heen…

Terug naar 2002

Het is 2002 en ik ben in Parijs. Hier mag ik 20 weken lang stage lopen, oftewel genieten van de stad, het uitgaansleven en het lekkere eten. En daarbij nog een beetje Frans leren en de kunst van de hotelreceptie onder de knie krijgen. Ik krijg een enorme kamer in het hotel. Omdat ik de enige stagiaire ben, hoef ik hem niet te delen. Dat betekent een enorm tweepersoonsbed, badkamer met bad en een grote kledingkast, helemaal voor mezelf. Ja, ik ben 21 en dit zijn dingen die voor mij de wereld zijn. Ik krijg kleding van het hotel, die ook nog voor me wordt gewassen. Ik krijg daar bovenop nog goed betaald, dus kan doen wat ik maar wil. Als ik wil kan ik iedere dag mee-eten in het hotel, dat laat ik me geen twee keer vertellen. Vooral het ontbijt is mijn favoriet.

Knapperige croissants die aan je billen plakken

Bij het ontbijt hebben ze de allerlekkerste croissants. Die luchtige, ietwat vettige en knapperige croissants. Zodra je je tanden erin zet, weet ik dat je deze nog ergens op mijn lijf terug ga zien. Sowieso in een berg kruimels op mijn -op dat moment- weelderige voorgevel. Maar ook op andere plekken, zo zal binnen 2 maanden blijken. Iedere dag croissants eten, weinig bewegen, veel verres du vin en volop bourgondische maaltijden zorgen al gauw voor een maatje meer. Die knapperige croissants zijn op mijn billen gaan zitten. En op mijn hoofd. En op mijn voorgevel.

De tijd van mijn leven

Ik ben altijd wel slank geweest, sommige mensen vonden me zelfs mager. Ik geef toe, een kilo’tje of wat meer, zou geen kwaad kunnen. Maar wat die croissants doen is wel weer even een stapje verder. Dat moment dat ik mijn lievelingsbroek nog net dichtkrijg, maar er eigenlijk niet meer mee kan zitten. Het moment dat mijn beha ‘s avonds een afdruk heeft achtergelaten op mijn borsten. Het moment dat ik foto’s ophaal bij de fotograaf (we zitten in het pre-smartphone tijdperk) en mijn bolle toet vrolijk in de lens kijkt. In die tijd had je nog geen fancy Instagram filters, dus je kreeg de echte beelden onder je neus. Ik zal je eerlijk zeggen: ik heb het geen moment erg gevonden. Anderen daarentegen wel. Anderen vonden dat ik ‘dik’ was geworden, dat ik moest afvallen en ga zo maar door. Ter illustratie: ik woog 60 kilo… Ik was alleen maar dolgelukkig en ik had de tijd van mijn leven. Nu ik weer in 2019 ben en in die croissant bijt, voel ik me weer zoals toen: onbezorgd, de wereld aan mijn voeten en vrij als een vogel.

Het raakte me niet

Als ik zo zit te mijmeren, vraag ik mezelf sowieso af wat er nou zo erg was. Het was overduidelijk dat ik plaatselijk wat volume had vergaard door me tegoed te doen aan allerlei lekkers. Toen mijn broek echt niet meer paste, kocht ik er gewoon eentje in een maat groter. Opmerkingen van anderen deden me gelukkig niks. Gelukkig, omdat zulke opmerkingen ook een heel ander effect kunnen hebben en je daardoor onzeker kunt worden. Je niet genoeg kunt voelen, of denken dat je ‘niet normaal’ bent. Het enige waar ik wel écht door getriggerd ben, is de opmerking van een man waarmee ik stond te praten die zei: ‘Sorry, ik raak steeds afgeleid, je borsten zijn enorm.’ Dat was voor mij het moment om voor een borstverkleining te gaan.

Met open armen

Het grappige is, dat ik destijds, met al die knapperige croissants op mijn billen, ongeveer evenveel woog als ik nu weeg. De verhoudingen waren gewoon een tikkeltje anders. Zo zie je maar dat het een momentopname is, en dat het ook verschillend is hoe je ernaar kijkt. Destijds was ik happy met mijn lijf, nu ook. Ik sta wel eens peinzend te kijken voor de spiegel als mijn broek wat strakker zit, maar realiseer me dan dat het de volgende dag weer anders kan zijn.

En die knapperige croissantjes op mijn billen in 2002? Die vlogen er vanaf toen ik terugkwam in Maastricht en fulltime in de horeca ging werken. Als ik er nu weer eens eentje eet, hoop ik van harte dat hij nog even blijft plakken, om me weer even dat meisje van 21 te voelen.

La vie est belle!

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.