Soms kijk ik naar de bloemenstoel in de woonkamer en stel ik me voor dat jij daar weer in zit. Met je lijf dat eigenlijk te groot is voor het compacte stoeltje. Met je hoofd tegen de leuning, terwijl je geconcentreerd naar je iPhone kijkt om het laatste nieuws in je op te nemen. Maar dan knipper ik met mijn ogen, waar inmiddels tranen in blinken, en is het beeld verdwenen. Je bent weg.

Twee jaar zonder jou

Vandaag is het twee jaar geleden dat we afscheid van je hebben genomen. TWEE JAAR! Ik ben stomverbaasd dat de tijd zo snel voorbij is gegaan en dat het tegelijkertijd een eeuwigheid lijkt sinds ik je voor het laatst heb gezien. Het gemis blijft, maar het rauwe verdriet is wat gesleten. Ik denk elke dag nog aan je. Soms lang, soms kort. Soms met een lach, soms barst ik in tranen uit.

Kleuterverdriet

Laurens mist je ook, ondanks zijn jonge leeftijd. Een tijdje terug lieten we hem ’s avonds laat nog even naar de wc gaan. Terwijl hij daar zat, begon hij ineens hartverscheurend te huilen. Met grote snikken en lange uithalen keek hij me verdrietig aan. ‘Wat is er liefje?’ vroeg ik hem. ‘Ik mis opa Jan zo erg mama,’ huilde hij. Mijn hart brak in een miljoen stukjes. Hij keek me aan en zei: ‘Opa Jan was mijn vriend. Vrienden mogen toch helemaal niet doodgaan?’ Ik tilde hem van de pot en nam hem in mijn armen. Samen huilden we om wat niet meer was en om wat geweest had kunnen zijn.
Ik legde hem uit dat je sowieso nooit meer beter had kunnen worden. Dat de stoute mannetjes in jouw lijf je al zo ziek hadden gemaakt, dat de goede mannetjes er niet meer tegenop konden. En dat het daarom misschien maar beter voor jou was dat je was overleden, omdat je nu geen pijn meer hebt. Het is voor zo’n klein mannetje allemaal nog moeilijk te bevatten. Ik bedoel, ik snap er zelf ook geen ene zak van hoe je gewoon ineens weg kunt zijn. Laurens kalmeerde en toen hij weer in bed lag besloten we om gekke en grappige herinneringen aan jou op te halen. Want, zo vertelde ik hem, je kunt iemand heel erg missen en heel erg verdrietig zijn, maar die pijn kun je wat verzachten door elkaar lieve en leuke herinneringen te vertellen.

Lachen door de tranen heen

Een paar minuten later lag er een kleuter naast me te gieren van de lach. Ik had hem verteld over die keer dat je met Etienne een kast in elkaar zette en dacht dat je met jouw 100+ kilo best even op een plank kon gaan zitten. Die plank dacht van niet en zei KRAK. Of die keer dat je een punt op de deur wilde markeren om er later in te boren. Dat markeren deed je uit gemak maar even met een beitel, omdat je geen zin had om een pen of potlood te pakken. Laten we het er maar op houden dat je niet de meest handige klusser was, maar wel eentje die elke klus met liefde aanpakte.
Laurens hield me nog steeds stevig vast en zijn tranen waren opgedroogd. ‘Dat was leuk mama. Ik vind het fijn om over opa Jan te kletsen. Morgen ga ik oma Else bellen.’ De volgende dag belde hij mama om de grappige verhalen te vertellen die hij de avond ervoor had gehoord. Samen lachten ze en mama vertelde ook nog wat leuke verhalen. Ik zag dat het zo goed was voor Laurens.

Je bent overal

We praten regelmatig over je, omdat ik heel sterk voel dat ik je zo in leven kan houden. Je bent overal. Soms ben ik ook heel erg boos. Want oh, wat zou ik graag met je sparren over mijn bedrijf. Jouw advies horen en je vertellen hoe goed het gaat. Jouw trotse blik willen zien. En je vragen hoe het ook alweer zit met pensioenen, ook al heb ik dat al honderd keer gevraagd.
Vanavond ga ik met mama uit eten en naar de musical Evita. Zo geven we deze moeilijke dag een gouden randje en blijven de tranen en de lachjes een beetje in balans. Ik hoop dat je ergens op een plek bent waar je vandaag met een trotse glimlach naar beneden kijkt. Trots op je vrouw, je kinderen en hun gezinnen die er toch weer iets van hebben gemaakt zonder jou. Dat was en is een flinke kluif, maar met kleine stapjes komen we er wel.

Dag lieve papa.

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

4 Reacties

  1. Wat een prachtig stuk, Bregje, tranen in mijn ogen hier! Sterkte vandaag. Ik hoop dat je samen met je moeder een fijne avond hebt.

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.