Je bent rijker dan je denkt…

Was het vorig jaar nog ijskoud op 27 februari, zo lijkt het vandaag wel alsof de lente als een olifant in de porseleinkast ons land binnenstormt…

Ik haal Laurens uit school en we fietsen samen naar de stad. De roodharige hunk is maandag jarig, dus er moeten cadeautjes gehaald worden.

De zon brandt aangenaam op mijn wangen en ik geniet van het fietstochtje. De spierpijn en fibromyalgie-pijn voeren nog een hardnekkige strijd om mijn aandacht, maar delven al gauw het onderspit door deze welkome vitamine D injectie.

Achter mijn rug kletst Laurens me de oren van mijn kop. Hij is aan het bedenken wat hij voor papa wil kopen. Misschien een warme trui of sjaal, dat lijkt hem wel wat. Maar eerst moeten we even wat gaan eten en drinken, vindt hij. Dan hebben we namelijk lekker veel energie om te winkelen, snap je.

We strijken neer bij Café Charlemagne op mijn geliefde Onze Lieve Vrouweplein. Het contrast is bijzonder: de buitenbar voor het aankomende carnaval wordt opgebouwd aan de ene kant, terwijl er aan de andere kant van het plein tafels en stoelen uit het café staan, bij wijze van geïmproviseerd terras. De sfeer is relaxed en Laurens en ik genieten met en van elkaar.

Even later lopen we hand in hand door de stad. Ik gloei van trots en liefde als ik naar die kleine kabouter kijk. We kopen leuke cadeautjes en besluiten dan om nog een ijsje te halen. Het is tenslotte een beetje lente. Op de trapjes van het stadhuis eten we ons ijsje op, terwijl we kijken naar de mensen die voorbij komen. Die kleine man geniet en ik ook. Tussendoor sturen we een foto naar papa, die aan het werk is. Kan hij toch een beetje meegenieten.

Na het ijsje verzucht Laurens:’Gaan we nu dan ein-de-lijk naar huis, mam?’

Mijn lijf is daar ook wel blij mee en zo fietsen we een kwartiertje later op de brug over de Maas. Ik werp nog een blik op de stad, die als een diva baadt in de gouden gloed van de februari zon.

Eenmaal thuisgekomen duiken we nog even de voortuin in. Sinds een jaar of twee staat daar een bankje, op een heerlijke zonnige plek. Waar menigeen dit associeert met bepaalde buurten waar het meubilair de hele zomer op de stoep staat, is het voor mij puur geluk. Ik kan in het voor- en najaar genieten van de warmte van de zon, terwijl Laurens lekker in de voortuin speelt.

Na een tijdje komen de achterburen voorbij en ze vragen of Laurens mee wil naar de speeltuin. Zijn blauwe ogen beginnen meteen te stralen. ‘Mag dat, mama?’ Hoe kun je daar nou nee tegen zeggen? Ik besluit om ook even mee te lopen en voor ik het weet zitten we met drie volwassenen heel relaxed in de zon op een bankje, terwijl de kinderen zich vermaken met zand, glijbanen en schommels. Er is even niets dat moet en niets dat belangrijker is dan dit.

Op dat moment realiseer ik me: echte rijkdom is dichterbij dan je denkt.

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.