Meer cliché ga je het niet vinden: Wijsheid komt met de jaren! Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik deze zin de wereld in slinger en toen ik dat onlangs nog deed, zette het me aan het denken. Want is het echt waar? Word je wijzer naarmate je ouder wordt?

Dromen zonder plan

Oké, ik neem even de proef op de som. Ben ik echt wijzer geworden in de afgelopen jaren? En dan bedoel ik niet alleen qua studies, maar in het leven? Toen ik 15 was zat ik nog op de middelbare school. Ik had net een glijer gemaakt en was niet geheel vrijwillig van 4 vwo naar 4 havo overgestapt. School, leren, huiswerk maken: ik vond het niet echt de allerleukste activiteiten. Alhoewel, het hele sociale aspect van de school vond ik dan wél weer interessant. Iets met hormonen. Ik was een spring-in-‘t-veld, ik wilde overal bij zijn en was maar zelden alleen. Omringd door vriendinnen dartelde ik door het leven. Puberdrama’s kwamen voorbij, net als kalverliefdes. Ik had weinig oog voor de toekomst en leefde – zoals ik het nu zie – bij de dag. Ik wilde dierenarts worden, maar dat ging niet meer door na mijn overstap naar de havo. Het werd de hotelschool en drie jaar later zou ik afzakken naar het mooie zuiden van Nederland, om nooit meer terug te keren naar het Brabantse land.

We spoelen even 23 jaar vooruit. (Au, drieëntwintig, dat doet best pijn!) Ik ben alles geworden wat ik niet had verwacht. Toen ik met mijn studie startte had ik een idyllisch beeld voor ogen: ik zou een hotelletje runnen aan de Franse kust. Later werd het een baan in de evenementenbranche die me trok. Om vervolgens na een aantal jaar in de horeca op mijn 23e op het callcenter van een grote telecomgigant te belanden. Hier dartelde ik negen jaar rond, waarvan acht met heel veel plezier. Nog steeds had ik geen plan en geen flauw idee wat ik nou écht wilde. Ik was behoorlijk naïef en ben daardoor regelmatig tegen de lamp gelopen, zowel op zakelijk als op persoonlijk vlak. Flexibel als ik ben krabbelde ik altijd weer op. Tot ik in 2012 een burn-out kreeg.

Leven na een burn-out

Als je denkt dat ik mijn burn-out als een life-changing event heb beleefd, heb je het mis. Oké, ik leerde een aantal mooie lessen, maar ik bleef een beetje naïef en stuurloos. Ik had besloten dat een carrière in HR bij me zou passen en startte met een opleiding Personeelsmanagement. Heel diep van binnen wist ik toen al dat het bedrijfsleven van de commerciële organisaties niet meer bij me paste. Toch ploeterde ik door. Want ik moest een goede baan hebben, dat hoorde toch zo? Het bleef knagen en heel langzaam werd het naïeve meisje wakker en begon ik anders naar de wereld te kijken. Door het bloggen, wat eigenlijk één groot dagboek vol hersenspinsels is, kreeg ik steeds meer inzichten. Ik leerde dat het oké is om jezelf een spiegel voor te houden en dat je nooit te oud bent om te leren. Hé, lees je dat? Daar kwam zomaar wat wijsheid boven water na die jaren.

In het diepe!

Op mijn 37e zag ik het licht. Nee, niet van een of ander geloof. Maar het licht dat stiekem al jaren in mij brandde. Ik zegde mijn baan op en sprong in het diepe. Ik kan je vertellen dat het een van de engste dingen is die ik ooit in mijn leven heb gedaan. Bye, bye, vast inkomen en hello eigen bedrijf! Reken maar dat ik in de eerste weken in lichte paniek verkeerde. Wat was ik eigenlijk aan het doen? Maar naarmate de tijd verstreek werd ik ook steeds zekerder van mijn zaak. Nu ik begin dit jaar mijn eerste ondernemersdip heb gehad, waarbij ik uitriep ‘Als het zo doorgaat, ga ik wel een baan zoeken!’ was het goed. Zoals een collega-ondernemer zei: ‘Nu ben je een echte ondernemer, gefeliciteerd!’

Dus, komt wijsheid met de jaren?

Als ik zie hoeveel nieuwe inzichten ik in de afgelopen jaren heb gehad en hoe ik heb geleerd om zelfreflectie toe te passen, is mijn antwoord op deze vraag een volmondig JA! Ik weet nu dingen die ik 10, 15 en 20 jaar geleden niet wist. Of niet wilde weten, dat kan ook. En ik vind het heerlijk om te beseffen dat ik nog iedere dag opnieuw bij leer. Dat er elke dag weer situaties zijn, waar ik mijn les uit kan halen. Grote en kleine lessen. En het is ook een geruststelling dat ik niet helemaal veranderd ben. Ik ben en blijf vanbinnen dat naïeve meisje, dat graag het goede in een ander ziet. Dat graag het beste wil voor de mensen van wie ze houdt. Dat soms heel erg onhandig is, maar wel altijd vanuit de beste bedoelingen.

Ik verheug me op alle wijsheid die de komende 50, misschien wel 60 jaar nog op mijn pad komt. Op alle nieuwe inzichten, wijze lessen en ontwikkelingen. En die grijze haren? Die neem ik dan maar voor lief…

Hoe ervaar jij dit?

 

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.