Onze baby kreeg een urineweginfectie en belandde in het ziekenhuis

Onze baby was 3,5 week oud toen de wereld even stilstond. Hij werd ziek en belandde met een urineweginfectie in het ziekenhuis. Hoe kwam hij hieraan en hoe beleefden wij deze periode?

Krampjes en verhoging

Na een pittige start hadden we qua slapen niet veel te klagen. Hij dronk regelmatig, om de drie uur en dat konden we samen goed opvangen, zodat we allebei genoeg slaap kregen. Dat veranderde toen we na 3,5 week onze eerste echte moeilijke nacht met hem hadden. Hij krijste zijn longetjes uit zijn lijf en we wisten niet wat we moesten doen. Ik checkte zijn temperatuur: 38 graden. Onwetend als ik was, dacht ik niet aan koorts, maar aan verhoging. Er gingen geen alarmbellen rinkelen. Hij zou wel krampjes hebben, dat verklaarde vast ook die enorm stinkende luier eerder die dag. Wist ik veel…..

Naar de huisarts

Na een kort nachtje leek het in de ochtend weer een beetje beter te gaan. Ik googelde wat op krampjes en verhoging, maar werd niet heel veel wijzer. Ik belde die ochtend de verloskundige om een middeltje voor de krampjes te vragen en heb toen niks gezegd over de koorts, het kwam gewoon niet in me op. Vervolgens app’te ik mijn schoonzus, een ervaren moeder van 3, of zij wist wat het kon zijn. Ze gaf aan dat ik bij twijfel altijd de huisarts moest bellen. Ik had Laurens inmiddels weer getemperatuurd en hij had inmiddels een temperatuur van 38,3. Hij was heel suffig en lag maar te huilen. Ik wachtte braaf tot de lunchpauze van de huisartsenpraktijk voorbij was en belde meteen om half twee. Om 14.00 uur zat ik samen met Laurens en mijn moeder, die inmiddels was gearriveerd voor een gepland bezoekje, bij de huisarts. Hij kon niets vinden en besloot om voor de zekerheid en ter geruststelling te overleggen met de kinderarts in het ziekenhuis. De kinderarts vond het zorgwekkend dat een baby van 3,5 week oud koorts had en wilde Laurens even zien. De huisarts zei nog: ‘Geen zorgen, vanavond zitten jullie weer samen op de bank.’

“Uw baby heeft een urineweginfectie.”

Hop, we stapten in de auto en reden meteen door naar het ziekenhuis. Ik had Etienne gebeld en hij was inmiddels vanuit zijn werk op de fiets gesprongen naar het ziekenhuis. Op de poli werd Laurens direct onderzocht en daar werd besloten dat ze hem een nachtje op zouden nemen ter observatie. Een hartverscheurende gedachte, want ik was in die paar weken nog nooit zonder Laurens geweest. Hij werd naar de medium care gebracht en daar begon het hele circus. Bloedprikken, allemaal plakkertjes op hem, ik dacht dat ik gek werd! Toen ze bloed afnamen uit zijn hieltje hing ik huilend boven hem, in een wanhopige poging hem te beschermen en gerust te stellen. Hij produceerde voor de tweede keer een poepluier waar de honden geen brood van lustten en dit was voor de artsen teken om verder te gaan zoeken. Ze zetten het een en ander op kweek. Laurens kreeg een bedje en wij reden naar huis om spullen te halen en wat te eten. Toen we ‘s avonds terugkwamen in het ziekenhuis bleek dat ze een bacterie hadden gevonden die een urineweginfectie veroorzaakte. Laurens kreeg een infuus met antibiotica toegediend en zou er met een dag of vijf weer bovenop zijn.

Geen moment van zijn zijde

We brachten onze dagen door op een stoel naast zijn bedje, te midden van zeven andere kindjes. Er was op die afdeling geen mogelijkheid om bij hem te slapen, dus reden we iedere avond naar huis. Mijn hart brak iedere keer als ik mijn baby daar achter moest laten. De sfeer op de afdeling was, ondanks al het leed, heel goed. We hadden wat contact met andere ouders, waarvan de meeste kindjes nog prematuur waren, dat was heftig om te zien.
We relativeerden erop los, zeiden tegen elkaar dat Laurens sterk was en hier ook weer bovenop zou komen en dat de andere kindjes een veel langere en zwaardere weg te gaan hadden.

Van vijf naar zeven dagen

Na een paar dagen bleek dat de eerder gestelde vijf dagen te kort waren om zeker te weten dat de bacterie opgesodemieterd was, dus werd de kuur verlengd naar zeven dagen. Het zitten op een stoeltje begon zijn tol te eisen. Ik was pas vier weken daarvoor bevallen en had daar de nodige fysieke klachten aan overgehouden. Maar ik kon het echt niet over mijn hart verkrijgen om Laurens lang alleen te laten, dus ik hing maar de hele dag bij hem. Etienne moest na een paar dagen weer aan het werk, dus was ik vooral bij Laurens. Na een paar dagen mochten we wel van de afdeling af, en hebben we heel wat meters gemaakt in en rond het ziekenhuis met onze kleine man in de kinderwagen.

Na een week konden we verhuizen naar de kinderafdeling, waardoor we ook om de beurt bij Laurens konden slapen. Dat was een fijne stap, want het zitten op die stoel begon me op te breken.

Verhuizen naar de kinderafdeling

Eenmaal op de kinderafdeling stortte ik volledig in. Ik zie mezelf nog zitten: in een grote stoel, met Laurens in mijn armen en ik durfde niet te bewegen. Ik kreeg een enorme paniekaanval en ik belde Etienne met de vraag of hij NU kon komen. De angst greep me naar de keel, ik was zo intens bang, dat er nog iets ergers met mijn lieve baby’tje zou gebeuren, dat ik bijna geen lucht meer kreeg.
Gelukkig was daar, naast de steun van mijn ouders, familie en vrienden, de goede zorg van de verpleegkundigen en de maatschappelijk werkster, waardoor ik in de dagen daarna weer wat lucht kreeg en de mist in mijn hoofd een beetje optrok. Door een strak ritme en voldoende rust heb ik de eindstreep gehaald. Laurens knapte enorm op door de antibiotica en sloeg zich er kranig doorheen. De zeven dagen werden er tien en uiteindelijk gingen de artsen voor een kuur van veertien dagen, in het kader van better safe than sorry. Ik ben ze daar nog altijd dankbaar voor, want sindsdien heeft Laurens nooit meer een urineweginfectie gehad. Geen idee eigenlijk of het daaraan ligt, maar ik geloof het graag. op de dag dat we naar huis mochten hebben we de vlag uitgehangen. De dagen daarna moesten we echt bijtanken en alles wat gebeurd was tot ons door laten dringen.

Hoe gaat het nu?

We zijn nog anderhalf jaar onder controle geweest bij de kindernefroloog. Laurens heeft verschillende scans en echo’s gehad en er is nooit meer iets gevonden. De oorzaak van de urineweginfectie hebben ze nooit kunnen achterhalen, waarschijnlijk was het gewoon domme pech. De eerste jaren ben ik ontzettend bang geweest dat hij weer ziek zou worden. Toen hij een paar jaar later een bacteriële infectie in zijn gezichtje kreeg was het wel even schrikken. Weer een tijd later belandden we weer in het ziekenhuis bij de uroloog. Gelukkig was dit allemaal loos alarm en nu hij ouder wordt, is de angst minder groot.

Geen roze wolk

Het heeft heel wat tijd gekost voor ik het hele ziekenhuisverhaal kon verwerken. Het was zo NIET hoe ik mijn eerste kraamweken had voorgesteld. Van een roze wolk is nooit sprake geweest en daar heb ik het erg moeilijk mee gehad. Zeker toen we besloten om het bij een kind te houden, raakte het me dat ik nooit meer de kans had op een fijne ervaring rondom de bevalling en de eerste weken van het ouderschap. Inmiddels heb ik dit allemaal een plekje gegeven en heb ik weer vertrouwen. Ik heb tijdens Laurens zijn ziekenhuisopname direct contact gezocht met de psycholoog die me ook hielp tijdens mijn burn-out. Dankzij die gesprekken kreeg ik weer wat lucht en kon ik mijn emoties een plek geven. Het heeft nog jaren geduurd voor de angst helemaal weg was. En als ik nu naar de foto’s van die periode kijk, schiet ik nog steeds vol. Het rauwe verdriet is weg, maar een litteken dat soms jeukt en trekt blijft altijd achter.

Als ik eraan denk hoe wij als gezin door deze tijd heen zijn gekomen, barst ik uit elkaar van trots. Het was zwaar, het was intens, maar het heeft ook een stevige basis gelegd. Ik ben iedere dag opnieuw ontzettend dankbaar dat dit hele hoofdstuk ver achter ons ligt en dat we een gezond en vrolijk kind hebben. ♥

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.