Column: Ik heb geen tijd om me te haasten

Na maanden van een normaal ritme, is een oude bekende weer terug. De avonddienst van de verkering. Dit betekent dat de avondspits voor mij is en dan gebeurt er iets onverwachts…

Ik werk overdag en haal een ietwat vermoeide kleuter uit school. Het was een stomme dag, vertelde hij me op weg naar huis, terwijl hij met een boos koppie naast me liep. Eenmaal thuis knapte hij wat op en zocht zijn rust op. Hij lag even later lekker te chillen op de bank, terwijl ik nog nog even doorwerkte aan de eettafel.

We eten samen en na het eten vraag ik hem: ‘Schatje, zal mama je naar bed brengen? ‘Hij kijkt me aan en antwoordt met de voor hem zo typerende kleuterlijke nonchalance. ‘Nee hoor, nog niet. Ik wil opblijven, want het is al weekend hè?’

Met stralende oogjes kruipt hij nu naast me op de bank. Hij nestelt zich in mijn armen en we kijken wat tv. First Dates is net begonnen en hij vraagt: ‘Is die taal Engelands?’ ‘Vinden die mensen elkaar lief?’ Hij vindt het reuze interessant.

Het is ineens stil en ik denk dat hij nog steeds geboeid naar de tv ligt te kijken. Tot ik na een tijdje een snurkgeluidje hoor… Ik lig half achter hem, dus gebruik ik wat acrobatische moves én de camera van mijn telefoon als spiegel. Mijn vermoeden wordt bevestigd, hij is als een blok in slaap gevallen.

Mijn praktische brein denkt: ‘Dit is niet handig! Ik wil opruimen en nog dit en dat en zus en zo doen!’

Mijn onderbuikgevoel antwoordt: ‘Wat kan er in hemelsnaam belangrijker zijn dan je grootste rijkdom, die in jouw armen ligt te slapen?’

Het antwoord is duidelijk en ik geef me helemaal over. Ik luister naar zijn diepe, regelmatige ademhaling en die mijn neus in die lieve, zachte haartjes. Ik kijk naar dat mollige kleuterhandje, dat hij op mijn been heeft gelegd. Het is goed zo. Ik heb toch geen tijd om me te haasten.

Als zijn vader een uur later thuiskomt doet hij zijn blauwe oogjes open. ‘Hoi papa! Ik mag opblijven van mama, cool hè?’