Column: Losse eindjes en zandzakken

Als je wilt vliegen, moet je ballast lozen. Vroeger gooiden ze vanuit een luchtballon gerust een paar zandzakken naar beneden, zodat de ballon hoger kon stijgen. Zo voelt het ook weleens in het leven. De ene keer knoop je wat losse eindjes aan elkaar, de volgende keer knip je ze af en weer een andere keer pleur je wat zandzakken naar beneden…

Chaos & creativiteit: a match made in heaven

Chaos en creativiteit gaan hand in hand, sterker nog: in mijn chaos stroomt de creativiteit vaak heel lekker. Dit heeft echter ook een flinke keerzijde. Want: chaos = veel losse eindjes en honderdmiljoen dingen op mijn bord. Een beetje als het bord van een gemiddelde Rus in een All inclusive resort in Turkije.

Omarm je inner chaoot

In de bijna zes maanden waarin ik nu zelfstandig ondernemer ben, zoek in continu naar een goede balans tussen chaos en structuur. Waar ik eerst nog vocht tegen de chaos en wanhopige pogingen deed om structuur te krijgen, omarm ik mijn chaos nu en buig ik het om. Door niet meer te vechten tegen de chaos, maar door het juist de accepteren, krijg ik automatisch meer rust. En vanuit die rust ontstaat vanzelf een soort routine.

Weg met de losse eindjes

Het is ook fijn dat ik er tegenwoordig veel beter in ben om losse eindjes aan te pakken. Je kent het vast wel, dat ene mailtje dat je steeds in je map ‘to do’ laat staan, om er vervolgens niets mee te doen. Of die ene afspraak, waar je op de een of andere manier een beetje tegenaan hikt. Ik plan ze nu gewoon in óf ik zeg eerlijk tegen de andere partij dat ik het niet wil. Ik schreef al eens eerder over minder denken en meer doen. Langzaam wordt het een gewoonte, al val ik ook nog weleens terug in mijn oude luie modus.

Zandzakken overboord

Deze week gooide ik in rap tempo een aantal zandzakken uit mijn luchtballon. Het is eigenlijk bizar hoeveel een mens (soms onbewust) met zich meesleept. Als ik iets heb geleerd in het afgelopen jaar, is het wel dat ik zelf en niemand anders, verantwoordelijk ben voor hoe ik me voel. Dat ik zélf de keuze heb om bepaalde projecten aan te nemen, contacten te onderhouden of gedachten toe te laten.

Sinds ik dit inzicht een tijdje geleden kreeg, ben ik er heel bewust mee aan de slag gegaan. Ik ga je nu een heel persoonlijk voorbeeld geven dat je óf heel stom en raar vindt óf je herkent het en je jubelt, omdat blijkt dat je niet de enige bent…

Na een gezellige avond stappen met de nodige drankjes, word ik in de ochtend wakker. Ik krijg een grote glimlach op mijn gezicht als ik denk aan de lol die ik heb gehad met vrienden. Dan let ik even niet op en daar is het. Dat ellendige gevoel in mijn onderbuik. Het gevoel dat me – met de bijbehorende gedachten – vertelt dat ik ongetwijfeld allemaal stomme dingen heb gezegd. Dat ik mezelf vast belachelijk heb gemaakt. Dat mijn vrienden me helemaal niet meer leuk vinden.

In het slechtste geval bleef dit gevoel soms – ik lieg niet – een dag of vier, vijf hangen. Dat is bijna een week! Een week waarin ik bezig was met dingen die in mijn hoofd bestonden. Dingen die ik zelf voornamelijk in stand hield. Dingen die gebeurd waren en waar ik dus helemaal niets meer aan kon veranderen.
Gelukkig kon ik dit steeds weer goed bespreken met Etienne en hij leerde me stap voor stap om dit te relativeren. En oefening baart kunst, want inmiddels heb ik er nog maar een héél klein beetje last van.
Een tijdje terug was ik op een verjaardag, waar dit onderwerp ook ter sprake kwam. Een van de vrouwen waarmee ik sprak, herkende dit helemaal! Zij was inmiddels al zover dat ze er geen last meer van had, maar de herkenning betekende heel veel voor mij. Zie je nou dat ik niet de enige ben?

Vliegen met pieken en dalen

Goed, ik heb dus geleerd om losse eindjes af te knippen. Ik heb geleerd om zandzakken over de rand te gooien. En ik maak me minder druk om wat is geweest. Het is een enorme bevrijding, die smaakt naar meer. Want hoe groot de stappen ook zijn die ik heb gezet, ik ben er nog niet. Valkuilen zijn rotzakken, voor je het weet lig je er weer middenin met je poezelige billetjes.

Ik zweef steeds hoger in mijn luchtballon, terwijl ik af en toe een zandzak overboord gooi, een touwtje afknip en heel af en toe aan de andere kan weer een nieuwe zandzak binnenhaal. Want laten we wel wezen, als je alleen maar op de zelfde hoogte rondzweeft wordt het ook maar een saaie boel.

Oké, vertel! Herken je mijn verhaal of onderdelen ervan?

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.