Column: Prikkels

‘Hoi schat, hoe was het?’ Etienne kijkt me verwachtingsvol aan als ik rond een uur of tien ‘s avonds de woonkamer binnenstap. ‘Het was fantastisch, maar ik kan ook wel janken…’

Ik kom net terug van een event. Een dag vol waardevolle informatie, oude en nieuwe contacten en een flinke reistijd. Het recept voor een geslaagde dag. Maar ook het recept voor een dag vol prikkels.  Ik ben van binnen verdeeld in twee kampen: kamp Euforie en kamp Uitputting. Klinkt wellicht wat dramatisch, zo voelt het niet. Events als deze kosten me gigantisch veel energie en daar betaal ik een prijs voor.

Tien jaar geleden was het wel anders, toen kon ik niet genoeg prikkels krijgen. Ik plande gerust 3 afspraken op één dag, was van ‘s ochtends tot ‘s avonds in de weer en wilde vooral niks missen. Nu denk ik: HOE DAN?? Want als ik datzelfde geintje nu flik, kan ik er de klok op gelijk zetten dat ik de drie dagen daarna gevloerd ben. Ik kan niet meer zo goed tegen prikkels.

Prikkels zijn behoorlijk ongrijpbaar, ik kan je niet uitleggen wat het nou precies is, toch waag ik een dappere poging. Ik ben gevoelig voor signalen, voor spanningen en emoties van anderen en voor geluid en licht. Ik voel bijvoorbeeld heel vaak aan hoe de vork in de steel zit, zonder dat iemand dat uitspreekt. Die onderhuidse spanningen of het gevoel dat er iets niet klopt, vreten best wat energie. Daarnaast zijn drukke feestjes, dagen waarop ik met meerdere mensen gesprekken voer en events met veel informatie voor mij een vloedgolf aan prikkels. Ik absorbeer het allemaal, omdat het buitensluiten van de prikkels (nog) niet altijd lukt. Het gevolg? Ik ben een soort volgezogen spons die twee keer zoveel weegt als in lege toestand.

Terwijl ik naast mijn lief op de bank plof begin ik te vertellen over wat ik heb meegemaakt. Hoe fijn de gesprekken waren, wat ik heb geleerd en hoeveel ik heb gelachen. Hij kijkt me aan en zegt: ‘Je bent gesloopt, maar wel gelukkig gesloopt.’ Daarmee slaat hij de spijker op zijn kop. Ik heb intens genoten van deze dag, ook al weet ik wat het gevolg ervan is. Tranen zitten hoog en ik weet niet zo goed wat ik met mezelf aanmoet. Er zit zoveel informatie in mijn hoofd, in mijn lijf, dat moet ergens naartoe.
Gelukkig is daar mijn roodharige hunk die me even laat uitrazen, vertellen, showen, jubelen en alle emoties die er verder nog uit moeten. Een uurtje later stap ik een stuk rustiger in mijn bed. Terwijl ik wegzak in een diepe slaap beginnen de prikkels aan een grande finale. Alles wat nog verwerkt moet worden grijpt zijn kans en houdt me in mijn dromen bezig.

Als ik de volgende ochtend wakker word voel ik me al beter. Het scheelt dat ik me er tegenwoordig van bewust ben wat deze prikkels met me doen en hoe ik ermee om kan gaan. Oké, het lukt de ene dag beter dan de andere, want ik ga nog weleens flink de mist in door tóch een extra afspraak te plannen. Of door ergens naartoe te gaan, waarvan mijn onderbuik op voorhand al heel hard NEE roept. Dan betaal ik na afloop de rekening en moet ik even pas op de plaats maken.

Terwijl ik terugdenk aan die fijne dag, mijmer ik nog wat over mijn prikkels. Het is maar een gek fenomeen eigenlijk. Het is niet tastbaar, dus ik kan niet even aanwijzen wat ik heb. Dan is een gebroken been soms nog makkelijker, als je wilt uitleggen waarom je out of order bent.
Ik nestel me op de bank met een kop thee en voel mijn spons langzaam leeglopen, tot ik weer zo licht als een veertje ben en terugdenk aan die dag met een gouden randje.♥

Herken je mijn verhaal?