Het is tegenwoordig een hip begrip (ha, dat rijmt!): me time! Tijd voor jezelf. Tijd waarin je jezelf met niemand anders bezig hoeft te houden. Tijd om je batterij op te laden. Ik zie de ene na de andere challenge voorbijkomen op social media, waarbij vrouwen kunnen leren om meer tijd voor zichzelf in te plannen. Ik vraag mezelf dan weleens af of ik nou zo gek ben, want ik neem regelmatig tijd voor mezelf. Me time, het is niet zo moeilijk als je denkt…

Nood breekt wet

Er zijn een aantal eigenschappen waarmee ik het mezelf in het verleden knap lastig heb gemaakt. Denk aan perfectionisme, de drang om alles onder controle te hebben en pleasegedrag. Hierdoor was ik vaak meer bezig met anderen dan met mezelf en het is dan ook niet heel verrassend dat ik in 2012 een burn-out kreeg. In de eerste maanden, waarin ik niet anders kon dan aan mezelf denken, leerde ik dat de wereld ook doordraait zonder mij. Hard maar waar. Langzaamaan kwam ik tot het inzicht dat je best wat gas terug mag en kunt nemen. Zo dook ik regelmatig met een boek in bad, ging een stukje wandelen of later, toen ik me weer wat beter voelde, sprak ik af met vriendinnen.

Balans is de sleutel

Etienne en ik zijn allebei types die graag thuis zijn. Een beetje aanrommelen, een serie kijken, wat kletsen… het hoeft allemaal niet zo spannend. Tegelijkertijd hebben we een leuk sociaal leven en komen we regelmatig onder de mensen. Hierin is balans wel de sleutel, want bij teveel van het een, dan wel het ander, word ik ongedurig. Als we teveel buiten de deur zijn geweest verlang ik bijna smachtend naar avonden in mijn pyjama met de gordijnen dicht. En na een of twee pyjamadagen vlucht ik bijna naar buiten. (Het is ook nooit goed hè?)

Onderdeel van mijn leven

Goed, maar even terug naar die me time. Ik vraag me dus weleens af of ik daarin nou echt zo vreemd ben. Want ik hoor en lees regelmatig dingen als: ‘Een boek lezen? Daar heb ik echt geen tijd voor!’ of ‘Ik ben al blij als ik vijf minuten alleen op de wc kan zitten!’ Ik zit elke dag meerdere keren alleen op de wc, lees gemiddeld een boek per week en kom voldoende toe aan mezelf. Hiermee wil ik mezelf absoluut niet op de borst kloppen of anderen veroordelen, het is voor mij gewoon een onderdeel van mijn leven. Misschien denk je: ‘Jij hebt makkelijk praten met één kind!’ Ik weet het niet, want ik ken genoeg vrouwen die ook één kind hebben en toch zelden tijd voor zichzelf lijken te hebben. Sterker nog, zelfs vriendinnen zonder kinderen roepen regelmatig dat ze het zo ontzettend druk hebben. Uiteraard snap ik dat een gezin met meerdere kinderen ook meer drukte met zich meebrengt. Toch weet ik niet beter dan dat mijn moeder met drie kinderen ook regelmatig met een boek op de bank zat of afsprak met vriendinnen. Het is dus niet onmogelijk.

Perfectionisme

Wat me opvalt is dat perfectionisme van grote invloed is op het al dan niet nemen van tijd voor jezelf. Door de tijd waarin we leven, met social media als grote (hoofdrol)speler, lijkt het wel alsof alles perfect moet zijn. Je huis moet continu Pinterest perfect zijn, het eten moet voldoen aan de laatste trends en gezondheidseisen en je kinderen mogen zich geen seconde vervelen. Hier merk ik al meteen op dat geen van deze punten (meer) van toepassing is op mijzelf. Ik doe elke dag mijn best om het huis op te ruimen, dit mislukt minstens zo regelmatig. Ik maak een weekmenu met simpele, voornamelijk gezonde gerechten, maar ik gooi net zo lief een diepvriespizza in de oven na een lange werkdag waarop we alle drie afgedraaid zijn. En Laurens kan prima alleen spelen, ik ben nooit ingehuurd als 24/7 entertainment team. Met die laatste uitspraak zal ik ongetwijfeld wat nekharen overeind doen springen. Onthoud dan voor je op je toetsenbord gaat rammelen: ieder doet het op zijn of haar eigen manier en er is geen goed of fout. Ik ben gewoon niet zo’n mee-speelmoeder, nooit geweest ook, we doen samen graag andere dingen zoals wandelen, filmpje kijken en lekker ergens wat gaan eten.

Al doende leert men

In de afgelopen jaren ben ik door schade en schande wijs geworden. Mijn eerste jaar als moeder was heftig. Eerst belandde mijn kersverse baby in het ziekenhuis, waardoorbij mij een sluimere depressie als een wervelwind ons leven binnenvloog. Toen ik daar na bijna een jaar enigszins van genezen was, bleef ik jaren klooien met fysieke klachten. Als klap op de vuurpijl kreeg ik de diagnose fibromyalgie. Genoeg ingrediënten voor een soapserie zou je denken toch? Door deze gebeurtenissen en het effect dat ze op mij hebben (gehad), leerde ik dat tijd voor mezelf cruciaal is. Als ik maar door dender, terwijl ik de hele wereld probeer te pleasen en alles perfect wil doen, kun je de klok erop gelijk zetten dat het mis gaat. Al doende leert men, dus huppel ik tegenwoordig in plaats van denderen, ik zeg regelmatig NEE en imperfect is ook prima. Want perfect, dat is net zoiets als een unicorn als je het mij vraagt: niemand heeft het ooit in het echt gezien, maar we willen het allemaal.
Ik ben gezegend met een man die me hier volledig in steunt en ik ben me er terdege van bewust hoe waardevol dat is. Hij geeft me de ruimte die ik nodig heb en dat doe ik andersom ook bij hem. Het mes snijdt tenslotte aan twee kanten. Wil hij op mannenweekend? Lekker gaan. En als ik een avond weg ben, heeft hij zijn eigen me time, want dan kwebbel ik niet de hele tijd tegen hem aan: iedereen blij! (Zoals hij zelf zegt: ‘Het is soms ook gewoon heel fijn om even alleen te zijn!’)

Pure noodzaak

Die me time is dus niet alleen voor de lol, in mijn geval is het pure noodzaak. Want door mijn batterij op te laden, kan ik functioneren. Door de fibromyalgie heb ik veel pijn en daarnaast ook last van vermoeidheid en overprikkeldheid. Er zijn momenten dat ik Etienne half huilend aankijk, omdat ik dan met alle liefde nog van alles wil doen, maar mijn lijf het niet toelaat. Toegeven is op zo’n moment de enige optie en na een uur, een middag of soms een nacht rust kan ik er weer tegenaan. Het is zoals het is en door regelmatig ontspannende activiteiten te doen, heb ik de boel inmiddels aardig onder controle.

Het hoeft niet allemaal perfect te zijn

Ik zie vriendinnen en ook vrouwen die verder van me af staan vaak worstelen met tijd voor zichzelf. Ze hebben het allemaal druk (wie niet?) en denderen tegelijkertijd maar door. Om vervolgens verbaasd te zijn dat ze zo moe zijn. Ik geloof er echt in dat het een positief effect heeft als je af en toe stilstaat. Om bij te tanken, om even op adem te komen en om ruimte te creëren. Ruimte voor nieuwe ideeën, ruimte voor wat lucht en ruimte voor jezelf. Want die druk dat je maar zo snel en veel moet, wordt jou grotendeels door één iemand opgelegd: jezelf.

De wereld vergaat niet, heus!

Je hebt nu vast een miljoen redenen om nu te zeggen: ‘Jij hebt makkelijk praten Breg, maar ik heb/ben/kan niet… (vul hier jouw reden waarom het niet lukt maar in).’ Dat klopt, het zullen voor jou ook allemaal legitieme redenen zijn, daar twijfel ik niet aan. Vergeet alleen niet dat er maar één exemplaar van jou is en dat je daar zuinig op moet zijn. En de wereld is nog nooit vergaan omdat jij de was een dagje hebt laten liggen, je kinderen een uurtje alleen speelden of je een afspraak afzei, omdat je er simpelweg te moe voor was. ♥

Herken je mijn verhaal? Plan jij makkelijk tijd voor jezelf in?

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

7 Reacties

  1. Wauw, goed verwoord dit. Ik heb zelf ook refelmatig dat de dingen niet gaan zoals ik dat zou willen omdat mijn lijf dan niet meewerkt. Mijn vriend zegt dan altijd: laat het los en geniet ervan dat je lekker op de bank mag zitten als je lijf dat wil. Ga dus niet vol zelfmedelijden en schuldgevoelens op die bank zitten, maar maak er het beste van met een boek of serie. Dat is in de loop der jaren een beetje mijn mantra geworden. Als het dan toch niet anders kan, kun je er maar beter van genieten!

    • Heel herkenbaar wat je schrijft! Ik kan er soms nog heel gefrustreerd van raken als mijn lijf niet meewerkt. Maar als ik me dan eenmaal heb overgegeven is het ZO lekker! <3

  2. Haha dit is precies waar ik nu mee worstel. Maar soms zit je er zó in, dat je ook even niet meer weet hoe je uit die denderende trein moet komen. Mijn baby houdt niet van slapen of alleen spelen dus me-time is écht even ver te zoeken hier. Maar als ze wat ouder is zal dat vast veranderen. Hoop ik :-).

    • Dan kan ik me voorstellen dat het pittig is, ik had de luxe dat Laurens goede dutjes deed (en zelfs soms nog doet), waardoor ik kon opladen. Hoop dat het voor jou ook verandert en je tijd voor jezelf kunt nemen. Je kunt nu al wel beginnen met kleine momentjes, even wat lezen, koken, wandelen, net wat je fijn vindt en waar je blij van wordt! Succes!

  3. Mee eens! Het is vaak geen kwestie van ‘geen tijd hebben’ maar ‘geen tijd ervoor nemen’. En misschien ook wel van te veel willen. Als je dan eens alleen thuis bent, wil je dat boek lezen, maar kan je ook die ene serie kijken, misschien nog wat huishouden/werken, óf lekker op tijd naar bed. Maar je kan maar één ding tegelijk doen, waardoor het lijkt dat je dan nergens aan toe bent gekomen.

    • yup, heel herkenbaar wat je schrijft: we willen zoveel tegelijk doen! Ik ben mezelf nu (heel langzaam) aan het trainen om 1 ding tegelijk te doen. Merk nu pas hoe dat multitasken in mijn systeem ingebeiteld zit! Komend weekend heb ik veel uren gepland om lekker te lezen en verheug me er nu al op! <3

  4. Pingback: Power Mom - Esther van Diepen - Breg Blogt

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.