Column: Gemis

Het zit in kleine gaatjes en hoekjes. Het zit in een meneer in de auto achter me. Het zit in de lucht. Het duikt ineens op, als ik even niet oplet. Het komt en gaat, zonder waarschuwing vooraf.

Rouw is een bijzonder fenomeen. Na het eerste ongeloof werd ik boos. Boos omdat ik het zo oneerlijk vond (en vind) dat juist mijn lieve papa er niet meer was. Boos omdat dit niet had mogen gebeuren. Boos omdat het gewoon stom is. Ik voelde me ook weleens schuldig als ik niks voelde, als ik niet verdrietig was. Later kwam dat verdriet regelmatig opduiken als een geest uit de fles. Onverwacht, rauw en overweldigend. Zo als die keer dat ik een rolletje pepermunt kocht. Nu is er vooral het gemis. Gemis om grote en kleine dingen. Gemis om wat niet meer is.

Na een tijdje, ik weet niet meer wanneer, nam de acceptatie het over. Ik accepteerde dat het was zoals het was. Dat het is zoals het is. Papa komt niet meer terug, hoe graag ik dat ook zou willen. Hij was er niet bij toen Etienne en ik trouwden. Hij kon me niet weggeven. Hij kon geen speech geven die eigenlijk nét iets te langdradig en een tikkeltje gênant was. Hij was niet de eerste om met me te dansen na de openingsdans. Deze gedachten vind ik nog steeds ondraaglijk. Terwijl deze woorden uit mijn vingers op het scherm stromen, stromen de tranen over mijn wangen. Het is niet in woorden uit te drukken hoe graag ik had gewild dat hij er nog bij kon zijn. Dat we dit met de complete familie konden vieren. Maar ik kan huilen, vloeken en smeken: het gaat never nooit niet gebeuren.

Het gemis is er ook als ik aan het werk ben. Papa was een man van adviezen, hij dacht graag mee en stond mij en mijn broers altijd bij met wijze raad. Er zijn regelmatig momenten dat ik hem wil bellen om te overleggen. Om te vragen hoe ik om moet gaan met een kwestie, hoe het nou ook alweer zit met pensioenen, ook al heb ik hem dat al duizend keer gevraagd. Om even te horen dat ik het goed doe en dat hij trots op me is.

Ik hou me vast aan het gevoel dat hij in de buurt is. Dat hij toekijkt en wel degelijk heel trots is. Dat hij heeft gejuicht toen Etienne op zijn knieën ging. Want wat vond hij dat prachtig, hij maakte er vlak voor zijn overlijden nog grappen over. Hele slechte grappen, dat dan weer wel.

Het gemis slaat me soms ineens weer in mijn gezicht. Zoals die ene keer dat zijn dubbelganger binnenkwam in een restaurant. Laatst reed er een auto achter me en ik keek in mijn achteruitkijkspiegel naar de bestuurder. Zijn gezichtsuitdrukking was precies die van papa. Op zo’n moment geloof ik graag dat het een teken is om me te laten weten dat hij er is. Tijdens een healing ontdekte ik dat mijn gevoel klopt. Hij is bij ons. Hij houdt ons gezin in de gaten. En dat is fijn. Want hoe verdrietig en vervelend het gemis soms ook is, het betekent ook dat we hem nooit vergeten en dat hij altijd bij ons is.

♥

Ik schreef deze column in 2018. In maart 2020 heb ik hem wat aangepast om hem opnieuw te delen. ♥