De bruiloft van Natasja | Van trouwen in Schotland naar een last minute bruiloft in eigen stad

Natasja trouwde in 1998 met haar grote liefde. Ze hadden prachtige plannen voor een droomhuwelijk in Schotland, tot het noodlot anders besloot…

Trouwen in Schotland

Begin 1998 besloten M. en ik te trouwen. Het huwelijk wilden we vieren in een kasteeltje in Schotland (Cromlix House, google het maar eens). Hoe romantisch….
Alles was geregeld, jurk al gekocht, alles in kannen en kruiken. In juni 1999 zouden we met familie en naaste vrienden naar Schotland gaan om daar te trouwen. Het leek te mooi om waar te zijn.
En ja….
Het bleek te mooi om waar te zijn.

Slecht nieuws en change of plans…

Eind juli 1998 kwam mijn moeder terug van haar vakantie. Ze had helse pijnen. Een paar dagen later vertelde ze dat ze uitzaaiingen had van kanker door heel haar lijf. Niets meer
aan te doen. En daar zat ik. Verbijsterd. Intens verdrietig. Maar ook met mijn trouwjurk en een gepland huwelijk in Schotland over een jaar dat zij nevernooitniet ging halen.
M. en ik hoefden elkaar maar een paar seconden aan te kijken na het horen van dit bericht: we besloten om zo snel mogelijk te gaan trouwen. Onze bruiloft vieren zonder mijn moeder? Nee, dat
zou geen feestdag worden. Raar hoe dat ging… in alle emoties dachten we allebei heel snel aan onze bruiloft. De dag na het slechte nieuws cancelden we de Schotland plannen en maakten we een afspraak op het stadhuis voor ondertrouw. Daar hoorden we dat we wettelijk gezien nog 14 dagen moesten wachten tot we mochten trouwen.
14 dagen! Met een moeder die met de dag zieker werd! Het kon helaas écht niet korter. Maar ook slechts 14 dagen om een bruiloft te regelen. Hoe dan?
En 14 dagen waarin mijn moeder in al haar ellende uit kon kijken naar iets moois. (Ook daar ben ik achteraf zo dankbaar voor!)

Gaat het allemaal lukken?

We leefden in een regelroes met de vrees dat mijn moeder 4 augustus niet zou gaan redden… En toen werden er door vrienden, vage kennissen, familieleden zulke mooie krachten gebundeld!
Een zwager zorgde voor de bloemen, een kennis voor een filmverslag, weer een ander voor een trouwauto. Vrienden namen vrij om een trouwpak te gaan shoppen voor M. , een oom bood zijn
partyschip aan voor het feest en regelde daarbij nog taart, diner en receptie… echt geweldig! Dat iedereen om ons heen zich inspande om het de dag van ons leven te laten worden… in de weken
voor ons huwelijk, maar ook op de dag zelf, dat was een onvergetelijk warm bad! We voelden zoveel liefde van de mensen om ons heen.
Met spanning wachtten we de 14 dagen af. Mijn moeder werd zieker en zieker. Ik weet nog goed dat ik op één van die dagen voor ons huwelijk bij haar op bed lag. Ze gaf mij haar trouwring en ze vroeg ons of we ervoor zouden voelen om die als trouwring in ons huwelijk te gaan dragen. Zij had hem immers toch niet meer nodig, zei ze erbij…
We hebben daar geen seconde over hoeven twijfelen. We kochten voor M. nog een bijpassende ring erbij en hiermee waren ook de trouwringen geregeld. Uiteindelijk was het dan toch 4 augustus. Mijn moeder was erbij! Het was een mooie dag, vol liefde, vol belofte.

Liefde, geluk en afscheid…

Maar we waren ons ook zo bewust van haar afscheid. Alles wat ons lief was, was om ons heen. En alles wat ons lief was nam afscheid van haar. Ook haar ouders, haar schoonouders, broers,
zussen… wat moet dat onnoemelijk zwaar voor haar zijn geweest. Er was die dag ruimte voor alles. Ons geluk. Mijn moeders verdriet. Ons verdriet. Het verdriet van de mensen om ons heen. En dat was mooi.

Het moment na de ceremonie zal ik nooit vergeten. We waren met ons gezin en de ouders van M. naar een aangrenzend zaaltje gelopen om de felicitaties in ontvangst te nemen. Wat we hebben we staan huilen met elkaar. Tranen van geluk en van verdriet tegelijk… Tranen om wat we hadden. Tranen om zoveel liefde. Tranen om wat we kwijt zouden raken… In de zaal ernaast stond een hele rij mensen, een stoet vol liefde, te wachten, tot we uitgehuild waren en zij ons konden feliciteren. Het was een heel beladen, maar ook een heel mooi en waardevol moment.

4 augustus was de laatste dag dat ze uit bed is geweest. Twee weken later overleed ze.

De trouwring draag ik al 20 jaar met trots. Twee namen en twee data staan erin. De naam van mijn vader en de naam van mijn man. De twee belangrijkste mannen in mijn leven.S…. 08-07-1970 en M… 04-08-1998. En reken maar dat die ring me steun heeft gegeven op de wat moeilijkere momentjes.

Lieve Natasja, dankjewel voor het delen van jouw bijzondere verhaal. Ik heb wel een traantje weggepinkt toen ik het las.  <3

Wil jij ook jouw trouwverhaal delen op mijn blog? Stuur me dan een mailtje!