In 2012 kreeg ik een burn-out. Hij zeilde de hoek om met een keiharde rechtse die me in één klap K.O. sloeg. Ik krabbelde na een tijd weer op en vulde mijn rugzak met waardevolle bagage. Lange tijd was ik bang weer opnieuw geveld te worden, gelukkig is inmiddels is het vertrouwen in mijzelf teruggekeerd. Ik wil je graag vertellen wat ik heb geleerd van mijn burn-out…

Mijn burn-out: hoe het begon

Een burn-out krijg je niet zomaar. Zoals ik weleens tegen vriendinnen zeg: “Je krijgt hem niet gratis bij de boodschappen” In mijn geval zat ik al een tijdje niet lekker in mijn vel. Door verschillende vervelende voorvallen in mijn werk als leidinggevende, brokkelde mijn pantser steeds verder af. Ik had geen filter meer, prikkels kwamen keihard binnen en ik huilde om alles. Toen op een dag een van mijn vriendinnen totaal onverwacht overleed was het klaar. Ik was gevloerd en kon niet anders dan stoppen met alles waar ik mee bezig was.

Na een periode van rust begon ik met therapie. Dankzij de intensieve sessies, veel rust en de eindeloze steun van Etienne, familie en vrienden, krabbelde ik weer op. In de zomer van 2013, een jaar nadat ik uitgeschakeld was, lachte het leven me weer toe. Ik had inmiddels afscheid genomen van mijn werkgever en de toekomst lag voor me open.

Met dit boek creëer je een mindset die je meer rust geeft.

De gevolgen van een burn-out

Inmiddels zijn er weer een aantal jaren verstreken en nog altijd merk ik de gevolgen van mijn burn-out. Zo zijn er perioden waarbij ik goed op moet letten met drukte, prikkels en teveel verplichtingen. Ik word dan snel moe, emotioneel en krijg zelfs fysieke klachten als nekpijn, buikpijn en als het heel extraam is soms zelfs paniekaanvallen. Gelukkig heb ik er ook iets heel positiefs aan over gehouden, namelijk de extra antenne om signalen van overbelasting te herkennen. Ook leerde ik een aantal waardevolle lessen die ik nu graag met je deel.

Ik kan meer dan ik denk

Eén van de oorzaken van mijn burn-out was mijn drang om alles goed te willen doen. Voor iedereen. Als dit dan vervolgens niet lukte, was ik ervan overtuigd dat het aan mijn kunnen lag. Dat ik gefaald had. Dit is een linke valkuil, want hij zal nooit helemaal verdwijnen. Nu, al die jaren later, trap ik er nog steeds weleens in. Als ik dan voor mijn gevoel gefaald heb, recht ik mijn rug en sta weer op. Om door te gaan, omdat ik eigenlijk helemaal niet gefaald had, maar het gewoon even niet lukte. Een concreet voorbeeld is het bloggen. Er zijn dagen dat ik het niet meer zie zitten en het liefst de hele site offline haal. “Want ik kan toch niet schrijven!” Als ik dan vervolgens weer veel lieve reacties op een artikel krijg, of ik schrijf een stuk waar ik retetrots op ben, weet ik dat ik meer kan dan ik zelf denk. Ik schreef hier ook al weleens over in het artikel Niks mis met een beetje kwetsbaarheid.

Durf te falen

Ik hoef niet iedereen te pleasen

Oh boy, dit is nog zo’n mega valkuil. Mijn burn-out werd vooral getriggerd door mijn werk. Daar waar ik het iedereen naar de zin wilde maken, in mijn enthousiasme ideeën opperde en uitvoerde en vervolgens werd gezien als iemand die zich profileerde en hogerop probeerde te komen. Twee tegenovergestelde dingen in mijn geval, want ik had geen ambities om hogerop te komen of om mezelf in de kijker te spelen. Ik wilde gewoon mijn werk goed doen en iedereen tevreden houden. Een onmogelijke opgave in het werk, in het leven.In 2018 dreigde ik opnieuw in deze valkuil te stappen en bij de eerste signalen heb ik direct hulp ingeschakeld. Dankzij de coaching van De Personal Planner leerde ik om weer te kijken naar wat IK wil en belangrijk vind. Met als gevolg de start van mijn eigen bedrijf!

Ik heb inmiddels geleerd dat er altijd wel iemand is die mij niet leuk vindt, die het niet eens is met mijn werkwijze of ideeën of die ik nooit tevreden kan stellen. Prima, daar is ook niks mis mee, want ik vind zelf ook niet iedereen leuk. Ik merk dat ik minder gefocust ben op “iedereen” en me vooral richt op de mensen die dichtbij me staan. Dat is een stuk rustiger kan ik je vertellen!

Patronen doorbreken helpt om andere keuzes te maken!

Ik ben niet de enige

In een tijd waarin steeds meer mensen online delen wat ze bezighoudt, merk ik dat ook steeds meer mensen open zijn over burn-out en depressie. En dat is fijn. Natuurlijk bedoel ik daarmee niet dat al die mensen ook zo met zichzelf in de knoop zitten of hebben gezeten, maar wel dat er over gesproken wordt. Waardoor ik weet dat ik niet de enige ben die een periode heeft doorgemaakt waarin het leven niet zo vrolijk en gezellig was en soms nog is. Ik vind het ook prettig om erover te praten met ‘lotgenoten’, om van elkaar te leren en elkaar te helpen als het even niet gaat.

Ik durf NEE te zeggen

Oh mensen, nee zeggen is soms zo lastig hè? Je bent bang dat iemand boos op je wordt, dus zeg je voor de lieve vrede maar weer ‘ja’, tot je ineens tot je nek in het werk zit. Of je plant drie afspraken op een dag, omdat je jouw vriendinnen niet teleur wilt stellen. Ik heb geleerd dat er niks mis is met ‘nee’ zeggen en dat de ander er negen van de tien keer begrip voor heeft. Voor mij is het belangrijk dat ik ‘nee’ zeg om de juiste redenen, bijvoorbeeld omdat ik moe ben en merk dat ik moet bijtanken of omdat ik ergens écht geen tijd voor kan maken. En niet omdat ik iets niet wil, omdat ik me wil verstoppen voor de wereld, wat vaak een teken is dat ik weer tegen mijn grenzen aanloop en ik dan juist leuke dingen moet gaan doen om te ontstressen. Ik heb gelukkig fijne mensen om me heen die feilloos aanvoelen wanneer ik nee zeg om welke reden.

Ik weet waar mijn grens ligt

Daarover gesproken: wat van grote invloed was op mijn burn-out was het gebrek aan grenzen. Ik ging maar door, ik zei geen ‘nee’, voelde niet aan wanneer ik te ver ging. Door een reeks aan ingrijpende gebeurtenissen, waaronder het overlijden van mijn lieve vriendinnetje, kiepte ik om. Op dat moment was ik volledig lost en moest weer opnieuw beginnen. Ik heb gaandeweg geleerd om mijn grenzen te herkennen en, nog belangrijker, doe er alles aan om ze te bewaken. Daarom ben ik nu ook zo blij dat ik nu alle vrijheid heb om mijn eigen tijd in te delen, te werken wanneer ik op de top van mijn energie zit en hoe ik zelf kan bepalen welke klussen ik aanneem. Hierdoor werk ik vanuit mijn kracht en niet vanuit de verwachting van een ander. Ik ben ontzettend dankbaar voor de lessen die ik in de afgelopen jaren heb geleerd. En ook al is het niet 365 dagen per jaar feest, ik weet nu hoe ik met mezelf en mijn valkuilen om moet gaan. En als ik er onverhoopt toch een keertje in val, heb ik een fijne groep met de mooiste mensen om me heen die me er met alle liefde weer uit takelen…

Ik hoop dat mijn lessen ook voor jullie waardevol zijn. Als je nog vragen hebt of je wilt over jouw ervaring praten: stuur me gerust een mailtje!

Vijf lessen die leerde na mijn burn-out bregblogt.nl

Dit artikel verscheen eerder op mijn blog op 5 juni 2016. In 2018 heb ik het aangevuld mijn ervaringen van de afgelopen jaren.

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

34 Reacties

  1. Mathiske's mama blog Antwoord

    Herkenbaar, nee zeggen, niet iedereen pleasen, dat is zo lastig. Hoewel het erg fijn is om voor jezelf te kiezen als dat moet

  2. Mooi stukje! Ik vond het echt een wereldondergang, de burnout waar ik een paar jaar geleden in raakte. Maar achteraf zie ik juist heel veel voordelen, ik heb mezelf echt beter leren kennen.

  3. Mooi geschreven! Met ‘nee’ zeggen heb ik het wel moeilijk. Als ze me vragen om te wisselen ofzo, dan vraag ik mij altijd af waarom ik niet nee zou zeggen. Ik heb amper iets om naar te kijken. Wat ze intussen natuurlijk wel al weten op het werk, en mogelijks misbruiken.
    Daar heb ik dus nog wel een leerschool.. Maar hoe pak ik het aan hé? Want soms kan ik het dan inderdaad wel vervloeken dat ik langer werk dan voorzien, omdat ik moe ben..

  4. Mooie blog mop. Gelukkig niet herkenbaar voor me. Maar herken het wel in vriendinnen van me. Ik ga er vanuit dat jou zoiets nooit meer gebeurt!

  5. Lieverd je bent een topper! Ik vind je een prachtige positieve vrouw en vind het ontzettend knap dat je je zo bloot durft te geven vandaag. Dikke knuffel! X

  6. Heel mooi geschreven en dapper om het zo online te gooien! Super van je dat je nu grenzen kent en aangeeft.

  7. Aukje Leermakers Antwoord

    Sorry, dat was een hele korte reactie, maar het is zo ontzettend herkenbaar. Fijn dat je er steeds beter mee om kunt gaan. Al is dat vast niet altijd even gemakkelijk.

    • Dankjewel Aukje! Het is inderdaad niet altijd makkelijk, maar merk wel dat ik steeds sterker word. Een zwangerschap en bevalling zijn nou ook niet echt bevorderlijk geweest voor het hele gebeuren door al die hormonen haha!

  8. Geweldig toch dat je zo´n ervaring hebt kunnen ombuigen naar iets positiefs, want je hebt er wijze lessen van geleerd. Nee zeggen en grenzen stellen komen me bekend voor, gelukkig heb ik daar niet zo´n moeite mee 🙂 Mensen teleurstellen en vooral mezelf, uhh jaaaaa, dat vind ik een lastigere.

  9. Oei, sommige dingen zijn zeker herkenbaar maar gelukkig is het bij mij nooit zover gekomen. Vooral het “nee” zeggen en het over mijn grenzen gaan zijn nog steeds wel een dingetje…

  10. Pingback: Let's talk about stress baby! - Breg Blogt

  11. Lijken me zeker goede tips! Grenzen aangeven vind ik ook lastig, ook een beetje omdat ik soms teveel wil pleasen 😉 Maar ja, bewustwording is volgens mij het halve werk. Ook heftig zeg van je vriendin, kan me voorstellen dat dat er behoorlijk inhakt.

  12. Ik sluot me bij Nicole aan, hoewel het rete kut is leveren dit soort donkere periodes vaak ook veel inzichten op. Het leren nee zeggen inderdaad, het herkennen van de signalen. Zo knap van je hoe je hier uit bent gekomen en hoe je daarna je tips deelt met anderen. Ze zijn stuk voor stuk allemaal zo waar.

  13. Pingback: Me time, het is niet zo moeilijk als je denkt! - Breg Blogt

  14. Zo herkenbaar! Mijn eerste burnout was 4jaar geleden, maar blijkbaar had ik er nog niet veel lessen uit getrokken. Want vorig jaar heb ik mijn tweede burnout gehad. Deze keer nog erger, was compleet out! Ik kon niets meer, precies een kortsluiting in mijn hoofd. En deze keer heb ik mezelf zelfs laten opnemen om tot rust te komen en mij te laten helpen om terug recht te kunnen komen. Dit door middel van therapie, vooral weerbaarheidstherapie en relaxatie. En terug een balans vinden en mijn grenzen te leren herkennen. Nu besef ik wel dat ik mijn kwetsbaarheid moet aanvaarden en moet luisteren naar mijn eigen gevoel. De ene dag is idd de andere niet. En dit vind ik nu niet zo erg meer. Ik heb al een lange weg afgelegd ondertussen en weet ook dat ik elke dag bijleer over mezelf door die burnouts. Ik leef veel bewuster nu en geniet veel meer van de kleine dingen in het leven. Alles begint met het omarmen van je diepere zelf en je eigen grenzen te stellen om jezelf gelukkig te maken. Want je kan pas een ander gelukkig maken als je gelukkig bent met jezelf. Dus het heeft idd geen zin om een ander te plezieren om een goed gevoel te krijgen. Dit werkt toch vroeg of laat tegen jou he. Jou blog vond ik heel mooi verwoord. DANK U….

  15. Pingback: Column: Dankbaar - Breg Blogt

  16. Anita Mentink Antwoord

    nou, het is inderdaad alsof ik mijn eigen verhaal lees…
    maar na scheiding, 4 verhuizingen, verandering van baan kwam na 3 jaar de klap…mijn ex overleed en ik kon toen mijn overlevingsmodus uitzetten(hij had NPS)
    vooral niet willen falen, aardig overkomen naar anderen, droeg alle verantwoording.
    Mijn lichaam zei ineens HO….
    drukte ,prikkels (heb dopjes op maat laten maken) nee leren zeggen en vooral grenzen aangeven…. mijn hoofd wil nog teveel, maar ik leer nu na 10 maanden wel naar mijn lichaam te luisteren. Heb ook NET-therapie gevolgd (lichte vorm van PTSS had ik) en nu maar een cursus mindfulness van ggz.
    ik ben gelukkig positief ingesteld, dus neem mijn tijd… (ik ben 56 jaar)
    wil weer lekker kunnen wandelen, nu ben ik na 30 tot 45 minuten al moe…
    ach…wat zegt één of twee jaar herstel op de rest van je leven??
    Carpe Diem
    misschien ook wel een fijn om met wat lotgenoten contact te hebben?
    groetjes Anita

  17. Pingback: Ik kan echt heel slecht ruzie maken - Breg Blogt

  18. Pingback: Ik was advocaat, nu ben ik mezelf - Judith Noordzij - Breg Blogt

  19. Pingback: Onze droomvakanties naar Alicante, Zeeland en Lefkas - Breg Blogt

  20. Pingback: Wijsheid komt met de jaren...toch? - Breg Blogt

  21. Pingback: Persoonlijk: hoe is het met de herfstblues? - Breg Blogt

  22. Pingback: Zo houden wij het leuk in de lockdown! - Breg Blogt

  23. Pingback: Ben je zzp'er? Check dan welke verzekeringen je nodig hebt! * - Breg Blogt

  24. Pingback: 10 jaar samen! - Breg Blogt

  25. Pingback: Ik ben trots! - Breg Blogt

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.