Over het algemeen schaar je jezelf graag in de categorie ‘Relaxte moeders’. Over het algemeen ja, dus niet altijd. Er zijn van die dagen, waarop iedere keer dat je ‘mama’ hoort, er een stukje kruit wordt toegevoegd aan een bommetje. Het mama bommetje…

Het begint vrij onschuldig. ‘Mama, kun je me even helpen alsjeblieft?’ Ha! Zowaar een volledige zin inclusief vraag, dat is beter dan ‘maaaaaamaaaaaaaa, jij moet het doen!’. Wat ‘het’ dan ook moge zijn, want vaak moet je daar eerst ook nog een actie á la Sherlock Holmes op loslaten. Als je niet snel genoeg reageert volgt gemiddeld nog 100 keer: ‘Mamaaaaa’. Van heel zachtjes tot bijna schreeuwend en net zolang tot je reageert.

Het is vaak wel eenrichtingsverkeer, want hoewel je als moeder wordt geacht om binnen 1 milliseconde te reageren, mag het kroost gerust alles wat je zegt of vraagt gewoon negeren. Het liefst structureel en langdurig.  Je kucht een paar keer om te testen of er überhaupt wel geluid uit je keel komt. Het kroost houdt koppig vol. Aankleden? Onzin! Mijn ontbijt opeten? Doe normaal, ik ben net aan het spelen dat ik een spacerider ben en je ziet toch dat ik naar Netflix kijk?

Lees ook: ‘Mama? mag ik een zusje?’

Plof. Plof. Plof. De brokjes kruit vallen langzaam in het bommetje. ‘Doe je alsjeblieft even je schoenen aan, dan zijn we op tijd op school.’ Stilte. ‘Joehoe, hoor je me?’ Stilte. Het zachte ploffen van het kruit verandert nu in het geluid van een pak rijst dat openbarst op je keukenvloer. Het bommetje vult zich razendsnel en er is geen stoppen meer aan. Terwijl je de crisis nog probeert af te wenden met een paar diepe ademteugen, weet je dat het een verloren strijd is. Voor je er erg in hebt hoor je jezelf schreeuwen:

‘IK. WIL. DAT. JE. $%^$%^&*^&. NU. JE. SCHOENEN. AANDOET!’

Grote blauwe ogen kijken je verschrikt aan. ‘Nou, mama! Je hoeft niet zo boos te doen, je maakt me verdrietig!’

Verrek, het kan praten en jouw eigen stem werkt ook prima! De bom is inmiddels gebarsten en de temperatuur is gedaald tot onder het vriespunt. Je haalt een paar keer diep adem, wurmt een stel kindervoetjes in een paar sneakers en trekt de deur achter je dicht. Tijdens de wandeling naar school voel je de kruitdampen langzaam optrekken. Het warme handje in de jouwe, het zachte kinderstemmetje dat vertelt over grote en kleine avonturen.

Meer lezen? Lieve moeder in de supermarkt

Er is een kus, een knuffel en nog een extra kus voor onderweg. Als je heel diep inademt ruik je vaag nog de geur van een ontploft bommetje. Terwijl je je voorneemt om de bom de volgende keer geen kans te geven, weet je dat het een loos voornemen is. Je bent tenslotte ook maar een mens.

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.