De bruiloft van… Merel | Pech, een verloren oom en racend naar het altaar

Merel is net als ik tekstschrijver en we hebben regelmatig contact met elkaar over vakzaken. Daarnaast zijn we allebei helemaal dol op trouwen en alles wat daarmee te maken heeft. Merel hoefde dan ook niet lang na te denken toen ze mijn oproep voor bijzondere trouwverhalen las. Tijdens haar trouwdag ging een heleboel mis, maar desondanks hadden ze een happy end! 

De schoonheidsfoutjes die mijn bruiloft perfect maakten

Ergens lijkt het gisteren, maar ondertussen is het alweer bijna vijf jaar geleden, mijn trouwdag. Ik ben denk ik iets te nuchter om te spreken van ‘de mooiste dag van mijn leven’, want ik probeer in iedere dag iets moois te zien. Maar dat mijn trouwdag een bijzondere en mooie dag was, dat is een ding dat zeker is. Maar om nou te zeggen dat het allemaal heel soepel verliep…

Een prinses met een slotgracht

Voor onze bruiloft kozen we een programma dat pas na vier uur zou starten. Een heel dagprogramma met ontbijt, lunch en weet ik veel wat was aan ons niet besteed. Dus de eerste afspraak van die dag was bij de kapper en visagist zo rond een uur of twee.  Uiteraard had ik een pukkel ter grootte van een rijksdaalder op mijn gezicht, maar dat mocht de pret niet drukken. Die ochtend hadden we al wel wat lawaai in de straat gehoord, maar we waren zo druk met het versieren van de tuin dat we daar niet echt erg in hadden. Totdat ik de voortuin in stapte en zag dat de hele stoep voor ons huis was opgebroken! Moest ik hier straks op mijn hoge hakken doorheen ploegen? Moesten de gasten die we thuis zouden ontvangen nu slootje springen in hun nette goed? Hier werd ik wel even zenuwachtig van. Gelukkig wist Robin verderop in de straat de werklui op te snorren en van hen een loopplank te ontfutselen, zodat er een mooi bruggetje ontstond over de mini-slotgracht. Eerste ramp omzeild.

Don’t rain on my parade!

Vervolgens gingen we verder met het klaarmaken van de tuin aangezien we vanaf half vijf een klein clubje naaste familie bij ons zouden ontvangen om samen met hen een broodmaaltijd te eten (en wat lekkere hartige taarten gemaakt door mijn moeder en een vriendin, direct een budget-tip!) Slingers, hartjesballonnen, lintjes, kleedjes, onze hele tuin, van het huis waar we net 2 weken eerder waren ingetrokken, fleurde ervan op. Maar wat was dat in de verte? Nee geen regen toch? Het zou juist een heel warme dag worden. Drukkend warm zelfs! Net toen we de laatste stoel op zijn plek hadden gezet kwamen de eerste druppels naar beneden. Konden we in allerijl alles weer naar binnen halen. Wat nu? De uitgenodigde familie zou wel in de tuin passen, maar niet in onze kleine woonkamer… Gelukkig waren daar ondertussen onze ceremoniemeesteressen en samen met hen verbouwden we de woonkamer en maakten we van onze eettafel een lopend buffet. En het bleef niet de hele tijd regenen waardoor we alsnog deels buiten konden eten. Ramp twee omzeild.

Het scheelde een haartje

Vervolgens was het tijd om me om te kleden, de eerste gasten stonden namelijk al voor de deur. Dus snelden mijn toen nog aanstaande man en ik samen naar boven om ons daar, lekker praktisch, samen om te kleden. Uiteraard had ik er niet aan gedacht dat opgestoken haar niet zo makkelijk door de halsopening van een jurk gaat als dat je graag zou willen. Dus stond ‘mijn verloofde’ nog even charmant mijn jurk over mijn hoofd te sjorren. Zennnn is anders, maar we konden er wel om lachen. Een schoonheidsfoutje, zullen we maar zeggen.

Een klapper!

Toen we samen naar beneden kwamen, liep het al tegen half vijf en de eerste gasten waren er dus al. Prima, strakke planning, niks mis mee. Maar het was wel wat stil vanuit het hoge noorden… Mijn schoonfamilie zou namelijk die ochtend vanuit Groningen richting Leiden komen, hier in een hotel inchecken en zich dan bij ons melden in de tuin. Maar we hadden nog niets gehoord, vreemd… Wat bleek: een van de auto’s had een klapband gekregen en ze stonden ergens halverwege te wachten op de wegenwacht. Neeeee! Welke auto? Vraag je je misschien af. Onze trouwauto! Mijn zwager zou ons rijden in zijn BMW. Maar die was dus ergens in the middle of nowhere gestrand. Na drie kwartier wachten konden ze uiteindelijk met een ‘thuiskomertje’ verder rijden. Maar dat was mijn zwager zijn eer te na, dus die is in Leiden nog naar de garage gegaan om daar een mooie nieuwe band onder de auto te laten zetten. En ondertussen tikte de tijd door…
Ramp nummer vier.

De verloren oom

Dan hadden we nog ‘de verloren oom’. Hij zou ook bij ons in de tuin komen eten, maar wij als bruidspaar hebben hem nooit meer gezien. Hij bleek te zijn gaan lopen (door de regen!) vanaf het centraal station, maar onderweg verdwaald te zijn. En pas na zes uur, toen wij al lang en breed op de fotolocatie waren aangekomen, volledig doorweekt bij ons huis te zijn aangekomen. Hebben wij niks van gemerkt, lekker rustig wel. Schoonheidsfoutje nummer vijf

Verborgen juweeltjes

Voor de foto’s hadden we bedacht deze te maken voor het gemeentehuis. Het gemeentehuis zelf is namelijk een heel mooi gebouw en gelegen in een parkje, ideaal voor een bescheiden fotoreportage. Alleen… het regende nog een beetje en het gras was flink nat. Na overleg met de bode mochten we de foto’s binnen in het gemeentehuis maken. Heel bijzonder! We zijn tot in de kamer van de burgemeester geweest en hebben prachtige foto’s genomen onder het koepeldak waar het licht prachtig doorheen scheen. Hier waren we anders nooit gekomen, een geluk bij een ongeluk. Na een poosje konden we alsnog naar buiten en zijn er nog sprookjesachtige foto’s gemaakt terwijl de damp van de regen opsteeg in de zonnestralen.

Tegen de vlakte

Terwijl de laatste foto’s werden gemaakt zagen we in de verte de eerste gasten al aankomen bij het gemeentehuis. Nog even en de ceremonie zou beginnen. We werden kort van tevoren naar een ruimte in het gemeentehuis geleid waar we samen met de ambtenaar van de burgerlijke stand mochten wachten tot iedereen op zijn plek zat en wij onze entree konden maken. Die ambtenaar was, heel bijzonder, mijn vader en die troffen we in het kantoortje aan liggend op zijn rug. Ja, liggend op het laagpolig tapijt, je leest het goed! Op de dag van onze bruiloft zat hij namelijk op de piek van zijn hernia. Staan en lopen ging amper en hij zat onder de pijnstillers. Aangezien hij toch zou moeten lopen van het kantoortje naar het altaar lag hij van tevoren op de grond, echt je bedenkt het niet.

  

Run away bride?

Zo laat mogelijk vertrokken we richting de trouwzaal, zodat mijn vader maar zo kort mogelijk zou moeten staan en wachten. Toen we de eerste klanken van It’s wonderful van Paolo Conte uit de trouwzaal hoorden opstijgen, trokken Robin en ik, met mijn vader in ons kielzog, een sprintje naar de twee stoelen vooraan. Niks geen vrome schreden, nee hollen alsof de duivel ons op de hielen zat! We konden van de anderhalve minuut muziek die we hadden uitgezocht zeker nog één minuut en twintig seconden genieten terwijl we al op onze stoelen zaten, een record!

Wat volgde was een prachtige persoonlijke ceremonie geleid door mijn vader half geleund tegen een zelf meegebrachte barkruk. Door de adrenaline vergat hij gelukkig even de pijn. We zijn heel dankbaar dat hij dit voor ons heeft kunnen en willen doen, ondanks de pijn.

Welkom op je eigen bruiloft

Na de ceremonie vertrokken wij als pasgetrouwd stel als laatste richting de feestlocatie, die op een paar minuten van het gemeentehuis lag. Alle gasten zouden daar dan al zijn, als het goed was met een hapje en drankje in de hand. Toen we aankwamen bij de zaal stond het ontvangstcomité van de gelegenheid al klaar met een dienblad met bubbels. Perfect zou je denken, alleen… ze leken niet helemaal door te hebben dat wij het bruidspaar waren. Woeps! We kregen een glas prosecco aangereikt en konden aansluiten in de rij… om het bruidspaar te feliciteren! Maar dat waren wij zelf!

Ik ben in een korte vrij simpele (maar prachtige!) witte jurk getrouwd, misschien zorgde dat voor de verwarring? Nadat we ons wat onhandig door onze gasten naar voren hadden gewrongen kwamen we uiteindelijk aan bij het begin van de stoet en konden we alsnog zélf de felicitaties in ontvangst nemen. Hierna barstte het feest los.

Eind goed, al goed. Het was een geweldige dag! ♥

Lieve Merel, dankjewel voor het delen van jouw verhaal! Een dag met een paar schoonheidsfoutjes, maar vooral veel liefde en humor.

Wil jij ook jouw trouwverhaal delen? Stuur me dan een mailtje!

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.