Nietsvermoedend stapte ik in de auto, de wereld lag aan mijn voeten en de Franse zon wachtte op me. Tot het moment dat er felle lichten bezit namen van mijn achteruitkijkspiegel…

We gaan terug naar het jaar 2010. Ik laadde mijn moeders Ford Ka vol met kleding, een dekbed en een krat bier. Ik stelde de TomTom in en mijn avontuur begon. Eindbestemming: de Franse Bourgogne, en dan de Morvan om precies te zijn. Doel van de reis: een familievakantie. Passagiers: enkel ondergetekende in een kek joggingpak. Ik was bijna 30, zo vrij als een vogeltje en kende geen angst. Zevenhonderd kilometer rijden in mijn eentje? Peanuts!

Terwijl ik mijn favoriete cd’s van René Froger, Pearl Jam en Madonna in willekeurige volgorde grijs draaide, zakte ik via Luik af naar Frankrijk. Op een gegeven moment lichtten er grote lampen op in mijn achteruitkijkspiegel. ‘Huh, wat is dat?’ dacht ik verward bij mezelf. Ik negeerde het en zoefde rustig verder. Toen er nog een aantal keer geseind was, begon ik me toch zorgen te maken. Ik stopte bij een tankstation en liep een rondje om de auto. Mijn lichten werkten, er lag geen tankdop op het dak en de auto zag er normaal uit. Enigszins gerustgesteld reed ik weer verder. De seinende truckers bleven nog steeds opduiken in mijn achteruitkijkspiegel. Opgelucht verliet ik bij Dijon de snelweg, om het binnenland in te rijden. Ik heb geen seinende trucker meer gezien.

Toen ik mijn vader een paar dagen later zag, vroeg ik hem of hij de auto wilde nakijken. ‘Want weet je papa, op de heenweg had ik steeds van die seinende truckers achter me!’ Mijn vader barstte in lachen uit en gaf me een knuffel. ‘Je weet toch wel dat het een gewoonte is dat truckers naar elkaar seinen, als ze elkaar in tegengestelde richting tegenkomen? Net als motorrijders elkaar groeten op de weg?’ Ik keek hem aan alsof hij een botsauto was en ik kon wel door de grond zakken. Zevenhonderd kilometer lang had ik me af zitten vragen wat er mis was met mij of mijn auto en dit bleek de oorzaak.

Augustus 2018. Ik rijd op de A2 naar het zuiden als er achter me weer driftig geseind wordt. Ik kijk naar de andere baan, maar daar zie ik geen enkele seinende trucker. Zou deze het dan wel tegen mij hebben? Hij remde af, bleef seinen en deed zijn rechter knipperlicht aan. Probeerde hij me nou dat tankstation op te lokken? ‘Ja doei, mafkees! Ik rij lekker door’ dacht ik bij mezelf. Laurens lag naast me te slapen en ik zag in mijn zijspiegels geen gekke dingen, er brandden geen vreemde lampjes op mijn dashboard en mijn lichten werkten gewoon. Ik reed door, maar wel met een lichte spanning in mijn lijf. Was er dan toch iets geks aan de hand? Niemand toeterde of seinde meer naar me, dus het zal wel aan die gekke trucker hebben gelegen.

Vijftig kilometer verder toeterde een andere automobilist naar me en hij gebaarde wat met zijn handen. Een lichte paniek nam opnieuw bezit van me. Was er dan toch iets aan de hand? Ik keek nog eens goed naar mijn dashboard en zag tot mijn grote verrassing dat mijn mistlicht aanstond. Door mijn zonnebril had ik dat totaal gemist. JOEHOE SUKKEL! Die enge, seinende trucker wilde me dus helemaal niet ontvoeren, hij wilde me behoeden voor een boete van 140 euro. De schat.

Met het schaamrood op mijn kaken schakelde ik het mistlicht uit en beloofde mezelf heilig om nooit meer te schikken van seinende truckers. Het zijn ook maar mensen.

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.

Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

3 Reacties

  1. Hahaha ik kan me je gevoel zo goed voorstellen. Wij hadden het gisteren met een Fryske boer die zijn steekwagen van zijn aanhangwagen liet vallen. Wij reden erachter en hij had het niet door, wij seinen, knipperlichten. Hij aan de kant, wij ernaast gebaren dat hij moest stoppen. Hij schrok zich rot! Uiteindelijk blij dat het was gelukt enzo maar voelde ook wel gek om te doen.

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.