Oudere echtparen slenteren voorbij het grote raam. Ze kennen geen klok meer, lijkt het wel. Aan de overkant staan ze voor de deur van de ANWB-winkel te wachten tot deze open gaat. Popelend van plezier om nieuwe matchende jassen te kopen of misschien wel een nieuwe afritsbroek.
Ze komen van alle kanten. Arm in arm, gemoedelijk kletsend. Men zegt dat dit de herfst of zelfs de winter van je leven is. Maar is het niet ook de zomer? De tijd waarin je niet meer hoeft te haasten? De tijd waarin de tijd niet relevant is?
Ik zit achter dat grote raam met een broodje voor mijn neus. Ik heb even tijd om te lunchen tussen twee afspraken in. Helemaal rustig zit ik niet, want mijn tijd is schaars. Ik kijk een tikkeltje jaloers naar de onophoudelijke stroom pensionada’s en dwaal weer af met mijn gedachten.
Hoe zou het zijn als je alle tijd van de wereld hebt, nadat je meer dan de helft van je leven hebt lopen jagen? Wat doe je met zoveel tijd? Mijn ervaring nu, als dertiger, moeder en zelfstandig ondernemer, is dat die zogenaamd eindeloze tijd altijd een einddatum kent. Een dag vrij, een week vakantie: het houdt een keer op. Voor de pensionada’s is dat niet anders, want er komt een dag dat het leven ophoudt en ook zij hun laatste adem uitblazen. Zou je dat bewust voelen op die leeftijd? Dat het je laatste tijd is en dat je er extra van moet genieten? Of word je er berustend en misschien zelfs moedeloos van? Het kan allemaal denk ik.
Is het ook de zomer van je leven als je deze laatst tijd alleen doorbrengt? Ik kan me er maar weinig bij voorstellen, maar bij de gedachte aan een leven zonder mijn liefde word ik op zijn zachtst gezegd niet zo blij. Ik probeer me voor te stellen hoe ik zou leven als ik in de zomertijd zou belanden. En terwijl ik de gedachte door mijn hoofd laat gaan, realiseer ik me iets heel belangrijks.
Iedere dag is het de zomer van je leven. We laten ons zo jagen en leiden door de waan van de dag, dat stilstaan er amper bij is. Altijd maar druk, druk, druk. Hoe vaak zeggen zelfs vrienden tegen elkaar: ‘Ik moet even kijken of ik daar tijd voor heb!’, soms kunnen afspraken pas gepland worden over een maand over nog verder weg. Waarom doen we niet nu al alsof we alle tijd van de wereld hebben? Kiezen we voor datgene waar we écht van gaan kwispelen? Ik bedenk me dat ik al best een tijdje in die zomermodus zit. Vanaf het moment dat ik besloot om een zware, drukkende jas uit te trekken. Het moment dat ik koos voor een luchtig zomerjurkje, dat me alle vrijheid gaf om te bewegen zoals ik dat wil. Dat me laat fladderen en stralen. Ik gun het iedereen om te flaneren in zo’n jurkje.
Mijn eindeloze tijd is weer tot een eind gekomen en de realiteit haalt me uit mijn dagdroom: de volgende afspraak wacht. Ik heb mijn batterij weer kunnen opladen en pak mijn spullen. Ik kijk met een glimlach naar de slenterende koppels en ik wens dat hun zomer nog heel lang mag duren. ♥
4 Reacties
Mooi!
Wij gaan ook hand en hand verder, maak tijd en probeer re relativeren, voor dat je het weet staat je leven op z’n kop.
Zo is het maar net Theo, ik heb het zelf ook meegemaakt en daardoor waardeer ik kleine momenten van geluk en liefde nog veel meer. Dank je voor je reactie!
Mooi geschreven. Ik ben momenteel m’n Ikigai aan het vinden (volgens dat boek) en dat zegt dat je vooral bezig moet blijven als je oud bent, dan wordt je nog ouder. Helaas geen garantie natuurlijk, daar weet jij ook alles van. Maar lijkt me wel fijn om nog veel te doen te hebben als ik oud ben. Overigens plaatste ik op mijn fb onlangs een mooie video hierover, hoe ouderen naar ons kijken, zie m’n linkje.