Op de donderdagavond voor Pinkpop werd ik niet goed. Ik verloor ineens een deel van mijn zicht en raakte volledig in paniek. In dit artikel vertel ik over mijn eerste ervaring met oogmigraine en de paniekaanval die daarop volgde…

In het licht gekeken?

De avond voor Pinkpop was ik op de badkamer bezig om wat spulletjes in te pakken. Ik wilde ook nog even mijn nagels lakken voor ik naar bed ging. Terwijl ik wat aan het rommelen was, keek ik in de spiegel. Huh, dat was raar: ik zag een stuk van mijn spiegelbeeld niet meer. Ik knipperde een paar keer en zette mijn bril op. Nee, het werd niet minder. Had ik soms in het licht gekeken? Ik kon het me niet herinneren. Ik dacht dat het niks was en ging mijn nagels lakken. Toen ik compleet mis lakte, omdat ik mijn pink niet zag, schrok ik.

Flitsen

Ik ging zitten op de wasmand en riep Etienne. En nog een keer. Hij hoorde me niet, dus besloot ik om naar beneden te gaan. Ik liep wat wankel de trap af en ging op de bank zitten, toen de paniek echt toesloeg. ‘Dit is niet goed,’ riep ik uit. ‘We moeten de huisartsenpost bellen!’
Inmiddels zag ik ook gekleurde flitsen en mijn zicht werd nog beperkter. Ik probeerde mijn ademhaling onder controle te houden, wat nog best een uitdaging was in deze paniektoestand.

Met spoed naar het ziekenhuis

We belden de huisartsenpost en ik kon zelf goed uitleggen wat ik voelde en wat er gebeurde. We mochten direct komen en ons melden bij de spoedeisende hulp. Etienne belde de overbuurvrouw om op Laurens te letten en we stapten in de auto. Onderweg bleven we met elkaar kletsen, omdat ik bang was dat ik anders knock out zou gaan. Mijn zicht ging nog verder achteruit, ik kon geen kentekens of borden meer lezen. Ik was ZO bang! Etienne stelde me gerust en hield me aan de praat, waardoor ik bij de les bleef.

Niet meer lopen

Toen we de auto parkeerden bij het ziekenhuis, durfde ik niet meer op mijn benen te staan. Etienne haalde een rolstoel en ik zat inmiddels helemaal verkrampt. Mijn armen, benen, handen en buik waren volledig in een kramp geschoten en alles tintelde. Dit was zo’n akelig gevoel!

We konden meteen bij de dienstdoende arts terecht, die direct een aantal neurologische tests deed bij mij. Daar uit bleek dat er niets aan de hand was met mijn hersenen. Wat een opluchting. Ik was al die tijd heel bang dat ik een beroerte zou krijgen, net als mijn vriendin in 2012.
De arts belde met de dienstdoende oogarts en daar konden we meteen naartoe voor verder onderzoek.

Onder de loep bij de oogarts

Inmiddels was ik iets gekalmeerd, al bleven de krampen in mijn handen komen en gaan. Terwijl we zaten te wachten op de oogarts kwam ik langzaam weer bij mijn positieven en hakte de schrik er goed in. Ik was ook erg misselijk en had flinke hoofdpijn. De oogarts onderzocht mijn netvlies en ogen heel nauwkeurig en kon niets geks vinden. Zijn conclusie was dat ik een aanval van oculaire migraine, oftewel oogmigraine, heb gehad. Omdat ik niet wist wat er gebeurde, ben ik in paniek geraakt. Dit heeft geresulteerd in een heftige paniekaanval met fysieke reacties.

Eind goed, al goed

Totaal uitgeput en vermoeid reden we weer naar huis. Ik vond het eng om te gaan slapen, maar uiteindelijk won de vermoeidheid het en heb ik wat kunnen rusten. De nasleep heeft nog zo’n 24 uur geduurd, pas toen begon ik me weer een beetje mens te voelen.

Wat is oogmigraine?

Oogmigraine is een vorm van migraine die gepaard gaat met (gedeeltelijk) beperkt zicht en lichtflitsen. Een aanval kan 5 tot 30 minuten aanhouden en gaat vanzelf weer over.

Wat zijn de oorzaken van oogmigraine?

Er zijn verschillende oorzaken van oogmigraine. Langdurig naar een beeldscherm kijken is er één van. Ik werk dagelijks op de laptop en ik denk dat we daarmee dus ook een boosdoener te pakken hebben, samen met mijn telefoon. Ook kunnen stress, alcohol, chocolade en kaas triggers zijn. Mijn leven is wat dat betreft dus wel voorbij, aangezien die laatste drie hier toch regelmatig door de maag gaan. 😉
Hormonen kunnen ook een trigger zijn voor een migraineaanval.

Wat te doen bij een aanval?

De oogarts heeft mij geadviseerd om de volgende keer bij een aanval meteen te stoppen waar ik mee bezig ben. Vervolgens helpt het om te gaan liggen of zitten met de ogen dicht, om deze rust te gunnen. Na ongeveer een half uur zou de aanval over moeten gaan.

Als ik had geweten dat het oogmigraine was, had ik de paniekaanval kunnen voorkomen. Dan was ik op bed gaan liggen en had ik geduldig afgewacht. Ik vind het prettig dat ik nu weet wat er aan de hand is en hoe ik er de volgende keer mee om kan gaan. De schrik zit en zat er goed in en ik ben nu ook bezig om balans aan te brengen in de uren die ik achter een beeldscherm doorbreng. Ik wissel af met lekker buiten zitten, even wandelen of muziek luisteren, zodat mijn ogen regelmatig rust krijgen. Dat is niet makkelijk voor een digitale junkie zoals ik, maar in het kader van mijn gezondheid wel noodzakelijk.

Ervaringen van anderen

De dag na deze aanval deelde ik mijn verhaal op Instagram stories. Ik kreeg ontzettend veel reacties vol herkenning. Veel vrouwen hebben hier ook last van. De symptomen wisselen, evenals de frequentie van de aanvallen. De één had het alleen tijdens de zwangerschap, weer een ander kreeg een aanval door de combinatie van stress en kaas. Qua oplossing gaven ze eigenlijk allemaal hetzelfde aan: rusten, een pijnstiller, even slapen en vooral proberen te ontspannen.

Ben jij bekend met oogmigraine? Wat doe jij om het te voorkomen?

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

8 Reacties

  1. Ja ik heb het ook weleens. Inderdaad gewoon een half uurtje gaan liggen en dan gaat t meestal wel weg. Ik heb daarna altijd wel knallende hoofdpijn.

  2. Wat eng moet dat zijn geweest. Een collega van me heeft het ook gehad. Was ook zo erg geschrokken, wat heel begrijpelijk is. Bij uitval van je zicht denk je toch al snel aan andere enge dingen. Gelukkig was pinkpop zelf one to remember voor je. 😉

  3. Ik heb het 1 keer gehad toen ik zwanger was. Ik schok me ook wild net als jij. Ik lag te lezen, en zag ineens met 1 oog niets meer. Daarna ging het over in knallende hoofdpijn.

    Daarna heb ik het eigenlijk nooit meer gehad.

  4. Nooit van gehoord en dus ( gelukkig) geen ervaring mee. Lijkt me wel hartstikke eng en ik weet vrijwel zeker dat ik in jouw situatie ook een paniekaanval had gekregen. Wel fijn dat je nu weet wat het is en de volgende keer weet wat je moet doen.

  5. Pingback: Persoonlijk: op de handrem - Breg Blogt

  6. Pingback: The seven year itch - Breg Blogt

  7. Pingback: Trouwen #2: HET AANZOEK (De Roodharige Hunk vertelt!) - Breg Blogt

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.