Ineens was je daar. Anders dan normaal en toch zo hetzelfde.

Een tijdje geleden zat ik met vriendinnen te eten in een restaurant. Op een gegeven moment kwam er een koppel binnen. Precies op dat moment keek ik op en mijn adem stokte in mijn keel. Ik kon mijn ogen niet van de man afhouden, dit kon niet, dit was onmogelijk. Ik gaapte hem nog steeds na, terwijl hij voorbij liep. Niet omdat het George Clooney was. Nee, hij leek sprekend op jou. Hetzelfde kale koppie, dezelfde lichaamshouding. Het was echt bizar. Het koppel nam plaats aan een tafel, een paar meter van de onze. Ik kon het niet laten, ik bleef steeds gluren. Vooral en profil was jij het helemaal. En weet je wat nog maffer was? Hij at op dezelfde manier, dronk zijn biertje zoals jij dat deed en als hij praatte bewoog en keek hij precies zoals jij.

Ik was een beetje van slag, dit was wel een hele rake lookalike. Ik bedoel, hoe groot is de kans dat ik een dubbelganger van jou tegenkom? Jij was zo uniek, daar kunnen er onmogelijk nog meer van rondlopen. Gelukkig maakte het me niet verdrietig. Want ik had niet zoveel cocktails op dat ik dacht dat ik hallucineerde of dat ik in een hysterische huilbui uit zou barsten. Ik vond het juist heel bijzonder en zelfs een beetje troostend. Alsof je gewoon weer even bij me was. Alsof je even kwam kijken of het goed met me ging.

Die meneer had gelukkig niet in de gaten dat ik af en toe ongegeneerd naar hem zat te staren. Wel moet ik je eerlijk bekennen dat ik stiekem een foto heb gemaakt. Ik móést dit gewoon aan Etienne en aan mama laten zien. Zij zagen ook de overeenkomsten en ze vonden het net zo bijzonder als ik.

Lieve papa, iedere dag zonder jou is er één teveel. Helaas bestaat er geen teletijdmachine of een wonderpilletje om je terug te halen. De eerste maanden na jouw overlijden vond ik het moeilijk om pensionado-koppels te zien. Van die happy zeventigers die lekker samen fietsten of wandelden. Het maakte me boos, want dat was hoe mama en jij nu hadden moeten zijn. Hand in hand, liefdevol mopperend tegen elkaar en vooral heel erg gelukkig. Inmiddels kijk ik met een vertederende blik naar zulke koppels en gun ik ze uit de grond van mijn hart nog jaren van dit kleine geluk.

Ik ben dankbaar voor deze kleine cadeautjes, waarop je jouw gezicht laat zien of op een andere manier even van je laat horen. Je bent overal en dat is fijn. ♥

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.

Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

8 Reacties

  1. Dat was wel heel bijzonder inderdaad…fijn dat het zo goed voelde om deze dubbelganger te zien…Lijkt mij inderdaad ook erg dubbel om het geluk van andere koppels dan te zien…knap hoe je hier mee omgaat! Je papa is vast super trots op je Breg!

  2. Pingback: Dit was 2018! - Breg Blogt

  3. Pingback: Column: Gemis - Breg Blogt

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.