Hoera! Het hoofdstuk consternatiebureau is bij deze officieel afgesloten! En Laurens deed dat even met vlag en wimpel, toeters en bellen en een eervol ontslag. Al heb ik toch nog wel wat te klagen…

Het begon al met de afspraak. Die vindt normaal plaats met 3 jaar en 9 maanden of in ieder geval vóór de vierde verjaardag. Omdat er een grote achterstand was ontstaan, werd Laurens ingepland na zijn verjaardag. Onder schooltijd. Toen ik belde om die afspraak te verzetten, kreeg ik te horen dat het niet buiten schooltijd kon. En ze waren ook nog maar ongeveer 5 minuten per week open, dus de afspraak moest blijven staan.

Op een loeihete donderdagmiddag haalde ik Lau om half 3 uit school. We reden naar het ceebee en net toen ik mezelf een schouderklopje wilde geven omdat we op tijd waren, realiseerde ik me dat ik de benodigde vragenlijsten niet had meegenomen. Ik maakte een spectaculaire u-turn en crosste weer naar huis. (Zeggen dat ik braaf keerde op een parkeerplaats is natuurlijk niet rock & roll snap je)

Ik griste de -keurig ingevulde- vragenlijsten van tafel en scheurde opnieuw weg.

Toen ik, tegelijk met een andere moeder, binnenkwam in de kleine wachtkamer, raakte de assistente lichtelijk in paniek. Ze riep dingen als ‘U heeft zich vergist mama!’ ‘En weet u zeker dat u een afspraak heeft?’ Tegen wie ze dit riep was voor alle aanwezigen, incluis de assistente, niet duidelijk. Gelukkig had ze alles al gauw weer onder controle en konden we gaan zitten.

Wegen en meten was weer vergelijkbaar met een onderhandeling tijdens een vredesoverleg, gecombineerd met een potje worstelen met een houten plank. De aanhouder wint en we konden 16 kilo en 103 centimeter noteren.

En toen begon het wachten. De afspraak was om 14.50 en uiteindelijk waren wij om 15.50 aan de beurt. Totaal #mindful als ik ben, onderging ik deze wachtsessie in een bedompt warm wachtkamertje gelaten.

Laurens was aan de beurt en hij besloot om alles uit de kast te halen. Hij maakte grapjes, deed alle trucjes die hij moest doen en slaagde glansrijk voor de ogentest. Zijn gewicht en lengte waren gemiddeld en de voorspelling is dat hij tussen de 1.73 en 1.93 wordt. Dat gegeven negeer ik nog even een paar jaar, mijn baby is 4 en daar kan ik nog wel even genoeg sentimenteel om doen. Als klap op de vuurpijl gaf hij geen enkele kik bij het zetten van de vaccinatie.

Beretrots liep ik met hem naar buiten, liet me nog één keer ‘mama’ noemen en maakte buiten een klein vreugdesprongetje: bye bye consternatiebureau!

 

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

1 Reactie

  1. Hell yeah! Dat heeft hij maar mooi even geflikt. Wat zul je blij zijn om daar nooit meer naartoe te hoeven. Ik heb helaas nog even te gaan.

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.