Lieve Lautje,
Morgen word je vier jaar. VIER! Het is een enorm cliche, maar de afgelopen jaren zijn echt voorbijgevlogen. Ik zie mezelf nog rondwaggelen met mijn dikke buik, daarna met een klein mannetje in de kinderwagen en inmiddels schud je regelmatig jouw hand los uit de mijne om zelf te lopen. Morgen word je vier jaar, je hebt er bijna een jaar naar uitgekeken, terwijl ik hoopte dat de tijd even stil zou blijven staan…
Afgelopen week ben je gaan oefenen op de basisschool. Je zult wel in de gaten hebben gehad dat mama het best lastig vond om je daar achter te laten. Het is echt iets voor mij hoor, dat sentimentele geneuzel. ‘Wat is dat, sentimenteel?’ tja, dat is dat mama eigenlijk om elke scheet moet huilen. Niet letterlijk om een scheet, al zijn die van jou soms wel om te huilen als je ze onder mijn neus laat…
Al maanden kijk je reikhalzend uit naar de basisschool. En toen jouw beste vriend in februari begon in groep 1 kon je al helemaal niet meer wachten. Je hebt het er elke dag wel over, je kent de namen van je juffies al en staat te popelen om bij de grote kindjes te horen. Een paar maanden geleden had je er nog een goed gesprek over met jouw bff:
Goed gesprek tussen L en zijn BFF:
??(4) ‘Jij bent nog te klein voor de basisschool!’
??(3) *zucht*
‘Daar ben ik toch nog voor aan het groeien!’ #mamatweet— Bregje (@BregBlogt) 27 februari 2018
Ik las mijn brief aan jou van een half jaar geleden terug en opnieuw heb je weer grote sprongen gemaakt. De luiers zijn al maanden verleden tijd en je woordenschat is minimaal verdubbeld. Je praat soms in zinnen, waarvan wij even opkijken en tegen elkaar zeggen: ‘Hoe komt hij daar nou weer aan?’ Op de opvang sta je bekend als de spraakwaterval. De juffies vinden het reuzegezellig met je, al moet je soms ook even op je beurt wachten. Daar vind jij dan iets van en ook dat zal iedereen dan weten. En van wie je dat bijdehante gedrag nou hebt? Papa en ik hebben géén idee… ?
Aan tafel met zoon (3)
??Eet eens wat lieverd…
??Nee. Ik heb geen honger.
??Kom op, 5 happen…
??Nee, ik wil er maar 4.
??5 happen of ik maak er 10 van!
??Ja! Ik ga er 10 eten, dat is een goed idee mama!
??…
— Bregje (@BregBlogt) 14 maart 2018
Spelen kun je als de beste. Of het nou is met een eierdoos, een hele doos Duplo of met de inhoud van een keukenla: jij maakt overal de mooiste fantasieverhalen bij. Dankzij onze gedeelde liefde voor Netflix kun je je helemaal inleven in je favoriete tv-personages zoals Brandweerman Sam, Roli en zelfs -de immer geliefde- Peppa Pig. Wij vinden je voor sommige series nog iets te klein, waar je dan met al je charmes ook weer een mooie draai aan weet te geven…
‘Hé mam, ik weet dat jij Dinotrux op tv echt super stom vindt, maar ik vind het wel heel leuk dat je wel een Dinotrux tandenborstel voor me hebt gekocht.’
Verder is mijn kind niet zo bijdehand hoor. ?
— Bregje (@BregBlogt) 5 februari 2018
Niet alleen papa en ik zijn vatbaar voor jouw humor en jouw charmes en dat weet je. Zo vroeg je oma vlak voor Pasen even hoe je je het beste kon voorbereiden op het eieren zoeken.
Zoon (3) belt even met oma:
??”Oma, zal ik zondag een tasje of de bolderwagen meenemen?”
?”Waarvoor?”
?? “Voor de paaseieren natuurlijk!”
— Bregje (@BregBlogt) 29 maart 2018
Uiteraard lieten we je met de grote bolderwagen naar opa en oma gaan en dat ding kwam aardig gevuld mee naar huis. Want, van snoepjes en koekjes ben jij zeker niet vies. Weer zoiets dat je van je ouders hebt geërfd. 😉 Ondanks je liefde voor zoetigheid zeur je er niet continu om, wat we dan ook wel weer kunnen waarderen. Maar als je eenmaal iets op het vizier hebt, gooi je wederom al je charmes in de strijd om het te krijgen.
Nog even terug naar de sprongen die je hebt gemaakt. Je bent nog weleens geneigd om snel op te geven en te zeggen: ‘Ik kan dat niet!’ als we je dan een beetje op weg helpen of uitleggen hoe iets moet, blijk je het prima zelf te kunnen. De trots die dan van je koppie afstraalt is onbetaalbaar!
Qua karakter ben je echt een mix van papa en mij. Je hebt aan de ene kant het beschouwende en observerende van papa, aan de andere kant ben je gezegend met het enthousiasme van mij. Vaak ben je zo enthousiast over iets dat je het NU METEEN wilt delen met de wereld. Dit gaat niet altijd en daar ben je het dan (op zijn zachtst gezegd) niet mee eens. En dát mag de hele wereld dan ook weer horen. Je hebt een aardig temperamentje (yup, van mij) en jij en ik kunnen soms flink botsen. Dit ligt dan ook wel aan mij, als ik bijvoorbeeld met mijn hoofd ergens anders ben en een beetje geïrriteerd op je reageer. Gelukkig kunnen we er goed over praten en komt het altijd weer goed.
Zo groot als je jezelf al vindt, zo klein ben je soms ook nog als je lekker tegen me aan kruipt en me licht dwingend opdraagt op jouw ruggetje te kriebelen. Je gaat er dan helemaal voor liggen en oh wee als ik even stop. Dan pak je meteen mijn hand en sommeer je me om door te gaan. Ik kan me wel ergere dingen voorstellen, dus mij hoor je niet klagen.
Soms zit je te spelen als je ineens uit het niets zegt: ‘Mama? Ik vind je lief.’ Lief mannetje, je hebt geen idee hoeveel die woordjes voor me betekenen. Want ik voel me echt weleens schuldig naar jou toe. Als ik boos op je word of als ik je niet continu mijn onverdeelde aandacht geef. Maar als ik dan zie hoe tevreden en onbevangen je door het leven stapt, denk ik dat papa en ik het prima doen.
Lieve Lautje, gefeliciteerd met je vierde verjaardag. Dat je maar altijd zo grappig, lief, slim en creatief mag blijven en de lekkerste knuffels aan me blijft geven. ♥
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
1 Reactie
Pingback: Column: Lieve foute man.... - Breg Blogt