Al weken plakt hij elke dag een stickertje. ‘Is het morgen dan zo ver mama?’ ‘Nee lieverd, nog een paar nachtjes slapen.’ Als de grote dag is aangebroken straalt hij van oor tot oor. ‘Vandaag mag ik hè mama?’ Terwijl ik een brok in mijn keel weg slik, tover ik een glimlach op mijn gezicht. ‘Ja moppie, vandaag is het zo ver!’
We pakken samen zijn tasje in, controleren nog een keer of echt alles erin zit en gaan ontbijten. Als hij enige tijd later aangekleed en wel klaar staat, doe ik weer veel moeite om die stomme brok weg te slikken. Het is allemaal leuk en aardig, dat groot worden, maar loslaten sucks. Punt uit. Het lijkt wel gisteren dat ik overreden werd door een vrachtauto beviel van mijn wolk van een baby. En nu staat er ruim een metertje liefde naast me, klaar om voor het eerst naar school te gaan. Hij laat zich geduldig fotograferen door zijn wat hyper en nerveuze ouders. Hand in hand lopen we naar school. De route is bekend, want het kinderdagverblijf zit in hetzelfde gebouw. Zijn beste vriendje voegt zich voor de deur bij ons. Hij zit in dezelfde klas en samen lopen ze het gebouw in.
De juf ontvangt ons met open armen en ik zie dat Laurens zich meteen op zijn gemak voelt bij haar. Een hele opluchting en geruststelling. Dit neemt uiteraard niet weg dat ik loeihard mijn best sta te doen om niet in tranen uit te barsten. En dat is nog een hele opgave. Laurens trekt mij en Etienne om en om naar zich toe voor een hand, een knuffel en een kus. Hij kijkt met grote ogen om zich heen. Als het tijd is om te gaan, gluren we nog even door het raam. Hij tovert een voorzichtige glimlach op zijn mooie snoetje en zwaait naar ons. Wij blijven nog even staan. Ietwat verloren en ietwat overdonderd door het effect dat dit op ons heeft. Loslaten sucks.
Etienne springt op de fiets om naar zijn werk te gaan en ik wandel naar huis. Vandaag een vrije dag hebben bleek een heel goed idee. Met mijn ziel onder mijn arm en die stomme tranen achter mijn ogen, bedenk ik me hoe mega trots ik ben op die kleine vent. Hij heeft geen traan gelaten en liet het allemaal rustig over hem heen komen. Ik kan niet wachten om hem tussen de middag op te halen en om al zijn verhalen te horen.
Mijn baby is bijna een kleuter. Iedere dag opnieuw geniet ik van het wonder dat opgroeien heet. Ik neem alle driftbuien, het gemopper en de eeuwigdurende maaltijden voor lief, want er is toch niks mooiers dan zo’n klein wezen zien uitgroeien tot een mooi mens(je)? Maar een ding zal nooit veranderen. Loslaten sucks.
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
13 Reacties
ahhhhh zooo mooi.
Dankjewel!
Ik heb zelf geen kinderen, heb ik eigenlijk niks met blogs die over kinderen gaan, maar jij schrijft erg mooi!
Wat een lieve reactie Nancy, ik vind dat een groot compliment! En gelukkig schrijf ik niet alleen over kinderen, dus is er ook voor jou genoeg te lezen hier 😉
Prachtig geschreven, ik kan me als kinderloos persoon maar met grote kinderwens helemaal indenken hoe moeilijk dit kan zijn.
Dankjewel Lieve Daisy!
Dit is stap 1, Breg!
Wacht maar tot hij voor het eerst op schoolreisje gaat met een hele grote bus en jij mag niet mee als begeleider!
Haha Han, ik ben net van de eerste schooldag bekomen, dus rustig aan hè! 😉 xx
Pingback: Brieven aan Laurens #16 - Breg Blogt
Pingback: Voorbereiding op de basisschool | tips en ervaringen | Breg Blogt
Pingback: Lief zijn voor jezelf, waarom is dat zo lastig? - Breg Blogt
Pingback: Als peuters zouden appen met elkaar...
Pingback: Column: Loslaten, level up! - Breg Blogt