Mijn week bestaat doorgaans uit rennen en vliegen. Tussen de aanvang of het einde van mijn werkdag en het brengen of halen van Laurens zitten 30 minuten. Met een fietstijd van 15-20 minuten (wind mee of wind tegen en de conditie van een stoeptegel) zit er dus maar weinig rust en ruimte in. Als ik dus eens een keer niet hoef te haasten is dat echt een cadeautje…

Voorafgaand aan dit cadeautje gebeurde er een enoooooooorme ramp (vergeet het zout niet). Een ramp van ongeveer 5 millimeter groot. Ik wilde een foto maken en zag dat het beeld wel erg wazig was. Hoofdverdachte: Laurens en zijn plakkerige vingertjes. Ik draaide mijn telefoon om en zag een ENORME barst op het glas van mijn cameralens. Een halve centimeter drama kun je wel zeggen. Nu ben ik van nature best onhandig en klunzig, dus is dit niet zo heel gek. Laurens was ook geen verdachte meer, maar ik was het zelf. Of de kaboutertjes, die hadden wel mijn voorkeur. Want, ik had mijn telefoon eens een keer niet laten vallen of iets dergelijks. Ik voelde er weinig voor om mijn toestel hiervoor op te sturen en vervolgens een week of langer zonder te zitten. En dus besloot ik om na mijn werk even naar zo’n reparatiedienst te gaanvlakbij mijn werk. De reden van deze enorme vrijheid? De roodharige hunk is weer geveld door de griep en dit keer is Laurens ook aangestoken. Geen kunst en vliegwerk om op tijd op de opvang te komen dus, maar even tijd om dit wereldse drama op te lossen.

Eenmaal bij de reparateur had ik geluk, hij had nog precies één cameraglaasje op voorraad dat paste op mijn toestel. De reparatietijd was een half uurtje, dus ik besloot om dat halfuurtje extra tijd eens even optimaal te benutten.

Met een cappuccino, een Twix-cookie en de Happinez streek ik neer bij een koffiezaakje in de buurt. Rust in de tent. Ik las wat, keek om me heen en realiseerde me hoe ik altijd maar bezig ben met van alles en nog wat. Dat ik normaal gesproken in dat half uurtje wel 5 keer mijn telefoon had gepakt. Of overal foto’s van had gemaakt. Of nog even een mailtje had getypt. Of doelloos door Instagram had zitten scrollen. Nu de grootste bron van afleiding gewoon niet voorhanden was, kon ik ineens ongestoord doen wat ik eigenlijk zo fijn vind. Een beetje lezen, mijmeren en gewoon zitten.

Na dit half uurtje was ik weer helemaal opgeladen en kon ik mijn telefoon weer ophalen. Uiteraard had ik helemaal niks gemist. Terwijl ik in de regen weer op mijn fiets stapte dacht ik terug aan dat gevoel van rust dat ik in het koffietentje had gevoeld. Ik besloot om dit gevoel op te slaan op mijn harde schijf, om het zo vaak mogelijk tevoorschijn te toveren. Als ik dan weer op de fiets met regen en tegenwind zit in mijn dagelijkse race tegen de klok, kan ik daar aan terugdenken en is het allemaal zo erg nog niet.

Waar kan jij heel erg van genieten?

Uitgelichte afbeelding via Shutterstock, want tja: geen telefoon om het moment vast te leggen…?

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

1 Reactie

  1. Ik snap helemaal wat je bedoelt. Hier merk ik echt dat Anna ouder wordt en vaker zelf speelt. Helemaal sinds we twee buurmeisjes hebben zie ik haar amper meer 😉 en heb ik weer tijd voor mezelf. Ben ook ineens aan het tijdschriften lezen geslagen!

    En vanmiddag is ze naar een kinderfeestje en hebben Lief en ik lekker samen een taartje gegeten 😀

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.