Precies een jaar geleden werd het stil. Het zorgen stopte. De angst stopte. Het leven stopte. Jouw leven.

Ouders die overlijden, dat gebeurde tot dan toe alleen bij anderen. Ik steunde de vrienden en vriendinnen die het overkwam, ook al begreep ik nooit helemaal wat de impact van zo’n groot verlies was. Tot die maandagnacht in maart, toen mama me vertelde dat je er niet meer was. Dit was het dan. We wisten dat je niet meer beter werd. We wisten ook dat je niet meer naar huis zou komen. En toch was het een schok. Een gigantische schok. Want het onvermijdelijke was gebeurd: je was er niet meer. Weg. Verdwenen. Het was het meest bizarre dat ik ooit had meegemaakt.

We gingen over in de regelmodus en iedereen nam zijn of haar rol in, zonder afspraken, het gebeurde gewoon. We hadden allemaal hetzelfde doel voor ogen: jou een onvergetelijk en mooi afscheid geven. En dat lukte. Jouw afscheid was bijzonder, intiem, ontroerend en toch ook met een lach. Want je was een bijzondere man, eigenwijs ook. We werden omringd door de mensen die jou ook zo lief hebben gehad. De mensen die er voor jou, mama en ons zijn geweest in die jaren van ziekte en onzekerheid. We eindigden de dag met een toost op jouw leven. En met bitterballen, want die vond je altijd zo lekker.

En toen was daar opnieuw die stilte. Het geregel, waar we ons zo op hadden gestort, was voorbij. Het ‘gewone’ leven begon weer. Maar hoe doe je dat? Gewoon leven, wanneer het nooit meer gewoon wordt? Ik schreef er destijds een blog over, waarin ik zei: Mijn leven zal nooit meer hetzelfde worden, maar dat was het toch al niet. Want zo is het ook: geen dag is hetzelfde, nooit. Ik deinde mee op de golven en liet het verdriet komen zoals het kwam. Ik genoot van het uitstapje naar Parijs met Rachelle, dat niet op een beter moment had kunnen komen. Daar in de stad waar ik zoveel van hou, de stad waar jij me als 21-jarige naar toe bracht voor mijn stage, daar voelde ik mezelf voor het eerst tot rust komen.

Het verlies van jou was dan wel onvermijdelijk, het maakt me nog steeds boos. Ik vind het zo oneerlijk dat je ziek werd en dat die ziekte je niet heeft laten winnen. Dat je er niet meer bent om mee te geinen en te lachen. Om mee te eten en te borrelen. Om bussen te kijken met Lau en verhalen te vertellen aan mij. Ik mis ook jouw kijk op zakelijke dingen. Als ik ergens mee worstel heb ik geen vaderfiguur meer die me daarin kan adviseren. En dan rollen de tranen elke keer weer over mijn wangen. Want hoe moet het nou zonder jou? Zelfs na een jaar weet ik het antwoord op die vraag niet.

We zijn allemaal weer een beetje opgekrabbeld, maar het enorme gat dat is achtergebleven gaapt ons nog steeds aan. We hebben alle eerste keren nu gehad: een weekend weg met de familie, kerst, verjaardagen en nu jouw 1e sterfdag, of hoe zeg je dat. Het jaar is rond en we hebben het nu allemaal een keer gevoeld. Steeds weer die denkbeeldige lege stoel aan tafel. Steeds weer ‘Wat had papa hiervan genoten!’ of ‘Wat had papa dit vreselijk gevonden!’ 😉

Ik mis je elke dag en ik denk niet dat dit ooit gaat veranderen. Zesendertig jaar lang was je er. Soms nam ik dat iets teveel voor lief, maar ook dat hoort bij het leven en volwassen worden. Ik ben je zo dankbaar voor alle mooie herinneringen die we samen hebben. Van de talloze verhuizingen en tripjes naar Ikea tot onze date naar Soldaat van Oranje. Laurens praat nog veel over je. Dan zegt hij: ‘Ik mis opa Jan zo mama. Want nu kan ik nooit meer hem bussen kijken!’ en ‘Opa Jan deed altijd dutjes bij ons op de bank. Niet omdat hij moe was, hij was ziek.’ En daar kijkt hij dan heel plechtig bij, om vervolgens een fantasieverhaal over een ridder op te hangen. Die kinderlijke nuchterheid werkt heel verfrissend moet ik zeggen. Laurens begint steeds meer op jou te lijken, dat vind ik zo bijzonder! Hij heeft hetzelfde kuiltje in zijn kin als jij en dat wordt steeds zichtbaarder nu hij ouder wordt. Zo ben je toch een beetje bij ons en dat geeft me troost.

Lieve papa, 1 jaar zonder jou voelt als vijf minuten. Ik ruik je geur nog, ik hoor je stem nog en ik voel nog hoe je mij stevig vasthield in jouw grote veilige armen. Ik ben dankbaar dat je geen pijn meer hebt en dat je zo levendig bent in mijn herinneringen. Dag papa, tot ziens.

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

6 Reacties

  1. Mooie blog. Dit staat mij ook te wachten. Dit weekend gezien hoe mijn vader achteruit aan het gaan is ?Maar ik trek steun uit dit soort mooie verhalen.
    Dank je.

  2. Wat kun je het toch prachtig opschrijven. Hoewel het gaat om verlies, lees ik vooral heel veel liefde. Wat fijn dat jullie elkaar zesendertig jaar gehad hebben. Hij zal vast trots zijn geweest als hij had geweten dat je ‘t zo mooi kunt omschrijven (ook je eerdere stukjes). Maar waarschijnlijk wist hij al hoe goed je was, want ouders weten dat 😉

    Heel veel sterkte vandaag!

  3. Prachtig geschreven! ♥️ Mijn moeder is alweer zeven jaar overleden, en het verlies blijft. Ik kan niet zeggen dat het ooit went, maar je leert er beter mee omgaan ofzo. Soms kan het verdriet me alsnog opeens overvallen. Maar dat geeft ook niet, heeft alleen maar aan dat iemand belangrijk was!

  4. Pingback: Dit was maart 2018! - Breg Blogt

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.