De rust in de carnavalsvierende oorden begint langzaam weer terug te keren, terwijl de griepepidemie zich lustig vergrijpt aan alle gewillige slachtoffers die niet alleen hun stem en hun geld, maar ook hun weerstand zijn kwijtgeraakt tijdens het hossen en feesten. In huize Breg Blogt verliep de carnaval hierdoor een ietsiepietsie anders dan we vooraf hadden verwacht…
In deze blog:
Vrijdag
Carnaval is voor ons een feest van tradities. Zo gaan we op vrijdagavond met een groep vrienden de stad in, om de eerste biertjes voor te proeven. Iemand moet het doen toch? In Maastricht ben je op vrijdag en zaterdag nog niet verkleed, dat gebeurt officieel pas vanaf zondagochtend. Laurens ging logeren bij de buurvrouw en daar was hij zo enthousiast over, dat hij geen middagdutje wilde doen en steeds vroeg of hij al naar ‘Owa’ mocht. Tegen vier uur was het eindelijk zo ver en hij keek me nog net niet de deur uit. Zijn laatste woorden tegen mij, toen ik zei dat de hond van de buren niet wilde dat ik wegging: ‘Ja, mam, het zal toch moeten.’ om zich vervolgens om te draaien en te gaan spelen. Oké, doei dan zoon! Terwijl Laurens in goede handen was stapten Etienne en ik op de fiets naar de stad. De eerste biertjes gingen er al gauw goed in en we maakten een leuke tocht langs verschillende kroegen. Hoe laat we thuis waren weten we niet meer, maar dat het gezellig was staat vast!
Zaterdag
Zaterdag stond in het teken van bijkomen en voorbereiden voor de optocht van maandag. Een paar dagen voor carnaval appte mijn vriendinnetje Anniek met de vraag of we mee wilden lopen in de optocht bij ons in de wijk. Dat leek ons heel erg leuk, dus het antwoord was een volmondig JA! Het idee was al bedacht, de voorbereidingen konden beginnen. Een stukje verderop in deze Oh Happy Day zie je het eindresultaat…
In de avond werd Etienne hartstikke ziek. Hoesten, koorts, vreselijk moe: de griep had hem gevonden. Hij dook vroeg zijn bed in, hopende dat het kort maar krachtig was.
Zondag
Helaas hadden we pech, want op zondag was hij er nog slechter aan toe. Geen carnaval voor Batman dus… Ik besloot toch om samen met Laurens naar de stad te gaan, al was het maar voor een paar uurtjes om even sfeer te proeven. Laurens wilde bij nader inzien liever verkleed als ridder dan als Batman. Hij besloot dat ik dan zijn prinses was en zo vertrokken we op zondagmiddag naar het centrum van Maastricht…
Laurens vond het reuze interessant, al die verklede mensen. We hebben een stukje van de optocht gekeken en vanaf een afstandje bewonderde hij de Stadsprins. ‘Prins Carnaval mama! Kijk!’ In tegenstelling tot de afgelopen jaren bleef hij in de kinderwagen zitten, hij vond het daarbuiten toch iets te druk. Ik was ook zijn oorkappen vergeten, ontzettend stom van me. Ondanks deze blunder viel hij na een uurtje toch even in slaap.
Ik kwam wat bekenden tegen en kletste, zong en danste. Toen Laurens weer wakker werd gaf hij aan dat hij het wel mooi geweest vond en dus vertrokken we naar huis. Etienne was weer een beetje opgeknapt en hij was zo lief om ons even op te pikken. Dat was een stuk makkelijker dan een ritje met een volle stadsbus. 😉 Ik denk niet dat ik op carnavalszondag ooit zo vroeg thuis was. Heel eerlijk gezegd baalde ik wel een beetje. Niet veel van mijn vriendinnen vinden carnaval leuk en degenen die het wel vieren zijn vaak met hun eigen clubjes en/of hebben drukke programma’s. Tot een paar jaar geleden gingen op zondag wij altijd met goede vrienden en een hele club daaromheen, maar sinds die vrienden gaan skiën met carnaval is die traditie tot een einde gekomen. Ik voelde me soms best een beetje verloren, maar vond het toch stoer van mezelf dat ik wel ben gegaan en me goed heb vermaakt met Laurens! (Lekker uit die comfortzone 😉 )
Maandag
Op maandag stond de optocht op het programma. Etienne was hier helaas nog niet fit genoeg voor, dus Laurens en ik gingen weer samen op pad. Allemaal warm aangekleed en incognito, want we gingen underkoffer…
In onze wijk heb je een Facebookgroep, waarop opvallende zaken uit de wijk gedeeld worden. Denk aan gevonden sleutels, kwijtgeraakte poezen en verdachte situaties. Met onze ‘underkoffer’ actie vormden we een mooie parodie hierop.
En: we wonnen er ook nog een prijs mee, superleuk! Laurens was er na de optocht wel klaar mee, Etienne pikte hem op en wij gingen nog een paar uurtjes door…
Dinsdag
Wat had ik het leuk gevonden als ik hier kon schrijven dat Etienne opgeknapt was en we met zijn drietjes nog een middagje naar de stad waren gegaan. De werkelijkheid is dat we allebei gevloerd waren. Etienne nog steeds door de griep, ik door een combinatie van griep en een stel ongewenste gasten (lees dit blog maar eens) die er stiekem al sinds vrijdag waren, waardoor ik niet anders kon dan liggen en veel pijnstillers slikken. Van een kater was amper sprake, die kreeg niet eens de kans met al die andere kwalen. 🙁
Laurens scharrelde lekker rond, Netflix was onze beste vriend en zo kabbelden we de dag door. De lamme hielp de blinde en andersom en samen kwamen we de dag aardig door. Op woensdag dacht ik dat ik de wereld wel weer aankon, maar toen ik wakker werd was het er allemaal nog niet beter op. Dankzij mijn geweldige baas mocht ik nog een middagje verlof om te herstellen. Op donderdag functioneerde ik weer genoeg om te gaan werken, maar helemaal fit ben ik nog niet. Etienne ook niet en het is duimen dat Laurens gewoon de dans ontspringt.
Ondanks de kwalen en change of plans was het weer een leuke carnaval! Ik verheug me alweer op volgend jaar, al duurt dat nog wel een paar dagen… 😉
Heb jij carnaval gevierd? Wat zijn bij jullie de carnavalstradities?
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
1 Reactie
Pingback: Oh Happy Day #48: carnaval en vakantie - Breg Blogt